توقیف شدن فیلم برای بعضی سینماگران امتیازی برای به دست آوردن ثروت و شهرت شده است

به گزارش پایگاه 598، هادی مومنیان در گفتگو با خبر۲۴ افزود: به این معنا جشنواره هایی که تا دیروز ادعای هنری داشتند و از سینمای هنری حرف می زدند، امروزه دیگر دست شان رو شده است و نه منِ منتقد سینما و کارشناس هنر بلکه گودار به عنوان بزرگترین سینماگر دنیا به این اشاره می کند که مثلا جشنواره کن تبلیغاتی و سیاسی شده است و انتخاب های آن انتخاب های تبلیغاتی هستند.

وی خاطرنشان کرد: در واقع دست های پشت پرده جریان های سیاسی معطوف به سرمایه داری نظام سلطه مشخص می کند که چه خط و ربطی را پیش بروند، از این رو بسیاری از کارگردان های ما هم بالاخره تشنه ثروت و قدرت و شهرت و دیده شدن هستند و از این جهت به شکلی برای آنها نوعی امتیاز شده است انگار توقیف شدن. یعنی بسیاری از آنها ناتوان در شناخت دقیق از ابعاد هنری سینما هستند و برای همین سینما را به پای مسائل خارج از سینما ذبح می کنند.

هادی مومنیان در این گفت و گو در خصوص بازی شکل گیری ژانر سادومازوخیستی و سیاه همچون فیلم موهن عنکبوت مقدس اظهارداشت: به طور کلی سیاست های جشنواره های مهم و تا قبل معتبر دنیا به این سمت رفته است که در واقع به شکلی گرایش های سیاسی خود را بروز بدهد. یعنی جشنواره هایی که تا دیروز ادعای هنری داشتند و از سینمای هنری حرف می زدند، امروزه دیگر دست شان رو شده است و نه منِ منتقد سینما و کارشناس هنر بلکه گودار به عنوان بزرگترین سینماگر دنیا به این اشاره می کند که مثلا جشنواره کن تبلیغاتی و سیاسی شده است و انتخاب های آن انتخاب های تبلیغاتی هستند.

این استاد دانشگاه ادامه داد: از این جهت و به دلیل موقعیت سیاسی ای که کشور دارد و دشمن های مختلفی از جمله اسرائیل، آمریکا و بعضی از کشورهای اروپایی دارد، دشمنی این ها فقط این نیست که از دور بنشینند و دشمنی کنند بلکه شبانه روز در حال هزینه کردن و تولیدات هستند.

مومنیان با بیان اینکه چه کسی بهتر از هنرمندان داخل ایران برای نظام سلطه وجود دارد که اهداف آن ها را دنبال کنند گفت:  در واقع این کار نوعی دستورالعمل شده است، هنرمند می داند که اگر به موضوعات جنسی یا مذهبی بپردازد، عملا کار او به نوعی سیاسی می شود، در ایران نمی تواند فیلم خود را نشان دهد و این عدم نمایش تبدیل می شود به یک امتیازی که در فضای مجازی کار خود را منتشر کند و یا ببرد به جشنواره های خارجی و جوایز این جشنواره ها را بگیرد.

این کارشناس مسائل فرهنگی تصریح کرد: نمونه این اقدام، اتفاقی است که امسال در جشنواره کن افتاد و فیلم مبتذل و سطحی عنکبوت مقدس که اکثر منتقدان حاضر در این جشنواره به آن پایین ترین امتیاز را داده بودند به یکباره باره با برجسته کردن بازیگر اصلی فیلم که عملا سال هاست بازی نکرده و به دلیل مشکلی که خودش ایجاد کرده از ایران رفته و حالا این شخص را طی یک سناریویی  برجسته می کنند، برای اینکه به نوعی تاریخ فرهنگی ما را بازخوانی کرده و در مرکز سیبل قرار دهند.

این فعال رسانه با بیان اینکه این موضوع تنها به سینما محدود نمی شود و در دیگر هنرها نیز شاهد این مسئله هستیم گفت:  به عنوان مثال الان در خاورمیانه یک بازار هنری شکل گرفته که عموما آثار عکاسانی را می خرد که به زنان برهنه و موضوعاتی مثل چادر آرت و موضوعات سیاسی پرداخته باشد، یا مجسمه ها و نقاشی هایی را می خرند که این رویکرد را داشته باشد ولی در سینما چون عمومی تر است بیشتر به چشم می آید و گرنه ما در ادبیات و شعر و نقاشی و هنرهای تجسمی نیز این موضوع را داریم.

وی ادامه داد: بخشی از این موضوع ناتوانی هنرمندان در پرداختن به هنر اصیل را نشان میدهد، هنر اصیلی که می تواند در جهان تغییر ایجاد کند و روزگاز ما را به روزگار بهتری تبدیل کند، می تواند نگاه ما را به همه پدیده ها و دنیای پیرامون مان عوض کند ولی عموما آثاری که گرایش 

وی یادآور شد : گاهی یک اثری ساختار قوی دارد و می آید یک حرف سیاسی می زند او هیچ وقت نمی آید پیام خودش را مستقیم به مخاطب بدهد بلکه در لایه های پنهان اثر خود سعی می کند بر ذهن مخاطب تاثیر بگذارد اما آثاری مثل عنکبوت مقدس دیگر اثر هنری نیستند، بلکه بیانیه سیاسی هستند.

وی درباره شکل گیری سادو مازوخیستی و سیاه در سینما   افزود: ما نمی گوییم که به موضوعات سیاه پرداخته نشود ولی مبتنی بر آن واقع گرایی که خود آن ها از آن دم می زنند پرداخته شود. مثلا الان در یک سریالی در حوزه نمایش خانگی جنوب شهر تهران را نشان می دهد، کجای جنوب شهر این طوری است که قفس درست کنند و دو نفر  بروند در آن و تا سرحد مرگ یکدیگر را کتک بزنند؟! این ها ادعای رئالیسم دارند ولی رئالیسم را فدای ظرفیت های درام می کنند و در مسیر روایت از واقعیت دور می افتند.