به زخم ما نمک نپاشید!

 آقای روحانی چند روز پیش در مراسم طرح بازسازی بافت های فرسوده، در سخنانی خطاب به مردم گفتند که خودشان پیش از انقلاب مستأجر بوده اند و به خوبی درک می کنند معضل بی مسکنی را.

 البته ایشان تنها کسی نیست که از گذشته سخت خودشان سخن گفته اند.

پیش از این نیز آقای ولایتی شرح زندگی کردن در خانه کوچک اجاره ای خود پیش از انقلاب را داده بود.

 این گرامیان تصور می کنند وقتی حرف هایی از این جنس بزنند، با مردم بی مسکن و دردمند همدردی نموده و مردم نیز به داشتن مسئولان سختی کشیده و استضعاف چشیده ای چون آنان، احساس التیام می کنند.

غافل که مردم به محض شنیدن چنین حرف هایی نه تنها دردشان التیام نمی یابد، بلکه دردشان افزون می شود که آقای مسئول! پیش از انقلاب که حاکم نبودی، حالا که به برکت فداکاری و تلاش و خون ما به نام و نان و مقامی رسیده ای، بگو کجا و چطور زندگی می کنی؟ حالا خانه ات کجا است؟

 یادش به مصاحبه آقای ولایتی می افتد که در آن گفته بود، پس از انقلاب توانسته  خانه ای هزار  متری در جای خوب تهران دست و پا کند.

به خانه چند میلیاردی آقای رئیس جمهور و وزرا و ... می اندیشد که در بهترین مناطق تهران بنا شده است.

به رئیس بانک مرکزی که به تصریح سایت جماران، خانواده اش را در خارج از کشور سکنی داده و خودش اینجا از بیت المال حقوق و مزایا می گیرد. و ده ها مثال زنده دیگر که گفتنش فقط درد را افزون می کند و بس!

 یکی نیست بگوید حضرات بزرگان!
 نمی خواهد با مردم همدردی کنید. ما میدانیم شما سالها است، از ساده زیستی و چون حاکمان اسلامی زیستن گذشته اید. اصلا توقع چنین زیستی از شما هم خطا است ظاهرا. فقط بیش از این روی زخم ما نمک نپاشید.