اشک‌های دختران‌دانشجو برای جلوگیری از طلاق

 چند لحظه بعد، مادر دخترها هم خواست چیزی بگوید که گریه مجالش نداد. این بار دخترها مادر را بغل کردند و زاری و التماس کردند. قاضی از همه اعضای خانواده خواست آرامش خود را حفظ کنند و برای آخرین بار از مرد خواست از درخواست طلاقش صرفنظر کند. همان موقع مرد بلند شد و کتش را مرتب کرد و عینکش را از چشم برداشت. براساس پرونده شغلش را آزاد و دلیلش را برای طلاق نداشتن تفاهم و کوتاهی در وظیفه زناشویی همسرش معرفی کرده بود. او نگاهی به دخترانش انداخت و نگاهی به همسرش، سپس گفت: «آقای قاضی من دخترانم را از چشمانم بیشتر دوست دارم، همه جور وسایل آسایش و راحتی آنها را فراهم کرده‌ام و حالا هر دو نفرشان در دانشگاه‌های خوبی مشغول به تحصیل هستند. تا آخر عمر هم از آنها پشتیبانی خواهم کرد. اما آنها میهمان یک روز و دو روز ما هستند. بالاخره شوهر می‌کنند و  پی زندگیشان می‌روند. من می‌مانم و این زن؛ متأسفانه قبل از این هم تأکید کرده‌ام که اختلاف ما مربوط به امروز و دیروز نیست. ما بارها با هم دعوا و مشاجره کرده‌ایم و با وساطت فامیل برگشته‌ایم سر زندگی مان. اما حالا دیگر بچه‌ها بزرگ شده‌اند و ادامه این اختلافات در پیری و کوری برای هیچ کدام ما خوب نیست. من مهریه ایشان را که به نرخ روز محاسبه شده پرداخت می‌کنم و از اموالم هم خانه‌ای برای ایشان در نظر گرفته ام. هزینه دانشگاه و جهیزیه دخترها را هم به حسابشان واریز می‌کنم و... .»