به گزارش پایگاه 598 به نقل از بانک ورزش، به جای پرداختن به سناریوی ناداوری‌ها علیه بهداد سلیمی و امید نوروزی باید کلاهمان را قاضی کنیم. به جای آنکه چرتکه بیندازیم و تعداد مدال‌ها از کشتی آزاد و تکواندو را در ذهن شماره کنیم باید پاسخ پرسش‌های اساسی‌تر را بیابیم. ورزش ایران هیچ سهمی از رشته‌های بی‌نظیر و پرمدال شنا و ژیمناستیک ندارد؛ چرا؟ اگر تک مدال احسان حدادی در المپیک لندن را کنار بگذاریم، در دو و میدانی نیز ورزش ایران محلی از اعراب ندارد. ورزش‌های دیگر نیز خیلی پیش‌ترها قافیه را باخته‌اند. گستره ورزش‌های آبی البته تنها محصور به چهار شنا نیست. در ورزش‌های قایقی هم موفقیتی درعرصه المپیک به دست نیامده است. در تیراندازی نیز کار گره خورده و همین وضعیت در اسب سواری حاکم است. در دوچرخه‌سواری که مدال‌های بسیاری در آن توزیع می‌شود؛ ورزشی که می‌توان خانم‌ها را هم در آن فعال کرد اثری از ایرانی‌ها دیده نمی‌شود. ورزش‌های راکتی را هم نباید از یاد برد. نه در پینگ‌پنگ، نه در بدمینتون، نه در تنیس. آیا طی سال‌های گذشته نباید سرمایه‌گذاری‌ها و تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌ها منتج به کسب مدال‌هایی در این ورزش‌ها می‌شد؟ چرا در جودو هیچ مدعی قابل اتکایی وجود ندارد به رغم آنکه اساس این ورزش درآمیخته با ورزش باستانی کشتی است. فدراسیون‌های تابعه این ورزش‌ها نیز دایما پیرامون یک نقطه در حرکتند. فدراسیون شنا طی سال‌های اخیر همواره در فکر برگزاری کلاس‌های مربیگری و ناجی‌گری بود و به جای سرمایه‌گذاری در سنین پایه و الزام کردن مدارس به توجه به این ورزش بیشتر در پی کسب درآمد است.
فدراسیون ژیمناستیک نیز هیچ طرح و برنامه‌ای برای نوجوان‌های علاقه‌مند ندارد. در دوومیدانی نیز استعدادها یکی پس از دیگری هرز می‌روند و فدراسیون این رشته فعالیت ویژه و چشمگیری درحوزه خود ندارد. یا ایراد از روش‌های استعدادیابی است، یا نوع سرمایه‌گذاری یا سخت‌افزار. شاید هم دانش مربیان ما به نقطه افول رسیده که اگر نرسیده بود مدال‌گیران ما در بند دایره‌ای محدود قرار نمی‌گرفتند.
تا روز گذشته سهم ایران از المپیک تنها پنج مدال بود؛ پنج مدال از همان ورزش‌هایی که سال‌هاست تنها نقطه امید ما محسوب می‌شوند. قرارنگرفتن دیگر رشته‌ها در دایره مدال گیران به حدی عادی شده که حتی حوصله سوال پرسیدن از روسای فدراسیون‌های فوق وجود ندارد. حال همه می‌پرسند که چرا هیات ژوری حرکت دوضرب بهداد سلیمی را مردود اعلام کرد یا چرا داور اخطار دوم را به حریف امید نوروزی نداد. آیا به راستی تمام نقص‌های ورزش ایران ریشه در همین دور مورد دارد؟ در ادوار گذشته ناداوری علیه ورزشکاران ایرانی بوده و قطعا در آینده هم وجود خواهد داشت اما مساله اصلی ورزش ایران این نیست و باید به ماجرا جدی‌تر نگریست و از بند تفکرات کهنه خارج شد و توقعات تازه‌ای را جست. ورزش ایران عمیقا نیازمند کاری بنیادین است و باید کار استعدادیابی صحیح، آموزش دقیق و البته ایجاد فضای ورزشی برای تمام رشته‌ها توامان آغاز شود تا نتیجه همان شود که برای دیگر کشورهای صاحب عنوان می‌شود. تا نتیجه آن شود که همه فشار روانی کاروان المپیک برای کسب مدال روی چند ورزشکار آوار نشود.
فدراسیون ژیمناستیک نیز هیچ طرح و برنامه‌ای برای نوجوان‌های علاقه‌مند ندارد. در دوومیدانی نیز استعدادها یکی پس از دیگری هرز می‌روند و فدراسیون این رشته فعالیت ویژه و چشمگیری درحوزه خود ندارد. یا ایراد از روش‌های استعدادیابی است، یا نوع سرمایه‌گذاری یا سخت‌افزار. شاید هم دانش مربیان ما به نقطه افول رسیده که اگر نرسیده بود مدال‌گیران ما در بند دایره‌ای محدود قرار نمی‌گرفتند.
تا روز گذشته سهم ایران از المپیک تنها پنج مدال بود؛ پنج مدال از همان ورزش‌هایی که سال‌هاست تنها نقطه امید ما محسوب می‌شوند. قرارنگرفتن دیگر رشته‌ها در دایره مدال گیران به حدی عادی شده که حتی حوصله سوال پرسیدن از روسای فدراسیون‌های فوق وجود ندارد. حال همه می‌پرسند که چرا هیات ژوری حرکت دوضرب بهداد سلیمی را مردود اعلام کرد یا چرا داور اخطار دوم را به حریف امید نوروزی نداد. آیا به راستی تمام نقص‌های ورزش ایران ریشه در همین دور مورد دارد؟ در ادوار گذشته ناداوری علیه ورزشکاران ایرانی بوده و قطعا در آینده هم وجود خواهد داشت اما مساله اصلی ورزش ایران این نیست و باید به ماجرا جدی‌تر نگریست و از بند تفکرات کهنه خارج شد و توقعات تازه‌ای را جست. ورزش ایران عمیقا نیازمند کاری بنیادین است و باید کار استعدادیابی صحیح، آموزش دقیق و البته ایجاد فضای ورزشی برای تمام رشته‌ها توامان آغاز شود تا نتیجه همان شود که برای دیگر کشورهای صاحب عنوان می‌شود. تا نتیجه آن شود که همه فشار روانی کاروان المپیک برای کسب مدال روی چند ورزشکار آوار نشود.
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
