حلالیت یا محاکمه؟

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، حسن روحانی در آخرین جلسه هیات دولت ضمن بازخوانی عملکرد دستگاه اجرایی در 8 سال گذشته به شرایط معیشتی و کمبودهای اقتصادی اشاره کرد و از مردم خواست چنانچه عیب‌ونقصی در کار دولت وجود داشته است ایشان را حلال کنند.

اینکه رئیس‌جمهور برای چندلحظه قداست و معصومیت خود را نادیده گرفته و در مقام تعارف، این احتمال را بر زبان آورده که "ممکن است عملکردش دچار نقص بوده باشد" در جایگاه خود بسیار ارزشمند است چراکه تا پیش از این هر کس این احتمال را بیان می‌کرد با عناوینی همچون بی‌سواد، بی‌شناسنامه، هوچی‌باز، بزدل، عصر حجری و ... مورد خطاب قرار می‌گرفت.

آنچه بر همه روشن است اینکه دولت روحانی اساسا خود را مقصر ویرانی‌های چندسال گذشته نمی‌داند که حال بخواهد عذرخواهی کند یا حلالیت بطلبد، حسن روحانی از اول با این نگاه وارد میدان شد که همه‌چیز در دستان آمریکا قرار دارد و برای اداره کشور راهی جز مذاکره با آمریکا نیست، او صراحتا "آب خوردن" مردم را نیز وابسته به مذاکره قلمداد می‌کرد.

نتیجه نگرش دولتمردان اصلاح‌طلب و اعتدالگرا در دستگاه اجرایی کشور این بود که رکورد تورم، رکورد چاپ اسکناس، رکورد افزایش نقدینگی، رکورد کاهش تولید، رکورد نارضایتی عمومی و ... در طول این دولت شکسته شد؛ آمارهای اقتصادی که در گزارش‌های متعدد منتشر شده است تنها گوشه‌ای از فجایع اقتصادی و سیاسی 8 سال گذشته است.

عذرخواهی و طلب حلالیت زمانی معنا پیدا می‌کند که فرد مقصر تبعات عملکرد خود را بپذیرد و خسارت‌های واردشده را جبران نماید؛ فرض کنید راننده‌ای از چراغ قرمز عبور کند و آنسوی خیابان به عابر پیاده برخورد نماید سپس از خودرو پیاده شود، بی‌مبالاتی خود را به گردن چراغ راهنما بیاندازد و با یک عذرخواهی ساده از فردِ آسیب‌دیده، به مسیر خود ادامه دهد!! حال تکلیف چیست؟ فرد آسیب‌دیده باید خسارت واردشده به خود را از چراغ راهنما درخواست کند؟

حکایت حلالیت طلبیدن حسن روحانی در روزهای پایانی دولت چیزی شبیه این ماجراست، روحانی بدون توجه به تجربه‌های تاریخی و تذکرات مقام معظم رهبری سرنوشت کشور را به مذاکرات بین‌المللی گره زد و اینک که نتیجه سیاست‌های اشتباه او مشخص شده و زندگی مردم در آتش این اشتباهات سوزانده شده است، روحانی می‌خواهد با یک عذرخواهی تصنی مقابل دوربین قضیه را یکسره کند و با خیال راحت به زندگی خود ادامه دهد.

تجربه نشان داده در ایران مسئولیت به شکل عجیبی مصونیت می‌آورد، بعبارتی وقتی فردی در جایگاه مسئولیت قرار می‌گیرد ممکن است در فضای مطبوعاتی یا در قالب جلسات استیضاح نسبت به برخی اقدامات خود پاسخگو باشد اما "جبران خسارت از سوی یک مسئول" بیشتر به طنز شبیه است تا یک مطالبه سیاسی.

فقط در یک نمونه، در دولت روحانی دوره انتظار خانه‌دار شدن برای مردم از 36 سال به 66 سال رسید، بعبارتی تمام افرادی که تا قبل از دولت روحانی مستاجر بوده‌اند و همچنین جوانانی که در این مدت تشکیل خانواده داده‌اند می‌بایست 30 سال بیشتر کار کنند و 30 سال بیشتر رنج مستاجر بودن را تحمل نمایند تا بتوانند خانه‌دار شوند، حال حلالیت طلبیدن روحانی چه دردی از آنها دوا خواهد کرد؟

روحانی بعید است بعد از دوره ریاست‌جمهوری‌اش بجز لعن و نفرین مردم چیزی عایدش شود اما در این میان باید دید دستگاه قضایی چگونه عمل خواهد کرد، آیا روحانی بخاطر ترک فعل‌هایی که مرتکب شده محاکمه خواهد شد یا خیر؟ بدون شک اگر دستگاه قضایی نسبت به خسارت‌های واردشده به کشور در این 8 سال بی‌تفاوت باشد و حقوق ضایع‌شده مردم را نادیده بگیرد، خود را در مقابل مردم قرار خواهد داد و سرنوشتی جز روحانی نخواهد داشت.