"رئیس جمهور"؛ یک تصویر متفاوت

پایگاه 598: سخنان دیروز دانشجویان در حضور آقای رئیسی، نوعا مطالبه گرانه و  انتقادی بود. از جوان پر نشاط دانشجو هم جز این انتظاری نیست که مطالبه گر باشد و در متن همین پویش تجربه بیاندوزد. این طبیعت دوران جوانی و دانشجویی است

اما برخی مخالفان سیاسی آقای رئیسی که از هیچ سوژه و بهانه ای برای حمله دریغ نمی کنند، ضمن انتشار این سخنان انتقادی به شکلی ذوق زده، تحلیل های قالبی خود را هم روی آن گذاشتند. اما حرف دل زلال جوان دانشجو کجا، و  کینه توزی و عقده گشایی سیاست بازان کجا؟

حق هم دارند؛ لابد چشیدن نوبرانه، ذوق و هیجان هم دارد. سال ها بود چنین نشست صریح و صمیمانه ای میان یک دولتمرد ارشد و دانشجویان دیده نشده بود.

خداوند پدر رئیسی را بیامرزد که تصویر "ایزوله" و "تاکسیدرمی" شده مدیریت از اتاق ریاست -و به شکل ویدئو کنفرانسی- را شکست و به جای یکطرفه حرف زدن، نقد های جوانان دانشجو را شنید. وقتی هم خواست پاسخ بدهد، نه مانند دولتمرد سابق، زبان به دشنام و هتاکی گشود، و نه طعنه زد و تحقیر و تمسخر کرد.

دیروز - و هر روز قبل از آن- کسی از رئیسی نشنید که توهین و تهمت هایی مثل "بی‌ سواد، حسود، بی‌ دین، افراطی، کاسب ‌تحریم، بی‌ شناسنامه، مزدور، جیب‌ بر، بیکار، متوهم، دین‌ نشناس، بزدل، مستضعف فکری، به جهنم که می‌ لرزید، مفسد، عقب‌ مانده، مخلوقات ترسو، لرزان، تازه به دوران رسیده، عصر حجری، کودک صفت و..." را مثل نقل و نبات، نصیب منتقد خود کند.

هر کس حق دارد درباره عملکرد صد روزه آقای رئیسی یا یکایک اعضای دولت وی، قضاوت کند؛ حتی سیاست بازانی که در پایان هشت سال مدیریت آقای روحانی، هنوز هم می گفتند "تقصیر دولت قبل است"، و حالا می گویند چرا رئیسی ظرف سه ماه، نابسامانی (به ارث رسیده) اقتصادی را جمع نکرد!

اما رئیسی هیچ کاری نکرده باشد، همین که نشاط نقد جدی و بحث آزاد اندیشانه در حضور دولتمردان -بدون ترس از توهین و تحقیر و تمسخر و پیگرد- را به فضای عمومی کشور باز گردانده باشد، خدمت بزرگی کرده است.

همین که قرار نیست صاحب نظران و منتقدان از ترس انواع تهدید ها و تخریب ها سکوت کنند و ناگهان چشم باز کنیم و ببینیم چهار یا هشت سال فرصت خدمت تبدیل به تهدیدی ویرانگر شده، رویداد مبارکی است؛ و البته که شرط پاسداشت آن، رعایت عقلانیت و انصاف و اخلاق است.