وی در مصاحبه با روزنامه «الشرق الاوسط»، 4 دلیل را برای شکست این همهپرسی و گام برداشتن به سوی جلو برشمرد و گفت: همهپرسی در زمانی برگزار شد که تمامی رهبران کُرد، کلیه اشکال حمایت بینالمللی را از دست داده بودند و عناد ورزیدند و به درخواستهای جهانی ارائه شده از سوی قدرتهای بزرگ و پیشنهادهای جایگزین همهپرسی، توجهی نکردند. این اقدام بیانگر کوتاهنظری سیاسی بود و یک اشتباه آشکار رهبری سیاسی منطقه کردستان به شمار میرود. اگر همهپرسی از کانال پارلمان که یک نهاد قانونی و نماینده ملت کردستان بود، برگزار میشد نه از کانال رهبران یک حزب، همه چیز تفاوت داشت و ما همه دستاوردهای حاصله را از دست نمیدادیم.
وی افزود: آنچه که پس از همهپرسی روی داد، دلایل دیگری داشت که از جمله آنها، عدم بررسی پیامدهای این همهپرسی بود. این اقدام در کاتالونیا نیز روی داد و رهبرانی را دیدیم که فرار کردند یا زندانی شدند و از پستهایشان برکنار شدند. طرفهای تصمیمگیرنده برای برگزاری همهپرسی هیچ ارزیابی آکادمیک، سیاسی، دیپلماتیک، نظامی، امنیتی یا اقتصادی برای این تصمیم و پیامدهای آن انجام ندادند. ما نمیدانیم، چگونه یک اقلیم همهپرسی برگزار میکند در حالی که دولتش حتی نمیتواند نیمی از حقوق کارمندانش را پرداخت کند. چگونه همهپرسی در منطقهای که در احاطه کشورهای مخالف خواستههای قومیتی یک ملت هستند، برگزار میشود؟ ملتی که دارای یک قدرت نظامی سازماندهیشده و مسلح و مجهز نیستند که بتواند حتی از مرزهای خود پس از اعلان استقلال دفاع کنند.
وی تاکید کرد: گروههای سیاسی که عامل این مصیبتهای سیاسی برای منطقه کردستان شدهاند، باید بدانند که این شرایط نمیتواند تا ابد ادامه یابد.آنچه که اتفاق اقتاد، ما را به اوایل سالهای دهه 90 بازگرداند و کلیه دستاوردهای ما طی 25 سال گذشته در جبهههای نظامی و سیاسی را از بین برد.
وی در بخش دیگری از این مصاحبه گفت که معتقد است پارلمان کردستان باید نقش مهم و فعالی در مذاکرات آتی میان اربیل و بغداد داشته باشد. در صورت ناتوانی دولت منطقه کردستان از گشودن باب گفتوگو با بغداد، پارلمان این منطقه میتواند با تشکیل یک هیأت از فراکسیونهای پارلمانی تحت نظارت هیأت رئیسه، به نمایندگی از ملت کردستان برای مذاکره به بغداد رود.