نقش رهبری در مدیریت بحران ها

خطرها و تهدیدها پس از رحلت امام خمینی(قدس سره)

1.خطر حمله نظامی مجدد

وضعیت امنیتی کشور و مرزها در زمان ارتحال حضرت امام(قدس‌سره) در شرایط بسیار نامطلوبی قرار داشت و کشور در وضعیت «نه جنگ و نه صلح» به سر می‌برد. پس از پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل از سوی جمهوری اسلامی ایران در بیست و هفتم تیرماه 1367(19 جولای 1988م) و برقراری آتش بس در بیست و نهم مرداد همان سال(20 اوت 1988) تا زمان ارتحال امام خمینی(قدس سره) حدودا یازده ماه می‌گذشت و هنوز بخش‌های زیادی از خاک سرزمین اسلامی‌مان در اشغال نیروهای نظامی عراق قرار داشت.

مذاکرات صلح هم به دلیل کارشکنی‌های دولت عراق و اتخاذ مواضع غیر اصولی و طرح پیش شرط‌های غیر منطقی، به هیچ پیشرفتی نایل نشد و در بن بست کامل قرار گرفت.

تداوم این وضعیت، امنیت کشور و مرزها را به شدت ناپایدار و متزلزل ساخته و نیروهای نظامی را نیز در وضعیت بلاتکلیفی ملال‌آور قرار داده بود. از سوی دیگر حمایت‌های حامیان غربی دولت تجاوزگر عراق به‌ویژه آمریکا به تداوم این وضعیت کمک می‌کرد. در واقع تلاش این کشورها این بود که با نگه داشتن کشور در این وضعیت خرد کننده، جمهوری اسلامی را وادار به تغییر روش در سیاست‌های اصولی و انقلابی‌اش نمایند.

این موضوع شرایط مخاطره‌آمیزی را برای نظام اسلامی پدید آورده بود، چرا که هر لحظه امکان برافروخته شدن مجدد شعله‌های جنگ وجود داشت. سران گروهک منافقین ضمن آماده باش به نیروهای تحت امر خود، با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرده بودند:

«نیروهای نظامی سازمان باید برای شرایط مرگ خمینی آماده باشند. مرگ خمینی به‌عنوان بالاترین نقطه آمادگی در مردم ایران، برای استقبال از عملیات نظامی ما خواهد بود.»(1)

روزنامه الشرق‌الاوسط نیز در 14 خرداد 68 در ضمن یک مطلب تحلیلی خبری، نوشت:

چریک‌های مسعود رجوی که از حمایت عراق برخوردارند، طرح‌هایی را برای انجام یک تهاجم عمده در طول مرزها به فاصله چند ساعت پس از رحلت آیت‌ا... خمینی، تدارک دیده‌اند.»(2)

وضعیت«نه جنگ و نه صلح» تا 24 مرداد 1369(اوت 1990م) ادامه داشت تا سرانجام رژیم بعث عراق به دلیل قرار گرفتن در یک شرایط ویژه، با عقب‌نشینی نیروهای خود از خاک ایران، موافقت کرد. دلیل این عقب نشینی اتفاقی بود که در 11مرداد 1369(دوم اوت 1990م) روی داد که به هیچ وجه در چارچوب معادلات و محاسبات سیاسی قابل پیش‌بینی نبود.

در این روز حزب بعث عراق در حالی که همچنان قسمت‌های وسیعی از خاک میهن اسلامی ما را در اشغال خود داشت و حاضر به حل مناقشاتش با ایران، در چارچوب قطعنامه 598 مصوب شورای امنیت سازمان ملل نبود، ناگهان به شریک بسیار مهم خود در هشت سال جنگ تحمیلی، با تمام قوا یورش برد و کم‌تر از 24 ساعت، تمام این کشور را به تصرف خود درآورد و آن را ضمیمه خاک خویش اعلام کرد.

اقدام صدام در تجاوز به کویت، منشأ تحولات مهمی در منطقه گردید. به دنبال تجاوز عراق، ایالات متحده آمریکا به همراهی کشورهای عضو پیمان نظامی ناتو و پشتیبانی تعدادی از کشورهای عرب همسایه عراق که از تهاجم احتمالی صدام به کشور خود در هراس بودند، به خلیج فارس لشکرکشی کردند و جنگ ویرانگری را علیه عراق به راه انداختند.

حضور تجاوزکارانه آمریکا به خلیج فارس و ترغیب و تلاش برخی از کشورها، گروه‌ها و شخصیت‌ها برای وارد کردن ایران اسلامی به این جنگ مخرب، کشور را در معرض تصمیمات دشوار و سرنوشت سازی قرار داد. اما هوشیاری و تدبیر رهبری معظم‌ انقلاب و سایر مسؤولان عالی رتبه نظام، سرانجام بر همه این تردیدها و فتنه‌ها فائق آمد و انقلاب اسلامی، این مقطع حساس و خطیر را به سلامت پشت سر گذاشت، تفصیل این رویداد بسیار مهم، در ادامه خواهد آمد.

محمد تقی کرامتی

منبع : هفته نامه پرتو سخن