برجام، پلاسکو و سیب و گلابی که نیست!

بماند که تمام این ذوق و شوق‌های غیرطبیعی، در مقابل دیدگان متحیر مردم محترم و آبرودار ایران و نیز دشمنان مترصد و کینه‌دار انجام می‌شد. در میان سخنان کسانی از اهل شادی، مطالبی شنیده می‌شد که ایکاش گفته نمی‌شد و «خریدار حرفه‌ای شدن» مایه مباهات نمی‌شد. که اگر خریدار حرفه‌ای شدن افتخار بود، گذشتگانی بودند که حرفه‌ای‌ترین خریداران بودند و مردم به زودی سی و هشتمین سالگرد انقراضشان را جشن می‌گیرند و اکنون نیز دولت‌های دست خالی کوچک و فزرتی و محقری در گوشه و کنارمان هستند که سالیانه میلیون‌ها دلار و یورو تجهیزات خریداری می‌کنند و در مقابل هر دری که به روی فروشندگان می‌گشایند، دری از تولیدکنندگان و فکر و صنعت خود را تخته می‌کنند. تجهیز ناوگان هوایی کار نیکویی است به شرطی که عزت کارگر و مهندس ایرانی حفظ شود و به غیرت مردم برنخورد.
به نظر می‌رسد با فروریختن پلاسکو باید قالب‌های فکری و فرسوده‌ای که مانع انجام صحیح و وجدانی کارها و امور می‌شود نیز فرو ریزد و این حادثه تلخ، خواب شیرین را پریشان کند و مسئولان را به اتحاد و چاره‌اندیشی مدبرانه، صادقانه و به دور از ملاحظات تبلیغاتی برساند و به جای ایجاد و ترویج دغدغه‌های لوکس و وارداتی، حس انجام امور زیربنایی را در مسئولان ایجاد نماید. عبرت دیگر آن است که در این اتفاق ناگوار، انتظار بود که در مقابل تأثر ساده‌دلانه برخی که در جریان انفجارات و اتفاقات پاریس و لندن، شمع در دست گرفتند و گرد هم جمع شدند و یا روزنامه دولتی را سوگوار نمایاندند، کسانی از آنها نیز با مردم ایران همدردی می‌کردند و تجمعی می‌نمودند و شمعی می‌افروختند. از کدخدای باهوشی که زمانی به فارسی پیام نوروزی می‌داد و کری بازیگوشی که در جریان مذاکرات برای تسلیت وفات مادر رئیس‌جمهور به اتاق ایران آمده بود و 1+5 و خانم موگرینی و ... که جوانمردی و خیری نرسید.