داستان سیاه خون‌بازی دختران! +عکس

به گزارش پایگاه 598 به نقل از روزنامه خراسان، ناهید عکس دست زخمی اش را در صفحه اجتماعی اینستاگرام گذاشته و زیر آن نوشته است:« بی تو این است روزگار من! » ؛ صفحه ای که بازدید کننده فراوانی دارد، به همان نسبت، بازخوردهای زیادی هم دریافت کرده و به اصطلاح بیش از پانصد لایک خورده است.

در ادامه پست هایش بویی از نا امیدی حس نمی شود. تمام صفحه اش را بررسی می کنم. چند ساعت بعد پستش را برمی دارد و عکس دیگری را جایگزین می کند. تصویری که نمی توانم هیچ خط ارتباطی بین آن و عکس تیغ زنی چند ساعت قبل ترسیم کنم!
سر صحبت را با او باز می کنم اما نتیجه ای ندارد. ناهید انگار که درد دست زخم خورده اش را به باد فراموشی سپرده، جواب قانع کننده ای نمی دهد و تنها چیزی که می گوید این است: «اسمش خون بازیه! اما من دیگه این کار رو نمی کنم. نپرسید فراموشش کردم...»
وارد مدرسه دخترانه می شوم، می دانم اجازه ورود ندارم برای همین منتظر می مانم تا کلاس ها تعطیل شود.
غزاله یکی از دانش آموزان پشت کنکوری قبول می کند درباره خون بازی با هم صحبت کنیم. او می گوید: سال دوم دبیرستان بودم که به خاطر شکست عاطفی روی دستم تیغ زدم تا آرام بشوم وقتی به اوج عصبانیت می رسیدم با تیغ یا چاقو زدن روی بدنم واقعا آرام می شدم.
«به هرکی دلو دادم شکسته پسم دادن
امشب این تیغو واسه زدن به خدا قسم دادم
امشبو تو بازی کن با من دوباره خون بازی!
می دونم من تیغو میندازمو تو دوباره می بازی
امشب راه رگای من تو این خون  بازه
فریبا که عکس لب و دهان بریده شده ای را روی پروفایلش گذاشته است می گوید: «خیلی حس خوبیه. فقط خونه که آروم می کنه.»
وی در پاسخ به این سوال که چرا افراد پس از خودزنی احساس آرامش دارند، می گوید: این افراد میل به خود کشی دارند و دیدن خون یعنی من زنده ام لذا با دیدن آن آرام می شوند و این دقیقا مشخصه اختلال شخصیت مرزی است که به آن اشاره شد.
یک جامعه شناس نیز در گفت وگو با خراسان می گوید: خودزنی در حالت حاد به خود کشی تبدیل می شود و این پدیده مازوخیسمی یعنی آزار رساندن به خود یا خودآزاری در قالب ناهنجاری های اجتماعی تعریف می شود.
وی با اشاره به اینکه وقتی یک ناهنجاری از حد خود خارج شود، به معضل اجتماعی تبدیل می شود، تصریح می کند: در جامعه ما نیز سلسله بی شماری از ناهنجاری ها وجود دارد که در حال افزایش است و جامعه حالت بیمار گونه یافته است.
وی تاکید می کند: سطح بینش برخی از مسئولان پایین است، درک درستی از فضای جوانان، علایق، تفریحات و نیازهای آن ها در عصر جهانی شدن ندارند و مسئله گذران فراغت برایشان تعریف نشده است.
حیدرپور اظهار می کند: باید کارگزاران فرهنگی، افرادی با سلایق گوناگون باشند تا بتوانند در مسائل مختلف ابراز نظر کنند و نباید به یک طیف خاص بسنده کرد همچنین رسانه ها باید مدیریت تک بعدی و سلیقه ای را کنار بگذارند.
وی می افزاید: باید فضا برای جامعه شناسان فرهنگی و روانشناسان در رسانه و دانشگاه ها تعریف شود تا آنها در قالب میزگردها به بررسی این ناهنجاری ها بپردازند و اطلاع   رسانی انجام شود.