رفتن در اوج، برگشتن در افت!

به گزارش پایگاه 598، به نقل از ایسنا، جدایی فوق‌ستاره‌ها و آن‌ها که لبخند را به روی هواداران می‌آورند، می‌تواند از بزرگترین تراژدی‌ها یا غم‌انگیزترین جدایی‌ها برای تیم‌های پرطرفدار باشد. این مساله فقط شامل تیم‌های بزرگ جهان نمی‌شود. درست است که جدایی لیونل مسی از بارسلونا تبدیل به شوک بزرگی برای طرفداران دو آتشه بارسلونا شد اما همه آن‌ها روزی را تصور می‌کنند که فوق ستاره آرژانتینی که تاریخ بارسلونا را دوباره نوشت، به نیوکمپ بازگردد.

تابستان دو سال قبل و درست در روزهایی که مسی خانه خود را به مقصد پاریس ترک کرد، کریس رونالدو در هیاهوی شایعات بازار نقل و انتقالات و اخباری که از پیوستن رونالدو به جمع آبی‌ها منچستر، رقیب همیشگی قرمزهای این شهر به گوش می‌رسید، هواداران پیر و جوان شیاطین سرخ را تا سر حد هیجان شگفت زده کرد.

بازگشت دوباره رونالدو به "تئاتر رویاها" از جنس بازگشت‌های دراماتیک بود که در فصل اول با درخشش رونالدو و نتایج ضعیف این تیم و در فصل دوم با حاشیه‌سازی‌های رونالدو و اوج گرفتن دوباره منچستر با تن هاخ، پایان خوشی نداشت.

از این رفتن و بازگشت‌ها در ایران هم به وفور یافت می‌شود. هر بازیکنی که چند فصل می‌درخشد و هوس بازی در فوتبال اروپا یا کشورهای عربی منطقه خلیج‌فارس را در سر دارد، خوب می‌داند که خواه ناخواه یک روزی به ایران برمی‌گردد. گاهی این بازگشت با یک تولد دوباره همراه است و گاهی آنطور که باید خوب پیش نمی‌رود و بازیکنانی که روزی به عنوان ستاره بی‌چون و چرا تیم‌های خود را ترک کرده بودند، دچار افت می‌شوند.

* فصل بازگشت

فقط در طول لیگ بیست و دوم، ۹ بازیکنی که در سال‌های قبل ایران را ترک کرده بودند، جذب تیم‌های لیگ برتری شدند. علیرضا بیرانوند، کاوه رضایی، محمد محبی، اشکان دژاگه، فرشید اسماعیلی، مرتضی پورعلی گنجی، علی قربانی، یونس دلفی و آریا برزگر از کشورهای مختلف به ایران آمدند.

در لیگ بیست و یکم هشت بازیکن و در لیگ بیستم چهار بازیکن به ایران بازگشتند. میانگین مدت زمان رفتن و بازگشتن بازیکنان ایرانی در سه فصل اخیر روی عدد ۸۳۵ روز قرار دارد که در حدود دو سال و ۱۰۰ روز می‌شود. البته تعداد بازیکنانی که در این سه سال بعد از ۱۰۰۰ روز یا سه فصل حضور در خارج از کشور به لیگ برتر ایران برگشته‌اند، فقط چهار تن است که عدد بزرگی محسوب نمی‌شود.

* بازگشت‌های ناگوار

علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی‌گنجی، رامین رضاییان، محمد محبی، روزبه چشمی و جعفر سلمانی تنها بازیکنانی هستند که بعد از بازگشت به ایران توانسته‌اند بهتر یا حداقل در حد و اندازه توانایی‌های گذشته خود ظاهر شوند.

متاسفانه به علت مصدومیت یا برخی دلایل دیگر، بازیکنان ایرانی بعد از حضور در لیگ‌های اروپایی و افت در این کشورها، با شرایط نامناسبی به لیگ برتر برمی‌گردند و تاثیرگذاری لازم را با توجه به حقوق دریافتی خود از تیم‌های لیگ برتری ندارند.

شاید درباره بازیکنانی که بیش از ۵، ۶ فصل در اروپا بازی کرده باشند، این مساله دور از انتظار نباشد اما رفتن و بازگشتن برخی از بازیکنان مانند مهدی قایدی یا یونس دلفی به خارج از کشور، در اوج و بازگشت سریع به ایران، در شرایطی که افت کرده‌اند، سوال برانگیز و نگران کننده است که باید دید ریشه‌های این مساله در چه چیزی است؟

این یک مساله واضح است که شرایط سخت افزاری و نرم افزاری در خارج از کشور بهتر از ایران است و بازیکنان باید در این شرایط پیشرفت کنند اما معمولا شرایط بازیکنان ایرانی در مخالفت با این وضعیت است!