مشرق ، گرچه برادران باکري را بايد افتخار آذربايجان دانست اما بي شک آنان
ستارگان درخشان تاريخ تشيع هستند . اين سه برادر ، بدون هر گونه تعلقات
قومي ، قبيله اي و گروهي و گروهکي ، تمام هستي خود را در طبق اخلاص نهادند و
به عشق حضرت حيدر (صلوات الله عليه) پاي در ميادين خون و آتش گذاشتند ، در
حالي که از همان گام نخستين يقين داشتند عاقبتي جز شهادت در پيش رو
ندارند. از ميان اين سه برادر ، کمتر نامي از علي باکري برده مي شود . او فرزند ارشد خانواده
باکري بود و برادران کوچک ترش ، تحت تاثير مبارزات او ، پاي در
مسير مجاهده و ايثار گذاشتند. علی باکری تنها پسرِ فیض الله باکری است که مزاری از او به جا مانده است .
علي باکري به سال 1322 در شهرستان
مياندوآب متولد شد. به سال 1341 در مهندسي شيمي دانشکده فني
دانشگاه تهران به تحصيل مشغول گرديد و در سال 1345با رتبه اول از دانشگاه
فارغ التحصيل شده و بلافاصله پس از آن به تدريس در دانشگاه پرداخت. در همين
سال به مبارزات مسلحانه عليه رژيم پهلوي روي آورد و براي ديدن آموزش هاي
کافي و قاچاق اسلحه به داخل کشور ، چندين بار به لبنان سفر کرد. علي در
شهريور 1350 به دام ساواک افتاد و پس از شکنجه هاي فراوان در بي دادگاه
نظامي پهلوي به اعدام محکوم و در 30 فروردين 1351 حکمش اجرا شد. پيکر او
اوسط رژیم پهلوی در قطعه 33 بهشت زهراي تهران به خاک سپرده شد.
همزمان
با سالگرد شهادت مهدی و حمید باکری که هر دو جاویدان اثر هستند ، یاد می
کنیم از تنها شهیدِ باکری که مزاری از او به جا مانده است:
از راست: علی باکری - مهدی باکری - حمید باکری مزار شهید علی باکری در بهشت زهرای تهران