اگر اشک به نگاه‌های عقلاني نسبت به عاشورا ضميمه نشود، تحليل‌هاي عقلي هيچ اثري ندارند/ هم ذکر مصیبت، هم بیان معارف

یکی از رزق های خاصی که خداوند از مدخل عاشورا و به برکت امام حسین نصیب همه عوالم کرده، بکاء بر سید الشهدا است؛ حزنی که قلوب مومنین را فرا گرفته، به صورت اشک بر چهره آن ها جاری می شود. آثار و برکاتی که در روایات برای بکاء بر سید الشهدا بیان شده، برای کمتر عبادتی بیان شده است.

برخی گفته‌اند بايد به جاي گريه کردن، بيشتر به تحليل عقلي عاشورا بپردازيم! اما مگر کسي مخالف تحليل کردن عاشورا است؟! به قدري علما راجع به عاشورا کتاب نوشتند و تحليل کردند که بين ساير موضوعات کم‌نظير است. ولي تا اشک به اين نگاه‌هاي عقلاني ضميمه نشود، تحليل‌هاي عقلي هيچ اثري ندارند. تحليل که کسي را به حرکت در نمي‌آورد!

اگر قلب انسان تسخير عاشورا شد، آن وقت همه تحليل‌هاي عقلي راهگشا خواهند بود. اينکه علاوه بر تحليل عاشورا به جنبه‌هاي احساسي‌اش هم مي‌پردازيم، نکته‌اش همين است که اين جنبه‌هاي احساسي اثرگذار هستند و تحليل‌ها مکمل جنبه‌هاي احساسي هستند.

اصولا آنچه موجب مي‌شود اين حادثه در کانون توجهات علما قرار بگيرد تا به تحليل عقلي آن بپردازند، همين جنبه‌هاي احساسي عاشورا است. بُعد احساسي عاشورا است که ما را از قيد و بندهاي شياطين آزاد کرده، آماده فداکاري مي‌کند.»(استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، محرم۹۳)

«برخی می‌گویند به‌جاي اينکه از زخم‌هاي امام حسين(ع) سخن گفته شود، از معارف بگوييد! پاسخ اين است که: هم بايد مصيبت امام حسين(ع) ذکر شود و هم از معارف بحث شود.

چه کسي گفته است که از معارف سخن نگوييم؟! بيان مصيبت، مقدمه است و تلقي ما اين است اينکه معارف در مجلس روضه تثبيت مي‌شود، به خاطر اثرِ روضه انتهاي آن است و اين تفاوت اين مجالس، با کلاس درس است.» (استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، محرم۹۵)