حکم شرعی یهودیان درباره حمله به ایران مشخص شد!

تابناک، مقامات رژیم صهیونیستی طی هفته های اخیر اظهارات خود در رابطه با حمله به تأسیسات هسته ای ایران را تشدید کرده اند. با این حال، طی این مدت هیچ گاه واکنشی از سوی جامعه مذهبی یهودیان در این باره ابراز نشده بود. اما به نظر می رسد این سکوت به پایان رسیده و اظهارنظرها در میان این گروه نیز آغاز گشته است.

خاخام «مایکل نوف»، از چهره های مذهبی جامعه یهودیان آمریکا، مقاله را در رابطه با موضوع مذکور به نگارش درآورده که در برخی از نشریات اسرائیلی منتشر شده است. وی در این مقاله با بررسی متون دینی یهودیان، به ارزیابی این امر می پردازد که آیا جنگ با ایران از نظر این دین توجیهی دارد یا خیر؟

وی در ابتدا با بیان اینکه سنت یهود، نظر یکپارچه ای در مورد اخلاق جنگ ندارد، اظهار می دارد که با این حال، می توان با نگاهی دقیق تر به این آیین، به برداشت هایی در رابطه با موضوع موردنظر رسید.

خاخام نوف اشاره می کند که در زمان حاضر، تنها جنگی که آیین یهود اجازه آن را می دهد، جنگ دفاعی است. وی معتقد است هرچند در این آیین دست زدن به «جنگ خودخواسته» برای فتح قلمرو یا اثبات سلحشوری نظامی پیش بینی شده، اما از آنجا که «سانهدرین» (یک دادگاه باستانی یهودی) و «اوریم و تومیم» (الهامات روحانی) وجود ندارد، این نوع جنگ ها در حال حاضر ممنوع هستند؛ حتی اگر به حفظ جان یهودیان منجر شوند.

وی به گفته ای از «ابن میمون» - اندیشمند مشهور یهودی – اشاره می کند که معتقد است جنگ دفاعی، جنگی است که «اسرائیل را در مقابل دشمنی که بر آن ها وارد شده یاری می کند». حاخام نوف نتیجه می گیرد که بر این اساس، تنها جنگ مجاز، جنگی است که حمله ای را دفع کرده و جان های در خطر افتاده را نجات دهد. به علاوه، در این نوع جنگ، ابتدا باید دشمن حمله را آغاز کرده باشد.

وی در ادامه، به باور موجود میان مقامات اسرائیلی اشاره می کند که با توجه به تغییرات تکنولوژیکی نظامی و اینکه می توان با فشار یک دکمه، دشمنی را نابود کرد، استدلال خود برای جنگ را توجیه می کنند. وی اساس استدلال های این مقامات را بخشی از «تلمود» (از متون مذهبی یهود) می داند که می گوید: «اگر کسی به قصد کشتن تو آمد، تو زودتر برای کشتن او برخیز».

نوف می گوید با این وجود، در مورد تعمیم این قاعده دفاع شخصی به عرصه میان ملت ها تردید وجود دارد و در این مورد، برخی از حاخام های بلندمرتبه یهودی حتی با نفس جنگ (در هر شکل آن) مخالفند.

علاوه بر این، وی می گوید جمله تلمود ناظر بر این است که باید درمورد قصد دشمن برای قتل و فوری بودن اقدام قاتل اطمینان وجود داشته باشد. تلمود نمی گوید «اگر فکر می کنی کسی برای کشتن تو می آید...» یا «اگر کسی برنامه دارد که روزی تو را بکشد...».

خاخام نوف سپس دو چالش پیش روی استدلال های مربوط به حمله به ایران را مطرح می کند. نخست اینکه چه کسی می تواند تضمین کند خشونت قابل کنترل باشد و خون بیگناهان ریخته نشود؟ به بیان وی: «دارو نباید از درد بدتر باشد».

چالش دوم که مهمتر نیز هست، مربوط به استانداردهای تلمود در مورد جنگ پیش دستانه است. نوف می نویسد: «آیا ما می دانیم که ایران قرار است سلاح هسته ای بسازد یا در صورت ساخت از آن استفاده کند؟ خیر. اگر بدانیم ایران قصد حمله اتمی دارد، آیا می دانیم قصدش کشتن یهودیان یا نابود کردن اسرائیل است؟ خیر. و اگر بدانیم قصد ایران حمله به اسرائیل است، آیا می دانیم که این موضوع فوری است؟ خیر».

در نهایت، حاخام نوف به تجربه حمله آمریکا به عراق اشاره می کند که به بهانه نابود کردن سلاح های کشتار جمعی صدام حسین صورت گرفت و به کشته شدن بیش از 150 هزار نفر منجر شد. او بر این اساس نتیجه می گیرد اگر نگوییم همه، اما بیشتر استدلال ها در مورد جنگ غلط هستند.

وی در پایان می نویسد: «مطابق آموزه های تلمود، یهودیه در سال 586 قبل از میلاد نابود شد؛ نه به این دلیل که از نظر دفاعی ضعیف بود، بلکه به این دلیل که یهودیان نسبت به ریخته شدن خون ها بی تفاوت بودند».