
وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا * * * شما را چه شده که در راه خدا و [رهایی] مردان و زنان و کودکان مستضعف [ی که ستمکاران هر گونه راه چاره را بر آنان بسته اند] نمی جنگید؟ آن مستضعفانی که همواره می گویند: پروردگارا! ما را از این شهری که اهلش ستمکارند، بیرون ببر و از سوی خود، سرپرستی برای ما بگمار و از جانب خود برای ما یاوری قرار ده. * * * بدون کشته شدن سرنوشت بیهوده است / شهید اگر نتوان شد بهشت بیهوده است
به گزارش پایگاه 598، به نقل از فارس، هوشنگ چالنگی، شاعر جنوبی اهل مسجد سلیمان که حدود ۶۰ سال در جامعه ادبی کشورمان به عنوان بنیانگذار «شعر موج نو» شناخته میشد، امروز دوم آبان در ۸۱ سالگی و بر اثر سکته درگذشت.
او که سابقه معلمی نیز در کارنامه داشت، نخستین بار توسط «احمد شاملو» در مجله «خوشه» به جامعه ادبی ایران معرفی شد، اما پس از آن به تقابل با شعر شاملو برخاست.
آنجا که میایستی، نزدیک با ستاره مهجور، زنگوله تنبل، آبی ملحوظ و گزینه اشعار از آخرین و مشهورترین آثار مرحوم هوشنگ چالنگی به شمار میرود که نقد منتقدان را برانگیخته است.