از کابوس سقوط تا قهرمانی!‏

اگر پیش بینی بنگاه های شرط بندی انگلیسی، از شانس 1 به 5000 لسترسیتی حکایت می کرد، شانس ‏استقلال خوزستان هم برای قهرمانی در این فصل در لیگ برتر ایران چیزی نزدیک به همین بود.‏
مانند لسترسیتی که تنها به لطف چند پیروزی پیاپی در انتهای فصل گذشته، توانسته بود در لیگ برتر ‏بماند، استقلال خوزستان هم با چنگ و دندان از سقوط فرار کرده بود. لستر تا 5 هفته پایانی فصل قبل در ‏رتبه آخر جدول قرار داشت و سقوطش قطعی به نظر می رسید اما با شکست دادن برنلی، نیوکاسل، ‏ساوتهمپتون و کوئینزپارک رنجرز، در لیگ برتر انگلیس ماندند.‏

 استقلال خوزستان هم تقریبا با همین دشواری توانست در لیگ برتر بماند. آنها که در رتبه چهاردهم قرار ‏گرفته بودند، با برتری مقابل مس کرمان در مجموع دو دیدار، در لیگ ماندند.

شباهت دیگر دو تیم، بازیکنان ارزان قیمت شان است که در ابتدای فصل کمتر کسی روی آنها به عنوان ‏ستاره حساب می کرد. اگر لسترسیتی با بازیکنانی مانند جیمی واردی، ریاض محرز، دنیل درینک واتر و ‏انگولو کانته توانسته حریفان را شگفت زده کند، حسن بیت سعید، رحیم زهیوی، میثم دورقی، مهدی زبیدی ‏و ...، هم بازیکنانی نبودند که کسی در ابتدای فصل، انتظار قهرمانی از آنها داشته باشد. اما هرچه هفته ‏های بیشتری از فصل سپری شد، این نام ها بیشتر بر سر زبان ها افتاد و همه مدعی بودن آنها را جدی ‏گرفتند.‏

هرچند حتی تا هفته های پایانی هم بسیاری انتظار داشتند که آنها دچار افت شوند اما نه شکست لسترسیتی ‏مقابل آرسنال و نه باخت استقلال خوزستان در دربی اهواز مقابل فولاد، آنها را از مسیر قهرمانی دور ‏نکرد و این از یکی دیگر از نقاط اشتراک دو تیم بود که توانستند به خوبی فشار ذهنی قرار داشتن در ‏کورس قهرمانی را تحمل کنند.‏

همانطور که شاگردان رانیری بی توجه به نتایج سایر رقبا، تا فتح جام پیش رفتند، پسران ویسی هم اجازه ‏ندادند گمانه زنی ها در مورد احتمال بیشتر قهرمانی رقبای تهرانی، تمرکزشان را به هم بزند.‏

شاید تنها تفاوت لسترسیتی و استقلال خوزستان، سن و سال مربیان آنها باشد. در یک طرف کلودیو رانیری ‏‏64 ساله و در سمت دیگر عبدالله ویسی 45 ساله اما آنها هم بی شباهت به هم نیستند. اگر رانیری سال ها ‏در باشگاه های مختلف ناکام ماند و هیچ گاه نتوانست توانایی هایش را ثابت کند، ویسی هم در فوتبال ایران ‏به اندازه ای که می خواست، قدر ندید.‏

حتی بعد از شروع خوبش در مربیگری، عده ای جدی اش نگرفتند و او را به "شو آف" متهم کردند. اما ‏ویسی و رانیری سرانجام به آنچه می خواستند، رسیدند؛ جشن قهرمانی با جامی که کسی انتظارش را ‏نداشت.‏