آقای دایی! عزت و ذلت یا تسویه حساب شخصی؟

فارس، پرسپولیس در روزگار بدی است و روزهای تلخی را سپری می کند. در این شرایط هر تیمی که بتواند این شیر بی پال و کوپال را ببرد و با 3 امتیاز این پیروزی تیمش را از سقوط نجات دهد باید خوشحالی کند و این شادمانی را هم نشان دهد. هیچ جای ناراحتی ندارد و چه بسا که اگر غیر از این باشد باید تعجب کرد اما جنس خوشحالی با خوشحالی خیلی فرق دارد.

روی صحبت با علی دایی است. از آنچه که از دل صحبت های دایی پس از پایان مسابقه بر می آید این بود که گویی مدت ها انتظار چنین روزی را می کشید تا تمام آنچه در دلش مانده بود را به بیرون بریزد و عجب که در چه روز سختی زهر سخنان خود را به گلوی پرسپولیسی ها ریخت.

علی دایی نه، هر سرمربی حق دارد از پیروزی تیمش خوشحال باشد، دستان خود را گره کند، به هوا بپرد، شاگردانش را در آغوش بگیرد، به سمت هواداران تیم مقابل برود و فریاد شادی سر دهد و یا سجده شکر به جا آورد و نام خداوند را فریاد زند. این یک حق طبیعی و مسلم است پس به علی دایی تا این حد حق می دهیم. او باید هم خوشحال می شد، تیمش با این پیروزی در لیگ برتر ماند. از همه مهمتر دایی تیمی را برد که دو بار توانسته بود آن را قهرمان جام حذفی کند و در نهایت به دلیل اختلافات شدید با حبیب کاشانی مدیریت وقت باشگاه پرسپولیس این تیم را ترک کرد.

دایی پرسپولیس را ترک کرد اما مطمئنا نتوانست این جدایی را هضم کند. او حتما مثل هر مربی دیگری در این شرایط ماندن و کار کردن را حق خود می دانست اما مجبور به کوچ شد. او رفت اما کینه این شیوه جدایی به دلش ماند.،بله؛ "کینه". اگر دایی که مدعی است "خدا به او عزت داد تا بالای پرسپولیس قرار گیرد" چنین کینه ای نداشت چطور می توانست در مورد تیمی که می گوید به آن متعصب است درست در روز یک باخت سنگین و در روزهای بحرانی چنین حرفی بزند؟

آقای دایی! روی صحبت مان با شماست. مگر پرسپولیس بود که شما را مجبور کرد از این تیم جدا شوید؟ چرا مشکلات شخصی خود با جمعی از مدیرانی که دیگر امروز در این باشگاه نیستند بر سر پرسپولیس تلافی کردید؟ تو دیروز بردی و حقت بود به اندازه این پیروزی خوشحالی کنی اما چه زود یادت رفت همین هواداران با وجود شکست هایی که با سرخپوشان آوردی شعار " علی دایی" از زبانشان نیفتاد. یادتان نرفته که ابتدای همین فصل حمید استیلی  هر چه کشید از همین شعار بود و حواشی آن.

روزگاری امیر قلعه نویی هم از استقلال رفت و چرخ گردون او را به عنوان سرمربی مس کرمان مقابل استقلال قرار داد. امیر پاشای این روزهای تراکتورسازی وقتی تیم پیشین خود را برد نه به هوا پرید، نه دستانش را به سمت آسمان برد و نه حتی فریاد زد. او فقط دست های خود را مشت کرد و لبخندی زد. او هم به زعم خود سینه سوخته بود و مثل شما، بودن در استقلال را حق خود می دانست.

هنوز یادمان هست که چه نقدها بر امیر قلعه نویی نوشته شد در مذمت اینکه چرا دست هایت را مشت کردی حال آنکه او به هر نیتی هم که از این پیروزی خوشحال شده بود هیچگاه منتش را سر هواداران استقلال نگذاشت و از استقلال برای نشان دادن مشکلاتش با هر ایده یا مدیری استفاده نکرد.

دیروز حتی شنیدیم پرویز مظلومی به احترام هواداران نفت آبادان از نیمکت خود بلند نشد و کنار زمین نیامد که حتی همین را هم از علی دایی نمی خواهیم. او حق دارد کنار خط بیاید و تیمش را کوچ کند چون با راه آهن قرارداد دارد و به این تیم تعهد دارد اما چرا دایی در کنفرانس پای همه را وسط می کشد و از عزت و ذلت سخن می گوید؟

علی دایی دیروز شاید خیلی صحبت نکرد اما عمق صحبت هایش به اندازه یک دریاست. او حتی به هواداران پرسپولیس توپید و گفت آنها خط می گیرند. دیروز هواداران پرسپولیس دایی را هم تشویق کردند. یعنی منظور او از خط گرفتن تشویق خودش بوده؟! چطور وقتی کریمی یا دیگران را تشویق می کنند و علیه شما شعار می دهند، خط می گیرند اما وقتی دایی را تشویق می کنند "خودجوش" بوده و خطی در کار نیست؟ دایی البته در فصل پیش هم این گونه صحبت می کرد و هرگاه تماشاگران برخلاف میل او شعار می دادند آنها را به خط گرفتن متهم می کرد اما در زمان تشویق خودش همه چیز عادی بود.

علی دایی نشان داده هرگز از خود دوست داشتنش دست بر نمی دارد و می خواهد به این راه ادامه دهد. باور ندارید؟ به این جمله دقت کنید" کسی نمی تواند نامردی کند و جوابش را نبیند؛ کسی که به من نامردی کند جوابش را می‌گیرد."

منظور دایی از این جمله چیست؟ او دیروز پرسپولیس را برد، نه کاشانی را، نه یک فرد را. یعنی روز گذشته که سرخپوشان به حقارت های خود ادامه دادند و شکست خوردند تاوان نامردی خود به دایی را دادند؟ راستی آقای دایی اگر یک درصد این شما باشی که در حق پرسپولیس اجحاف کرده باشی چطور و چگونه باید جواب پس دهی؟ چطور می شود ما بنده ها جای خدا هم فکر می کنیم؟

آقای دایی! باز هم تاکید می کنیم حق داری خوشحال باشی. اصلا بردن تیمی مثل پرسپولیس که هوادارانش را جان به سر کرده خوشحالی هم دارد اما کاش جنس این خوشحالی بابت بردن باشد نه مسائل شخصی.

شاید باید ایراد را از پرسپولیس بگیریم که چه کردی با این فوتبال که اکنون باید دایی اسطوره این باشگاه بگوید " خدا به من عزت داد که بالای سر پرسپولیس قرار گیرم". عجب روزگاری است، حتما دایی توقع دارد کسی هم موضع نگیرد و همه او را تایید کنند و تشویقش هم کنند.  آقای دایی عزت و ذلت دست خداست. نه به خودت بناز که به تبی بند است نه به جایگاهت ببال که به شبی بند است به خصوص در این فوتبال که خودت بهتر می دانی هر آن به عرش می روی یا به فرش.

شاید حافظه تاریخی ما خیلی خوب کار می کند یا برعکس حافظه تاریخی دایی کم کار شده است. آقای دایی یادت است با تیم ملی در ورزشگاه آزادی به عربستان باختیم و به جام جهانی نرفتیم؟ یادت نیست با آن بازی های بد در جام جهانی 2006 سوهان اعصاب یک ملت شده بود؟ شما به ملت ایران جفا نکردی؟ پس 9 ماه گوشه نشینی شما را هم باید به حساب جواب پس دادن بگذاریم. این درسی است که خود شما با صحبت هایت به ما داده ای. شعار شما این است " بچرخ تا بچرخیم."

البته آقای دایی خیلی خوشحالیم که صادقانه اعتراف کردی بعد از گلزنی شاگردانت نمی توانستی فیلم بازی کنی. واقعا از این بابت ممنون هستیم. باز هم می گوییم شادمانی حقت بود اما قیمت و منزلت این شادمانی برای هواداران پرسپولیس مهم بود که با صحبت هایت خوب این قیمت را نشان دادی. ما هم توقع نداشتیم ریا کنی و خوشحال نباشی و اصلا به طور کلی، خیلی ببخشید، خیلی ببخشید ما از شما نباید هیچ انتظاری داشته باشیم.

گزارش از مهستا اخباری