
وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا * * * شما را چه شده که در راه خدا و [رهایی] مردان و زنان و کودکان مستضعف [ی که ستمکاران هر گونه راه چاره را بر آنان بسته اند] نمی جنگید؟ آن مستضعفانی که همواره می گویند: پروردگارا! ما را از این شهری که اهلش ستمکارند، بیرون ببر و از سوی خود، سرپرستی برای ما بگمار و از جانب خود برای ما یاوری قرار ده. * * * بدون کشته شدن سرنوشت بیهوده است / شهید اگر نتوان شد بهشت بیهوده است
نشانهها میگوید درون دولت فروپاشیده است. اکبر ترکان دیشب دستش اگر میرسید نعمتزاده را به خاک و خون می کشید. وزیر ورزش فقط با یک جمله کل فرصت المپیک را برای دولت بدل به تهدید کرد. محمدباقر نوبخت دیشب فراموش کرد دولت مدعی برخورد با فساد فیشهای نجومی است و دوباره صفدرحسینی را "سرمایه ملی" خواند.
جاهای دیگر هم کم و بیش می دانیم چه خبر است. کسی هم ظاهرا نیست که میانه کار را بگیرد و دعوا را جمع کند. وزرا آنطور که دورادور میتوان فهمید رئیس جمهور را همانقدر میبینند که مردم عادی یعنی "تقریبا هیچ"!
اینکه آقای دکتر روحانی کجا گرفتار است که نمیرسد وزرا و معاونینش را جمع کند، بماند. خلاصه، با دولتی که نمیتواند اندرونی خودش را جمع کند توقع بیجایی است که انتظار داشته باشیم مشکلات کشور حل شود.