خودزنی پرسپولیسی!

به گزارش پایگاه 598، روزنامه«جوان» در یادداشتی به قلم«فریدون حسن»نوشت:

معدود آدم‌هایی را می‌توان یافت که به سبب تلاش، کوشش و ممارست در حرفه خود سرآمد می‌شوند و زبانزد عام و خاص قرار می‌گیرند. یک دانشمند، یک محقق، یک مخترع، یک عالم دینی و یک ورزشکار.

تعداد محدودی را می‌توان یافت که اسطوره شده باشند و مایه افتخار یک ملت یا یک کشور نام بگیرند. به جای‌جای دنیا که نگاه کنیم به چنین آدم‌هایی چنان ارج و قرب می‌نهند که از تصور خارج است. جالب اینکه کشورهایی را می‌توان یافت که با دعوت از بزرگان و نام‌آوران ملیت‌های دیگر برای برنامه‌های خود کسب اعتبار می‌کنند. اینکه مثلاً فرگوسن در یک برنامه خیرخواهانه در قاره‌ای دیگر یا کشوری دیگر حاضر شود کسب وجهه‌ای است برای برگزارکنندگان آن مراسم.

برگردیم به حرف اول، اصلاً مگر در ایران چند چهره شاخص، نام‌آور و محبوب و افتخار‌آفرین می‌توان یافت که نام کشور را در دنیا بلندآوازه کرده باشند. دایره بحث را محدودتر کنیم. در ورزش ایران چند علی دایی سراغ دارید که وقتی رئیس سابق فیفا به ایران آمد تنها سراغ او را بگیرد و حتی پیش از دست دادن با رئیس فدراسیون او را در آغوش بگیرد و حتی بیشتر از رئیس‌جمهور تحویلش بگیرد.
در کل فوتبال این مرز و بوم چند علی پروین سراغ دارید که آسیا به احترامش بپا خیزد و ستاره طلایی فوتبال کهن را به سینه‌اش بزنند، آن هم در حضور رئیس فیفا و رئیس AFC. چرا؟ به پاس یک عمر تلاش و حضور در المپیک، جام جهانی و قهرمانی‌های چند باره در آسیا.

علی دایی افتخار فوتبال ایران است،‌ حالا هر که می‌خواهد بدش آید یا این حرف به دلش ننشیند، آقای گل فوتبال جهان وقتی در رقابت با پوشکاش مجاری از اسطوره فوتبال مجارها پیش افتاد علاوه بر اینکه موجب افتخار ما شد، تبریک مجارها را هم برای خود خرید. آنها گفتند از دایی تشکر می‌کنیم که باعث شد نام پوشکاش باز هم زنده شود.

علی دایی و علی پروین برای AFC و FIFA دو اسطوره‌اند، دو بزرگ و دو نام‌آور که به احترامشان بپا می‌خیزند و به عنوان نماینده فوتبال ایران دعوت می‌شوند، در حالی که به جرئت می‌‌توان گفت سران فوتبال ایران و رؤسای ورزش کشور هیچ کجای دنیا شناخته شده نیستند. اینها همه را کنار بگذارید، چون برای ما اصلاً اهمیت ندارد، برای ما مهم این است که ساعتی دور هم جمع شویم و به بهانه‌های واهی با میدان‌داری برخی لوده‌های مسخره‌گر به اسطوره‌هایمان بخندیم.

آنچه که در مراسم من‌درآوردی پایان فصل پرسپولیس اتفاق افتاد یک خودزنی ناراحت‌کننده بود، اینکه باشگاه پرسپولیس دو بزرگ خود را در این مراسم به سخره بگیرد تا مایه خنده بقیه شود اتفاقی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت. بیهوده نیست که بازیکنان جوان این تیم ادعای بزرگی دارند. از یاد نبرده‌ایم که در اواسط همین فصلی که تازه تمامش کردیم چه اتفاقی افتاد، اما اصلاً تعجب نمی‌کنیم حتی اگر امروز بازیکنان گمنام و کوچک‌تر از بازیکنان آن روز ادعای بزرگی پرسپولیس را داشته باشند وقتی خود پرسپولیس ارزش بزرگان و اسطوره‌هایش را نمی‌داند.

اینکه تصور کنیم با یک عذرخواهی همه چیز تمام می‌شود، اشتباهی است بزرگ. وقتی آبرویی ریخته شد و ارزشی زیر پا لگدمال شد دیگر نمی‌توان کاری کرد. بیرون از مرزهای کشور برای علی دایی و علی پروین ارزش قائلند اما ما اینجا به راحتی آب خوردن به آنها می‌خندیم و برای اینکار پول خرج می‌کنیم. راستی کاش یکی پیدا شود و از مسئولان پرسپولیس سؤال کند چقدر خرج شومنی کردند که دو بزرگ فوتبال ایران و پرسپولیس را مسخره کرد و بقیه خندیدند. چقدر برای این خودزنی پرداخت کرده‌اند؟