اپوزیسیون بدون روتوش را اینگونه تماشا کنید

سرویس سیاسی پایگاه 598-رضا احمدزاده: اصولا هر نظام سیاسی که در کشوری سرنگون می‌شود و نظام سیاسی دیگری به جای آن استقرار می‌یابد همیشه جریانی بنام اپوزیسیون یا مخالفان سیاسی جریان حاکم پای به عرصه وجود می‌گذارند و به روش‌های مختلفی این مخالفت خود را اعلام می‌کنند.

یک قشر با تعریف خطوط قرمزی برای خود در چارچوب مبارزات سیاسی به ابراز مخالفت پرداخته و با استفاده از نماد‌ها و ابزار‌های سیاسی شناخته شده هویت و اهداف خود را تبلیغ می‌کند و یک قشر نیز به اقدامات میدانی و تنش‌های بعضا نظامی و خشونت آمیز این تفکر خود را به نمایش می‌گذارد. انقلاب اسلامی نیز از این قاعده جدا نبوده و اپوزیسیون مختص خود را دارد.

۱- بیش از چهار دهه‌ای که از انقلاب اسلامی می‌گذرد و:
القای بدبینی نسبت به جمهوری اسلامی ایران.
تکذیب دستاورد‌های نظام.
طرح اتهاماتی همچون نقض حقوق بشر، عدم آزادی رسانه ای، مسائل امنیتی و غیره...

از سوی مخالفان نظام و رسانه‌های معاند در قالب اپوزیسیون خارج نشین بسیار پررنگ بوده است و در ناآرامی‌های این چهار دهه نیز مخالفان نظام با پروپاگاندای رسانه‌ای و موج سواری بر گلایه‌های مردم، جریان ناآرامی‌ها را در راستای منافع و مطامع خود طرح کرده و می‌کنند.

*اما استراتژی ذاتی تمام حرکت‌های داخل و خارج کشور از سوی اپوزیسیون ایرانی خارج نشین بر ادعای اصلاح ناپذیری جمهوری اسلامی استوار بوده است و دائما بر طبل این شعار خود کوبیده اند.

اینکه تصور شود که اکثریت فضای خارج از ایران این دیدگاه را داشته باشند، نادرست است. این ادعا‌ها بیشتر یک بازی فضای مجازی است تا اینکه واقعیتی در ذهن فعالان سیاسی داشته باشد.

بخشی از کسانی که در خارج از ایران قرار دارند به طور طبیعی به گونه‌ای رفتار می‌کند که جایگاهی در داخل ندارند و طبیعی است که موضعی رادیکال داشته باشند و چون خودشان هیچ هزینه‌ای نمی‌دهند پس به راحتی می‌توانند بر حسب منافع خود موضع‌گیری کرده و حکم به براندازی و اصلاح‌ناپذیری دهند. البته این موضع از طرف برخی کشور‌های منطقه نیز حمایت همه جانبه می‌شود و طبعا توجیه آن‌ها با توجه به موقعیت خودشان این است که سیستم را اصلاح ناپذیر معرفی کنند.

می‌توانیم با نگاهی به تاکتیک‌های براندازان، برخی خصوصیات آنان را بازشماری کنیم و ببینیم که اپوزیسیون ایرانی در کارنامه چه دستاوردی داشته اند:

۱- نفوذ و جمع‌آوری اطلاعات پنهان برای سرویس‌های اطلاعاتی بیگانه

۲- جنگ روانی – رسانه‌ای در کشور برای کنترل و تحریک افکار عمومی ضد نظام

۳- فعالیت‌های به ظاهرحقوق بشری برای مخدوش کردن چهره انقلاب اسلامی در میادین بین المللی

۴- عرضه اطلاعات هدایت شده به منظور تأثیرگذاری بر محافل سیاسی- تبلیغی به غربی‌ها برای جذب کمک‌های مختلف بمنظور‌های براندازانه

۵- فعالیت در میان ایرانیان مهاجر و ایجاد ذهنیت در جهت جلوگیری از بازگشت ایرانیان مقیم به داخل و افزایش همکاری آنان با دولت

۶- فعالیت‌های پوششی به ظاهر فرهنگی در خارج کشور در شبکه‌هایی مانند: اینترنشنال تحت حمایت سعودی‌ها و...

در مجموع باید اضافه کرد اپوزیسیون در ایران سابقه‌ای بسیار فراتر از دوران نظام اسلامی دارد که قطعا خصوصیات دو جریان قبل و بعد از انقلاب تفاوت‌های ذاتی بدون تردیدی دارند. اپوزیسیون بعد از انقلاب اسلامی در میادین فکری و عملی نوعی حرکت ترکیبی است که هم با روش‌های دمکراسی و هم با روش‌های تروریستی تلاش می‌کند حضورش را اثبات کند در نتیجه در نهایت با دشمنان بیگانه با ملت ایران همداستان می‌شوند.