اگر از قتله امام حسین علیه‌السلام و دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام تبرّی پیدا نکنید، ناگهان می‌بینید وسط میدان آنها قرار گرفته و مدافع آنها می‌شوید

اگر دشمنان اهل بیت(ع) و قتله امام حسین(ع) را لعن نکنید، ناگهان می‌بینید وسط میدان آنها قرار گرفته و مدافع آنها می‌شوید... «لعنْ یکی از عبادات بسیار بزرگ است و تبعات عمل دشمنان اهل بیت(ع) را از ما جدا می‌کند چرا که آنها به دنبال چنگ‌اندازی به انسان هستند و تبعات عمل آنها با لعن، از ما جدا می‌شود.

در عالم غیر از این صحنه‌های ظاهری که ما می‌بینیم، صحنه‌های باطنی نیز وجود دارد و شیطان و نیروهایش امواج خود را به سوی انسان می‌فرستند! اگر ما تبری نجوییم و لعن نکنیم آن امواج به ما اصابت کرده و گرفتارمان می‌سازند؛ اما اگر انسانْ اهل لعن بود، این امواج از وی جدا می‌شوند.

لعن و برائت، صف ما را از آنها جدا می‌کند و اجازه نمی‌دهد که تبعات عمل شیطان و قتله امام حسین(ع) ما را بگیرد. اگر لعنشان نکردید ناگهان می‌بینید وسط میدان آنها قرار گرفته‌اید و مدافع آنها شده و به آنان گره می‌خورید؛ لعن دائماً صف انسان را نگه می‌دارد؛ لذا در برخی روایات نقل شده که بعضی از لعن‌هایی که برای دشمنان نبی اکرم(ص) و اهل بیتشان(ع) گفته می‌شود مانند این است که انسان در جنگ بدر و احد و در کنار نبی اکرم(ص) هزاران تیر به طرف لشگر دشمن پرتاب کرده باشد.

در جنگ دو صحنه وجود دارد: در صحنه‌ای همین تیر و سلاح هایی است که می‌بینید، و صحنه دیگر، باطنی است؛ در آن صحنه آنچه مانع می‌شود که هجوم دشمن بر شما مؤثر واقع شده و شما را اسیر کند، تبری جستن است.

لعن یعنی اینکه انسان بخواهد خدا آنها را از محیط رحمتش دور کند و آرزوی انسان این باشد که آنها به خاطر کارهایی که کردند از رحمت خدای متعال دور باشند. بی‌شک مضمون روایت است که آن قدر عمل آن ها زشت و قبیح است که اگر همه عالم به نحوی در این عمل زشت شریک شوند یا از آن دفاع کنند بدون تردید خدای متعال همه را عذاب می‌کند».۹۳/۸/۱۳