شرایط مهندسی استادیومها در ایران به شکلی است که هر کدام از آنها به شکلی
این فضا را به هواداران خارج از این محیط میدهند که بازی را هرچند با
مشقت اما به تماشا بنشینند. نمونه عجیب آن شاید در دیدارهای خانگی نساجی
مازندران باشد که برخی همسایههای چسبیده به این استادیوم با فراغ بال به
تماشای بازی نشسته و حتی در هفته گذشته با اعتراض تراکتور و منصوریان همراه
شده است. اتفاقی که در تبریز نیز با حضور هواداران روی تپههای مشرف به
استادیوم رخ میدهد و نمونه آخر آن نیز در بازی دو تیم نفت مسجدسلیمان و
پرسپولیس و تماشاگران پرتعدادی که شاید نه روی سکوها که کمی دورتر فضای
تماشای این بازی را برای خود شکل داده بودند.
نکته جالب توجه این حضور در زمان اعلام پنالتی به سود پرسپولیس رقم خورد؛
جایی که سیامک نعمتی امیدوار بود همانند هفته گذشته و در جدال با نفت
آبادان نیز اینبار هم پیروز نبرد تک به تک با دروازهبان حریف شود و دومین
گل فصل خود را به ثمر برساند.
اما از لحظه حضور نعمتی پشت این ضربه شاهد بوق ممتد و گوشخراش شیپور
هوادارانی هستیم که خبری از آنها روی سکوها نیست اما به شکلی عجیب صدای
آنها تمام استادیوم را تحت تاثیر قرار داده است. آنها مثل هواداران
تیمهای بسکتبال در NBA که تمام تلاش خودر ا برای به هم زدن تمرکز بازیکنان
حریف در هنگام پرتاب پنالتی انجام میدهند با دمیدن در بوق از فاصله دور
موفق شدند ذهن نعمتی را با خود درگیر کرده تا او ضربهاش را به اوت
بزند.آنهم پنالتیای که البته در صحت آن تردیدهای جدی وجود داشت.
این اتفاقی است که ورزشگاههایی مثل استادیوم آزادی با توجه به گیتهای
سفت و محکمی که برای آن در نظر گرفتهاند، هرگز اتفاق نمیافتد اما در
شهرستانها اوضاع کمی متفاوت است.مثل بازی دیروز که هواداران وفادار نفت
تاثیر خود را روی تک امتیاز تیمشان گذاشتند.تیمی که کم نام و نشان ترین
نفرات لیگ را دارد اما مقابل پرسپولیس سازمان یافته بازی کرد و مقاومت خوبی
از خود نشان داد.
نکته جالب واکنشهای برخی طرفداران بعد از هدر رفتن این پنالتی بود.تاجایی که لقب پنالتی زن که بعد از بازی گذشته مقابل نفت به نعمتی اهدا شده بود از وی پس گرفته شد،که البته این بخشی از فضای هواداری و احساسی فوتبال ماست.