این روزها همه شاهد تلاش بازیکنان تیم ملی در عرصه رقابتهای جام جهانی هستند. چگونه در فرصتهایی که ایجاد می شود و خود در ایجاد آن نقش دارند، خلاقیت های خود را نشان میدهند.
چگونه زمین بازی را تبدیل به بستری برای ظهور و بروز تلاشهای بدون وقفه فرزندان این مرز و بوم کرده و چگونه در برابر مدعیان قهرمانی در جام جهانی مقاومت و ایستادگی می کنند.
اگر تیم ملی می خواست به سبک و سیاق تیم مدیریتی و اقتصادی دولتمردان کشور وارد این عرصه شود، باید از بازیکنانی که در سه یا چهار دهه قبل میدان دار بوده اند استفاده می کرد.
تصور کنید که تیم ملی در بازیهای جام جهانی 2018 از بازیکنان صاحب نامی مثل علی پروین و حسن روشن و .....در میدان بازی بهره می جست، آنگاه سرنوشت فوتبال ما به کجا ختم می شد؟
حال و روز تیم اقتصادی و مدیریتی دولت چنین است. بازیکنانی را در عرصه اقتصاد به کار گرفته است که در بهترین شرایط در سه دهه قبل قدرت تحرک و نقش آفرینی داشته اند. ولی امروز این عرصه و میدان نیروهای جدیدی می طلبد تا بتوانند متناسب با شرایط روز در این عرصه نقش آفرینی نمایند. فرصت ها را به سرعت شناسایی کرده و قبل از پایان بازی از فرصتها بهر گیرند. افرادی باشند که درد محرومیت کشیده و همچون دروازه بان تیم ملی همه موانع پیش رو را پشت سر گذاشته باشد.
کسانی که قدرت ریسک پذیری ندارند، و درد محرومیت نچشیده اند، چگونه میتوانند از فرصتهای بیکران اقتصادی که در اکشور وجود دارد استفاده موثر نمایند؟