سرطان خون قابل پیشگیری است

ملیوم بر سلول‌های پلاسما اثر می‌گذارد که از مغز استخوان نشات می‌گیرند. تنها نیمی از مبتلایان تا پنج سال پس از تشخیص زنده می‌مانند. علایم این بیماری شامل ناتوان شدن و آسیب دردناک استخوان، کم‌خونی و حالت تهوع است.

این سرطان معمولا از یک بیماری ظاهرا خوش‌خیم موسوم به MGUS شروع به پیشرفت می‌کند که بیشتر در میان جمعیت کهنسال رایج است. سالانه تنها یکی از هر 100 مبتلا به این بیماری به ملیوم دچار می‌شود و در حال حاضر هیچ راهی برای پیش‌بینی اینکه کدام بیماران و چه زمانی به آن مبتلا می‌شوند، وجود ندارد.

این سرطان به اندام دیگر گسترش نمی‌یابد که نشان می‌دهد سلول‌های آن برای بقا به پیشتیبانی سلول‌های مغز استخوان نیاز دارند.

محققان نشان دادند که در اوایل شکل‌گیری MGUS، سلول‌های سازنده بافت ارتباطی مغز استخوان شروع به تغییر رفتار کرده و حمایت بیشتری از رشد سرطان می‌کنند. آن‌ها دریافتند که ژن "PADI2" بطور خاصی در این سلول‌های بافت ارتباطی بیش‌فعال می‌شوند که منجر به تولید بیش از حد مولکول سیگنال‌دهی IL-6 می‌شود.

این مولکول به درون مغز استخوان راه یافته و به گیرنده‌های سطح سلولهای سرطانی پلاسما می‌چسبد که باعث می‌شود به سرعت تکثیر شده و در مقابل علایم مرگ سلول مقاوم شود. محققان در حال حاضر می‌دانند که سطوح بالای IL-6 در مغز استخوان بیمار می‌تواند بطور چشمگیری اثر داروی شیمی‌درمانی بورتزومیب را کاهش دهد.

محققان معتقدند داروهای طراحی شده برای هدف قرار دادن ژن PADI2 در بیماری MGUS و سرطان ملیوم می‌تواند بشدت سیگنال‌دهی حمایتی را که سلول‌های سرطانی بر آن تکیه دارند، کاهش دهد و حتی ممکن است تاثیر را درمان‌های موجود را افزایش دهد.

ژن مذکور همچنین با سرطان‌های دیگر، آرتریت روماتوئید، آلزایمر و بیماری‌های اتوایمنی مرتبط شناخته شده، از این رو هرگونه دارو برای مهار آن می‌تواند کاربردهای گسترده‌ای داشته باشد.

این تحقیق در مجله Leukemia منتشر شده است.