سازندگان ایران مدرن، مأموران مانور تجمل!

و ما چه می‌دانیم قصه پرغصه این همه آبادانی را؟ هیچکس نتوانسته است بهتر از خود هاشمی‌رفسنجانی این داستان را شرح دهد: «اینقدر بحث از اختلاس و دزدی نکنید و روحیه مردم را خراب نکنید. وقتی‌که ما یک سدی را می‌سازیم و مثلاً 10 میلیارد خرج می‌کنیم، ممکن است از قِبَل آن، 500 میلیون هم اختلاس شود اما این سد برای کشور می‌ماند و هیچکس نمی‌تواند از این سد اختلاس یا دزدی کند». سازندگی‌هایی که یک تیر و دو نشان کارگزاران بود. سازندگی کشور بود و از قِبَل آن کمک شایان ذکری هم به «طبقه‌ مامور به مانور تجمل» می‌شد. اما همیشه نمی‌شد به قشر مستضعف بی‌توجهی کرد. آنها بودند و دیده می‌شدند. برای همین خیلی‌ها ترجیح می‌دادند این گروه ناقض تجملات کشور و زشت‌کننده چهره شهر را حذف کنند. می‌گفتند باید زیر چرخ‌های توسعه له شوند. شهردار وقت تهران می‌فرمود: «شهروندانی که کمتر از 100 هزار تومان درآمد دارند نباید در تهران زندگی کنند». اینها چهره شهر را به هم می‌ریختند. واقعیت تلخ را یادمان می‌آوردند که «هنوز بسیاری از ما مفلوک و فقیریم». اما نشد که بشود. مستضعفان له نشدند و از بین نرفتند. وعده صادق خداست که بنی‌اسرائیل زیر سنگ‌های اهرام فرعونیان هم زنده بمانند.

این طبقه اشرافی امروز و دیروز در این کشور شکل نگرفته است. تا وقتی هم عنان مدیریت کشور را در دست داشته باشد،‌ آش همین‌ آش است و کاسه همین کاسه. بهانه و راهی برای لقمه برداشتن از سفره انقلاب پیدا خواهد کرد. ترک عادت موجب مرض است. بشنوید و باور نکنید که مدیرانی که قریب به 30 سال است خود و خانواده‌شان را در نقش نازدانه‌هایی می‌بینند که ملت موظفند محرومیت بکشند تا آنها مانور تجمل بدهند و حتی حق دارند اگر لازم شد از وقت خانه ملت برای پاسخگویی به مسائل شخصی استفاده کنند، از این پس به حقوق عادی‌شان اکتفا کنند. خوی اشرافی‌گری و بطون مملو از مال حرام، اجازه نخواهد داد.