گفتن یک "غلط کردم" اینقدر سخت است؟

اینروزها دوباره،

برایت تولد میگیرند.

لی لی به لالایت میگذارند.

دوباره "استاد....استاد" به راه انداخته اند.

اخبار سرطانت را لحظه به لحظه رصد و اطلاعرسانی میکنند.

رفت و برگشتت به امریکا را "خبر" میکنند.

برایت مراسم و تجلیل میگیرند.

نوکرانت (که بوی کباب کدخدا را شنیده اند) به دورهمی می روند تا شاید از پنجره "نسیم" نامت و قیافه ات را بیاد مردم بیاورند.

حافظه تاریخی مردم را دست کم گرفته اند.

خودت هم که غمیش و عشوه رسانه ای کم نداری.

فیلت یاد هندوستان صداوسیما کرده است؟

رفقایت هم که از رو نمیروند. +

برایت گدایی همان آنتنی را میکنند که سال 88 پیف پیفش کردند و دماغشان را گرفتند.

همانها که میگفتند : استاد ما خودش خسرویی است در رسانه! نیازی به آنتن ندارد، خودش یک پا آنتن است.

حال چه شده که برای گرفتن همان آنتن بی بو و خاصیت صداوسیما کاسه چه کنم چه کنم دست گرفته اند؟

و تو ای استاد مسلم حنجره!

ای آقای "خاک پای مردم ایران"

بدان که راه برگشت به آنتن ملی خیلی سخت نیست.

اگر پیوستن به آشوبگران کف خیابان های 88 و بستن مچ بند سبز کار غلطی بود!

اگر هماغوشی رسانه ای با VOA و BBC کار غلطی بود.

اگر کشف حجاب خانواده ات و علنی سازی عدم اعتقادت به این "ضروری دین اسلام" کار غلطی بود.

اگر ابراز نفرت و برائت از 1400 سال سابقه روحانیت شیعه روی آنتن VOA کار غلطی بود.

اگر کمک به تعمیم افترای "توهین رئیس جمهور به تمام رای دهندگان موسوی"  کمک به فریب ملی ایرانیان و  کار غلطی بود.

اگر معانقه رسانه ای با مجریان بی بی سی و گوگوش کار غلطی بود.

اگر توهین به نظام جمهوری اسلامی که "اینها دیگر نمیتوانند اداره کنند" کار غلطی بود.

اگر حمله و تحقیر صداوسیما کار غلطی بود.

اگر..

با گفتن یک "غلط کردم" روی آنتن صداوسیما، راه را برای بخشش ملی و کفاره ی رفتارت مهیا کن استاد.

بنظرم تا این دو روز دنیا هست اینکار را بکن جناب حنجره.

باور کن سخت نیست.

از قدیم گفته اند : هرکسی را در قبر خودش میگذارند.

اینهایی که همه استاد...استاد را همچون بادمجان دور قابت می چینند قدرت پاسخگویی شب اول قبر جنابعالی را ندارند.

باور کن همه رفتنی هستیم .

همه ی ما عاقبت خاک گل کوزه گران خواهیم شد.

شما اما : بکوش تا پس از مرگ و در مواجه با روح طیبه شهدای 88 جوابی داشته باشی.

آنجا حنجره ات به کارت نمی آید حضرت استاد.

بلکه زبانت باید از پس آن همه شرمندگی (که خواهی داشت) برآید.

مرا ببخش که عریان انذارت میکنم .

اما شفافیتِ تلخ بهتر از نفاقِ شیرینی است که مگسان روزگار گرد حنجره ات بسته اند.

باز کن حنجره را و به احترام شهدای 88 فریاد بزن : غلط کردم...غلط کردم...غلط کردم.

یکبار دیگر : قولو لااله الله تفلحوا.

تا : لعلکم ترحمون.