چرا نام کسانی که در ضیافت سفارت‌های اروپایی شرکت می‌کنند اعلام نمی‌شود؟

 روز ۱۸ اردیبهشت، «رابرت مکِر»، سفیر انگلستان در ایران، در توئیتی نوشت: باعث افتخار بود که شب گذشته میزبان شماری از همکاران دولت، بخش خصوصی و دیگر دیپلمات‌ها برای صرف افطار در سفارت بودیم. بیش از سه میلیون مسلمان در بریتانیا زندگی می‌کنند و بسیاری از سفارت‌های بریتانیا در دنیا مراسم افطار طی ماه رمضان برگزار می‌کنند.

البته آقای مکِر که احتمالاً به خوبی از قبح «نمک گیر شدن در سفارت انگلیس» در ذهنیت عمومی ایرانیان خبر دارد، هیچ یکی از مهمانان شناخته‌شده‌ی این «افطاری» را معرفی نمی‌کند و هیچ عکس مشخصی هم از مهمانان این مراسم توسط سفارت انگلستان منتشر نشده است. ظاهراً بنا بر شنیده‌ها، برخی مسؤولان دولتی در سطح معاون وزیر و مدیرکل در این مراسم حضور داشتند و البته عکسی از حلوای چرب و شیرین سفارت هم ضمیمه توئیت جناب سفیر است، حلوایی که معلوم نیست با شیرینی خود کدام مسؤولین را نمک گیر کرده است.

در همین رابطه، حجت‌الاسلام سلیمی، نماینده مردم محلات در مجلس شورای اسلامی، با اشاره به حضور برخی از مدیران دولتی در افطاری سفارت انگلیس در تهران گفت: روزگاری مردم در ایام افطار می‌کوشیدند از لقمه حلال فردی پارسا، عالم، اهل دل و عارف استفاده کنند اما متأسفانه روزگار گویا برای برخی مدیران دولتی تغییر پیدا کرده و می‌کوشند این عده خودباخته سفره روباه پیر را برای خود انتخاب کنند.

وی افزود: در افطاری سفارت انگلیس در تهران که از قضا معاون وزیر، مدیرکل و برخی دیگر از دولتی‌ها بر سفره ارباب و کدخدای‌شان نشسته بودند مطلع نبودند که این روباه پیر سفره با چه نیتی انداخته است.

 نماینده مردم محلات در مجلس تصریح کرد: این افراد خودباخته بیهوده نیست که از تشر رؤسای غربی خود قافیه را می‌بازند و به همین جهت است که اسرار کشور به ناگاه از ناکجاآباد سر در می‌آورد.

از سوی دیگر، روز ۹ اردیبهشت هم حساب کاربری سفارت فرانسه در ایران در توئیتر، از مهمانی با حضور جمعی از ایرانیان «همکار» سفارت، خبر داده بود: 

درست در زمانه‌ای که اروپایی‌ها و در رأس آن‌ها، انگلستان و فرانسه، نهایت خیانت و پیمان شکنی خود را در موضوع برجام به نمایش گذاشتند و حتی یک روز بعد از نامه ضرب الاجل ۶۰ روزه حسن روحانی، هر نوع ضرب‌الاجل را برای اجرای تعهدات خود رد و به ابراز تأسف بسنده کردند، سفارت‌خانه‌ها به نقش تاریخی خود (که دست‌کم از عهد قاجار به این سو، سرفصل مأموریتی آن‌ها بوده) با شدت و حدت عمل می‌کنند که همانا «نمک گیر» کردن ایرانی جماعت از سنخ دولتی و غیردولتی است تا به موقع جهت اهداف «دولت فخیمه» به کار گرفته شوند. نمونه‌ی یکی از نمک‌پروردگان سفارت انگلستان، «عبدالرسول درّی اصفهانی»، عضو تیم هسته‌ای بود که تمام جزئیات و اطلاعات طرف ایرانی را در جریان مذاکرات هسته‌ای به انگلیسی‌ها مخابره می‌کرد.

همین روز دوشنبه (۲۳ ادیبهشت) سخنگوی قوه قضائیه،، از صدور حکم یک عامل نفوذی انگلستان که با بخش فرهنگی سفارت این کشور موسوم به «بریتیش کانسیل» کار می‌کرد، خبر داد.

غلامحسین اسماعیلی گفت که این خانم که حدود یک سال قبل بازداشت شده بود و حکم او به تازگی صادر شده، جذب یکی از میزهای آموزش و هدایت جاسوس و عامل اطلاعاتی در بریتیش کانسیل شده بود و تحت پوشش مأموریت فرهنگی و با اسامی مستعار بارها به کشورمان سفر کرده بود. مشارالیها مکرراً با نام مستعار به کشور رفت و آمد کرد و پروژه‌های مختلف فرهنگی را در کشور طراحی، برنامه ریزی، مدیریت و هدایت نمود و این پروژه‌ها در راستای اهداف فرهنگی استعمار پیر در ایران اسلامی اجرا شد.

وی افزود: این فرد با گروه‌های مختلف به ویژه در زمینه هنر و تئاتر ارتباط گیری کرد تا در این راستا بتواند پروژه‌های نفوذ و شبیخون فرهنگی را عملیاتی کند.

اسماعیلی اظهار داشت: این فرد تحت رصد دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی ایران قرار گرفت و دستگیر شد و فرآیند رسیدگی به پرونده او در دادسرا و دادگاه انجام شد.

سخنگوی قوه قضائیه در نهایت تاکید کرد: در فرآیند رسیدگی به پرونده قضائی، این فرد اعترافات صریحی را در زمینه موضوعاتی از قبیل: نحوه جذب، همکاری با این شورای باصطلاح فرهنگی، تعالیمِ داده شده توسط سرویس امنیتی انگلیس به وی و همچنین مأموریت‌های ویژه فرهنگی‌اش انجام داد و اطلاعات خوبی را در زمینه سایر افراد جذب شده به این مجموعه در فرآیند دادرسی و تحقیقات ارائه و اقرار کرد و نهایتاً به موجب حکم دادگاه، به تحمل ده سال حبس محکوم شد.

شکی نیست که یکی از بسترهای جذب عامل نفوذی و جاسوس همین میهمانی‌های سفارتی است که بخش زیادی از آن‌ها رسانه‌ای نمی‌شود. از زمان فتنه ۸۸ و دستگیری «حسین رسّام»، کارمند ارشد سفارت انگلستان و اعترافات او، تا حدی مکانیزم عمل این سفارتخانه به عنوان یک مرکز جاسوسی و عملیات اطلاعاتی برای افکار عمومی روشن شده بود. او کسی بود که طبق اعترافات خود، شبکه‌ای از مرتبطین ایرانی را جهت جمع‌آوری اطلاعات مورد نیاز لندن شکل داده بود که ۱۸۰ نفر در سطوح مختلف سیاسی، فرهنگی، آکادمیک و هنری مستقیماً با رسّام در ارتباط بودند.