ماجرای ناتمامِ ۱۷ مرداد را بخوانید

به گزارش پایگاه 598 به نقل از مهر، «مزار شریف سقوط کرد. هفدهم مردادماه ۱۳۷۷، اینجا محل کنسولگری ایران در مزار شریف است، من محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران هستم، گروه طالبان چند ساعت پیش وارد مزار شریف شدند. خبر فوری، فوری .مزار شریف به دست طالبان سقوط کرد، عده‌ای از افراد طالبان در محوطه کنسولگری دیده می‌شوند به من بگویید که چه وظیفه‌ای....» نحسی طالبان به جان تمام شهر افتاده.

مرگ از در و دیوارهای شهر بالا رفته و حالا به حوالی کنسولگری ایران رسیده. این آخرین پیام بود. جمله‌هایی که شاید  قرار بود تنها از سقوط مزار شریف خبر بدهند؛ اما نیمه تمام باقی ماندند و هنوز هم بوی دلهره می‌دهند. جمله‌های خبری با یک فعل تمام می‌شوند و دست آخر با یک نقطه آرام می‌گیرند؛ ولی این جمله‌ها قریب به بیست سال است که بی‌قرارند بی‌قرار اینکه یک نفر بیاید فعل آخر را بگذارد و با یک نقطه راحتشان کند. اینکه یک نفر پیدا شود دنباله واژه‌های«آقای خبرنگار» را بگیرد و بگوید که دقیقاً«چه وظیفه ای...» دارد؟ این کلمات و این جمله‌ها بیست سال است که ۱۷ مرداد به ۱۷ مرداد به یاد صاحبشان بی‌تابی‌شان را فریاد می‌کنند؟ بی‌تابی اینکه بدانند یک خبرنگار در وانفسای دلهره،جنگ،فقر و نابرابری آدم‌ها دقیقاً«چه وظیفه‌ای» دارد؟