نفتی که چین اکنون از ایران می‌خرد مرهون قراردادهای دولت دهم است

به گزارش پایگاه 598، جوان نوشته است: چینی‌ها در جدیدترین گزارش گمرکی خود از تداوم واردات نفت از ایران گفته‌اند. روزانه بیش از ۲۰۵ هزار بشکه میزان نفتی است که چینی‌ها از شرکت ملی نفت دریافت می‌کنند. با انتشار این گزارش، برخی گزاره‌های کد شده در این گزارش را نشانگر بی‌توجهی چین به تحریم‌های امریکا عنوان کردند که با تأیید این موضوع، اما نباید مهم‌ترین دلیل تداوم صادرات نفت به چین را فراموش کرد.

چینی‌ها بزرگ‌ترین مشتری نفتی ایران هستند. چینی‌ها گاهی روزانه ۷۰۰ هزار بشکه نیز از ایران نفت دریافت کردند، اما میانگین واردات نفت از کشورمان بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار بشکه در روز بوده‌است. چینی‌ها بیش از ۸ میلیون بشکه نفت وارد می‌کنند که سعی کرده‌اند با متنوع‌سازی منابع وارداتی خود، تا آنجایی که ممکن است به امنیت انرژی خود ضریب بالایی بدهند.

چینی‌ها در معادلات انرژی خود یک رویکرد اساسی دارند. انرژی موتور محرکه اقتصاد چین است و بر همین اساس، آن را یک عنصر امنیتی هم می‌دانند و بر همین مبنا، روابط خود را با کشورهای تولیدکننده نفت بسیار فراتر از فروشنده – خریدار تعریف کرده‌اند، به‌طوری که طی یک دهه میزان واردات نفت از روسیه را از سطح ۳۰۰ هزار بشکه به ۵/۱ میلیون بشکه در روز رسانده‌اند.

چینی‌ها که طی یک دهه اخیر شرکت‌های نفتی خود را با سوبسید حمایت سیاسی، به شرکت‌های بزرگ جهان تبدیل و سرمایه گذاری خود را کاملاً هدفمند و چند لایه تعریف کرده‌اند. دولت چین با توجه به اهمیت انرژی بسته‌های همکاری‌بلندمدتی را روی میز کشورهای نفتی قرار می‌دهد، از عربستان، کویت، عراق و برزیل گرفته تا روسیه و آنگولا و سایر کشورها. مهم‌ترین رویکرد چینی‌ها توسعه میادین نفت با تأمین مالی دولت است به این شرط که این سرمایه‌گذاری صرفاً نباید یک سرمایه‌گذاری باشد.

سرمایه‌گذاری چینی‌ها، سرمایه‌گذاری در قبال دریافت نفت به‌صورت بلند مدت است که از هیچ قاعده‌ای پیروی نمی‌کند به جز منافع ملی این کشور. به همین دلیل است که این کشور در سراسر جهان فعالیت نفتی دارد و با سرمایه‌گذاری‌های خرد و کلان امنیت انرژی خود را تأمین می‌کند. این رویکرد در قبال ایران هم به عنوان یک بازیگر اصلی نفت جهان پی گرفته شد و ۱۰ سال پیش قراردادهای توسعه میادین آزادگان شمالی، آزادگان جنوبی و یادآوران با شرکت‌های چینی امضا شد، درست در روزهای تحریم.

گرچه انتقاداتی به جزئیات توسعه این میادین مشترک به چینی‌ها وارد است، اما به هر شکل با توسعه این میادین – به‌جز آزادگان جنوبی – تولید از غرب کارون به بیش از ۲۵۰ هزار بشکه افزایش یافت و چینی‌ها نفتی که امروز از ایران وارد می‌کنند، همان نفتی است که بابت استراتژی خود دریافت می‌کنند.

به بیان ساده‌تر، چینی‌ها با این استدلال که نفت وارد شده از ایران، بازپرداخت سرمایه‌گذاری انجام شده در میادین نفتی ایران است، از تحریم‌های امریکا پیروی نمی‌کند، درست برخلاف شرکت‌های غربی که با یک اشاره، قراردادهای قانونی خود را رها کرده و حتی از خرید نفت ایران انصراف می‌دهند.

همین نفتی که ایران به چینی‌ها می‌فروشد مرهون قراردادهایی است که در دولت دهم امضا شد و امروز نفت صادراتی به چین، مدیون قراردادهایی است که حتی یکی از آن‌ها طی شش سال گذشته اجرایی نشد؛ متأسفانه وزارت نفت نه‌تن‌ها با بی‌محلی به استراتژی چینی‌ها، آن‌ها را از ایران دور کردند، بلکه باعث شدند کشورهای همسایه و حتی برزیل با امضای قراردادهای مهم با شرکت‌های چینی، منابع تأمین نفت خود را در قالب استراتژی انرژی چین، تغییر دهند یا حجمشان را بیشتر کنند.

چینی‌ها طی چند سال گذشته از آمادگی خود برای اجرای فاز دوم میادین یادآوران و آزادگان شمالی گفته بودند که همه درخواست‌های آنان وتو شد در حالی که اگر درخواست چینی‌ها غیرعقلانی بود، امروز در سراسر جهان به سرمایه‌گذاری مشغول نبود. رویکرد غرب‌گرایانه وزارت نفت موجب دور شدن قطب واردات نفت جهان از ایران شد و نفتی که امروز به چین می‌رود، ثمره قراردادهای دولتی است که از نظر وزیر نفت، بزرگ‌ترین خیانت را به کشور کرده‌است.