عضو کمیسیون فرهنگی: مصوبهای از شعام درباره حجاب به مجلس نرسیده است؛
قضيه اصلي اما از اين قرار است: جايگزيني «گشت ارشاد» و «خصوصي» با دو فيلم ديگر به نام هاي «نارنجي پوش» و «چه جوري ميلياردر شدم»!
سرويس نقد رسانه 598 به نقل از آويني فيلم_سعيد رضايي: اوضاع غريبي است! خيلي
غريب و عجيب! سينماي ايران به كجا مي رود؟ از يك سو «خصوصي» و «گشت ارشاد»
فضاي سينماي ما را آلوده مي كنند و از سوي ديگر هم معجون هايي كليشه اي و
نخ نما مثل همين فيلم تازه اكران شده «چه جوري ميلياردر شدم»!
قضيه اصلي اما از اين قرار است: جايگزيني «گشت ارشاد» و «خصوصي» با دو فيلم ديگر به نام هاي «نارنجي پوش» و «چه جوري ميلياردر شدم»!
بله! بايد قبول كنيم كه سينماي ما در اين زمان و زمانه چه در عرصه توليد و چه در حيطه مديريت، در همين اوضاع و احوالات چرخ مي زند و ظاهراً بنا هم ندارد كه از اين دايره قدم بيرون بگذارد.
از مقدمات و مؤخرات و مقتضياتي كه براي آن دو فيلم كذايي رخ داد و سرنوشتي كه بدان گرفتار شدند كه بگذريم مي رسيم به اين واقعيت كه در سينماي ما هنوز فيلم هايي مثل «چه جوري ميلياردر شدم» توليد مي شود و برخي فيلمسازان هنوز چنين تصوراتي از مخاطب دارند و براي بيننده فرضي خود چنين محصولاتي توليد مي كنند و لابد مي دانسته و مطمئن بوده اند كه هنوز چنين فيلمي مخاطب دارد و حتماً سود قابل توجهي را نصيب سازندگانش خواهد كرد! و الا از عقل و خرد به دور است و از منطق و واقعيت نيز، كه كسي سرمايه و وقتش را براي توليد چيزي صرف كند كه مي داند مخاطبي ندارد و به شكست خواهد انجاميد. و نيز بگذريم از اينكه در چنين موقعيتي و در حالي كه بخش هاي مختلف سينماي ايران با هم مثل كارد و پنير برخورد مي كنند و بعد از توقيف دو فيلم جنجالي، فضا كاملا متشتت و خطرپذير شده، براستي هيچ گزينه اي بهتر و آبرومندانه تر از شاهكاري مثل «چه جوري ميلياردر شدم» موجود نبود تا جاي فيلم هاي قبلي را به شكل سينماورزانه تر و قابل دفاع تري پر كند و به قول معروف آبي باشد نرم و آرام بر آتشي آنچنان سخت و سوزنده و نه دستاويزي ديگر براي ملتهب تر و بلكه مضحك تر شدن فضا!
فيلم «چه جوري ميلياردر شدم» يك ارتجاع تصويري است به دوره فيلم فارسي هاي ماقبل تاريخ سينماي ايران و نوعي اداي ديني به شاهكارهاي فيلم فارسي زمان شاه! اين لمپنيسم خنك و سطحي، بي آنكه ذره اي به سينما و ماهيت و ذات و اصالت و ارزش هاي فرميك و محتوايي آن وفادار و اساساً ارزشي براي آن قائل باشد ، سينماي ايران را در عصر حاضر، مضحكه خود كرده و به لطف مديريت بي تدبير فرهنگي و آشفتگي اوضاع، تصميم دارد حظ و بهره اي يكپارچه از اين شرايط ببرد و ظاهراً هم موفق بوده تا به حال!
«چه جوري ميلياردر شدم» گرچه ارزش نقد ساختاري و محتوايي ندارد ولي اين اهميت را داراست كه آيينه اي شود براي اينكه بتوان در آن، اوضاع و مناسبات سينماي امروز ايران را كه پر از مدعي و طبيب و طبل پر سر و صداست بهتر ديد.
كساني كه فيلم را ديده اند حتماً با نگارنده هم عقيده اند كه «چه جوري ميلياردر شدم» نه جايي براي نقد فني دارد و نه حرفي براي گفتن در حوزه سينما، اما آنچه جاي سؤال دارد اين است كه مديران سينمايي و دفاتر پخش و همه آنها كه در اكران سينمايي اين روزها به ويژه با آن وضعيتي كه در ابتداي اين متن بدان پرداختيم، نقشي و مدخليتي دارند، آيا گزينه بهتر و آبرومندانه تري براي اكران نداشته اند تا فضاي سينماي اين روزها را اندكي آبرومندتر كند؟
قضيه اصلي اما از اين قرار است: جايگزيني «گشت ارشاد» و «خصوصي» با دو فيلم ديگر به نام هاي «نارنجي پوش» و «چه جوري ميلياردر شدم»!
بله! بايد قبول كنيم كه سينماي ما در اين زمان و زمانه چه در عرصه توليد و چه در حيطه مديريت، در همين اوضاع و احوالات چرخ مي زند و ظاهراً بنا هم ندارد كه از اين دايره قدم بيرون بگذارد.
از مقدمات و مؤخرات و مقتضياتي كه براي آن دو فيلم كذايي رخ داد و سرنوشتي كه بدان گرفتار شدند كه بگذريم مي رسيم به اين واقعيت كه در سينماي ما هنوز فيلم هايي مثل «چه جوري ميلياردر شدم» توليد مي شود و برخي فيلمسازان هنوز چنين تصوراتي از مخاطب دارند و براي بيننده فرضي خود چنين محصولاتي توليد مي كنند و لابد مي دانسته و مطمئن بوده اند كه هنوز چنين فيلمي مخاطب دارد و حتماً سود قابل توجهي را نصيب سازندگانش خواهد كرد! و الا از عقل و خرد به دور است و از منطق و واقعيت نيز، كه كسي سرمايه و وقتش را براي توليد چيزي صرف كند كه مي داند مخاطبي ندارد و به شكست خواهد انجاميد. و نيز بگذريم از اينكه در چنين موقعيتي و در حالي كه بخش هاي مختلف سينماي ايران با هم مثل كارد و پنير برخورد مي كنند و بعد از توقيف دو فيلم جنجالي، فضا كاملا متشتت و خطرپذير شده، براستي هيچ گزينه اي بهتر و آبرومندانه تر از شاهكاري مثل «چه جوري ميلياردر شدم» موجود نبود تا جاي فيلم هاي قبلي را به شكل سينماورزانه تر و قابل دفاع تري پر كند و به قول معروف آبي باشد نرم و آرام بر آتشي آنچنان سخت و سوزنده و نه دستاويزي ديگر براي ملتهب تر و بلكه مضحك تر شدن فضا!
فيلم «چه جوري ميلياردر شدم» يك ارتجاع تصويري است به دوره فيلم فارسي هاي ماقبل تاريخ سينماي ايران و نوعي اداي ديني به شاهكارهاي فيلم فارسي زمان شاه! اين لمپنيسم خنك و سطحي، بي آنكه ذره اي به سينما و ماهيت و ذات و اصالت و ارزش هاي فرميك و محتوايي آن وفادار و اساساً ارزشي براي آن قائل باشد ، سينماي ايران را در عصر حاضر، مضحكه خود كرده و به لطف مديريت بي تدبير فرهنگي و آشفتگي اوضاع، تصميم دارد حظ و بهره اي يكپارچه از اين شرايط ببرد و ظاهراً هم موفق بوده تا به حال!
«چه جوري ميلياردر شدم» گرچه ارزش نقد ساختاري و محتوايي ندارد ولي اين اهميت را داراست كه آيينه اي شود براي اينكه بتوان در آن، اوضاع و مناسبات سينماي امروز ايران را كه پر از مدعي و طبيب و طبل پر سر و صداست بهتر ديد.
كساني كه فيلم را ديده اند حتماً با نگارنده هم عقيده اند كه «چه جوري ميلياردر شدم» نه جايي براي نقد فني دارد و نه حرفي براي گفتن در حوزه سينما، اما آنچه جاي سؤال دارد اين است كه مديران سينمايي و دفاتر پخش و همه آنها كه در اكران سينمايي اين روزها به ويژه با آن وضعيتي كه در ابتداي اين متن بدان پرداختيم، نقشي و مدخليتي دارند، آيا گزينه بهتر و آبرومندانه تري براي اكران نداشته اند تا فضاي سينماي اين روزها را اندكي آبرومندتر كند؟
اخبار ویژه
وارونهنمایی تهدیدات آمریکا؛
سناریویی که هر بار تکرار میشود؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
