از اجماع قبیله‌ای تا اجماع گفتمانی/ اساس وحدت درانتخابات چیست؟

پایگاه خبری 598: اجماع همیشه به معنای کنار رفتن تمامی نامزدها به نفع یک نفر نیست! برای مثال اینکه می‌گویند در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ شکست خوردیم، چون همه نامزدهای جبهه انقلاب به نفع یک نفر کنار نرفتند، صحیح نیست.

سال ۹۲ رای روحانی +۵۰ ٪ بود و حتی اگر همه نامزدها به نفع نفر دوم کنار می‌کشیدند؛ بازهم روحانی رییس جمهور بود. ما در سال ۹۲ شکست خوردیم چون جز یک نفر، تمامی نامزدهای منتسب به جبهه انقلاب  در پوشش خودی گفتمان رقیب را تکرار کردند؛ چرا که گمان می‌کردند به خاطر عملکرد دولت احمدی نژاد، این گفتمان اصلاحات است که در جامعه غالب است و حرف برای گفتن دارد!

چون هدف صرفا تصاحب کرسی ریاست جمهوری و تقسیم پست و مناصب بود و نه پیروزی جبهه انقلاب اسلامی! چون ما به جای انتخاب نامزد انقلابی و پافشاری بر پیروزی‌اش، انتخاب یک فرد اپورتونیستِ تشنه قدرت را هم پیروزی تلقی می‌کنیم.

در چنین شرایطی طبیعی است که مردم کالای اصل را بر نسخه‌های تقلبی ترجیح دهند و تفکری را برگزینند که حتی در میان منتسبین به جبهه انقلاب هم خواهان دارد. لذا بنده اجماع را اینطور معنی می‌کنم: "حرکت و اتحاد حول یک گفتمان واحد و مشخص، مبتنی بر اصول و بنیان‌های اعتقادی".

در صورتی که چنین اجماعی به‌وجود آید؛ دیگر نیازی به تلاش، سناریوچینی و خط و نشان کشیدن برای کناره‌گیری نامزدهای دیگر نیست. فقط کافی است بخواهیم و اراده کنیم.

* مهدی هواسی