
وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا * * * شما را چه شده که در راه خدا و [رهایی] مردان و زنان و کودکان مستضعف [ی که ستمکاران هر گونه راه چاره را بر آنان بسته اند] نمی جنگید؟ آن مستضعفانی که همواره می گویند: پروردگارا! ما را از این شهری که اهلش ستمکارند، بیرون ببر و از سوی خود، سرپرستی برای ما بگمار و از جانب خود برای ما یاوری قرار ده. * * * بدون کشته شدن سرنوشت بیهوده است / شهید اگر نتوان شد بهشت بیهوده است
مَنْ اَتاهُ اَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فِی حاجَةٍ فَاِنَّما هِیَ رَحْمَةٌ مِنَ اللّهِ ساقَهَا اللّهُ فَاِنْ فَعَلَ ذلِکَ فَقَدْ وَصَلَهُ بِوِلایَتِنا وَ هِیَ مَوْصُولَةٌ بِوِلایَةِ اللّهِ عَزَّوَجَلِّ.
وقتی برادر مؤمنی نیاز خود را به مؤمنی عرضه می کند، این عرض، نعمتی است از خداوند که بسوی او فرستاده شده است؛ پس اگر مؤمن نیاز او را بر طرف نماید، این کار او را به ولایت ما می رساند و او به ولایت خدا متّصل است.
بحارالأنوار، جلد ۷۴، ص ۳۱۳