امام صادق(ع) به کسی که شعری در رثای امام حسین(ع) خواند چه فرمود؟

هر که در نزد او از حسین علیه‏‌السلام یادی شود و از چشمان او به مقدار پر مگسی اشک بیرون آید، پاداش نیکی با خدا باشد و خدا برای او به کمتر از بهشت راضی نباشد.

از ابوهارون مکفوف نقل است که؛ امام جعفر صادق علیه‏‌السلام به من گفت: برای من شعری درباره‏ حسین علیه‏‌السلام بخوان. من شعری برایش خواندم و او به من گفت: آن چنان که برای خود می‏‌خوانید برایم بخوان، منظورش، با رقت و سوز، بود.

و من چنین خواندم: گذرت که بر جسد حسین افتاد، به استخوان‏های پاکش بگو: (ای استخوان‏های پاک، همیشه از باران ابرهای متراکم و پربار، بهره‏‌ور سیراب باشی.)
ابوهارون گوید: امام صادق علیه‌‏السلام گریست و سپس گفت: بیشتر بخوان!
قصیده دیگری برایش خواندم و او باز گریه کرد، و من از پشت پرده نیز صدای گریه شنیدم.
وقتی که آرام شدم، حضرت گفت: ای اباهارون هر کس در رثای حسین علیه‏‌السلام شعری بخواند، بگرید و ده کس را بگریاند، بهشت برای آنان حتمی گردد. و هر که در رثای حسین علیه‌‏السلام شعری بخواند، بگرید و پنج کس را بگریاند، باز بهشت برای آنان نوشته شود و هر کس در رثای حسین علیه‏‌السلام شعری بخواند، بگرید و یکی را بگریاند، باز هم بهشت بر آن دو ضرور گردد.
هر که در نزد او از حسین علیه‏‌السلام یادی شود و از چشمان او به مقدار پر مگسی اشک بیرون آید، پاداش نیکی با خدا باشد و خدا برای او، به کمتر از بهشت راضی نباشد.

متن حدیث:

أبی (رهـ) قال حدثنا سعد بن عبد الله عن محمد بن الحسین بن الخطاب عن محمد بن إسماعیل عن صالح بن عقبة عن أبی هارون المکفوف قال قال لی أبو عبد الله( ع )یا أبا هارون أنشدنی فی الحسین( ع )فأنشدته قال
فقال لی أنشدنی کما ینشدون یعنی بالرقة قال فأنشدته هذا الشعر
امرر علی جدث الحسین.... فقل لأعظمه الزکیة
قال فبکی ثم قال زدنی فأنشدته القصیدة الأخری قال فبکی و سمعت البکاء من خلف الستر قال فلما فرغت قال یا أبا هارون من أنشد فی الحسین( ع )شعرا فبکی و أبکی عشرة کتب لهم الجنة و من أنشد فی الحسین(ع)شعرا فبکی و أبکی خمسة کتب له الجنة و من أنشد فی الحسین( ع )شعرا فبکی و أبکی واحدا کتب لهم الجنة و من ذکر الحسین( ع )عنده فخرج من عینیه مقدار جناح ذبابة کان ثوابه علی الله عز و جل و لم یرض له بدون الجنة.