فصل مبهم حوزه

روی سخن با مدارسی نیست که به صورت مستقل برنامه دارند، بلکه بحث بر سر برنامه عمومی حوزه و شیوه مدیریت است که اوضاع را به حال خود رها کرده و از طرفی، از منشور روحانیت بر اساس خواسته های امامان انقلاب رونمایی می­کند، بدون اینکه به خواسته ­های ایشان عمل کند. مگر نه آنکه مطالبه‌ی حضرت آقا بوده که برای تابستان برنامه ­ریزی فراگیر کنند، پس چرا هیچ حرکت و اقدامی به چشم نمی­آید؟ (شروع درس خارج، 21/ 6/ 1372؛ پایان درس خارج، 6/ 3/ 1392) نکند مدیران به دوره ­های آموزشی اختیاری یکی دو هفته ­ای دل­خوش کرده ­اند؟ یا به خاطر امتحانات عده‌ای، حرکت عمومی را ایست داده ­اند؟

آری، برنامه ­ریزی و پیگیری کردن، مکافات و درد سر و اعتراض در پی دارد، اما این مکافات و درد سر و اعتراض، شیرین است؛ چون نتیجه ­اش رشد عمومی حوزه و روحانیت است.نگارنده هرگز با تفریح و استراحت مخالف نیست، که آن را ضروریِ رشد و تحصیل می­داند، اما با بی­ برنامگی و رها بودن هم رابطه ­ای ندارد.

سابقه­ ی مدیریت حوزه در اضافه کردن دو سال تحصیلی، بیان­گر آن است که اگر بخواهند و مسئله­ ای را دغدغه داشته باشند، در یک ماه می­توانند قانون و برنامه تصویب کنند. ارمغان این رخوت و سوء مدیریت، از دست رفتن جوانی طلاب و عقب ماندن کشور از برکات حوزه در سطح جامعه است.