قزوه: خودمان ادبیات را دست کم می‌گیریم

به گزارش پایگاه 598 به نقل از مهر، بیست و سومین شب شاعر به منظور پاسداشت مصطفی علی پور، عصر یکشنبه ۲۲ فروردین با حضور جمعی از شاعران و اهالی ادب در سازمان رسانه‌ای اوج برگزار شد.

علیرضا قزوه در این مراسم گفت: از همان زمان که اسم سلمان هراتی را شنیدم، کنارش اسم مصطفی علی‌پور و ایرج قنبری هم بود. هر وقت که مصطفی را می‌بینم، احساس می‌کنم نیمایی است که ۵۰ سال دیر به دنیا آمده است؛ با همان احساسات، معلمی کردن و تند حرف زدن‌های خودش. گاهی که در دفترم نشسته و کارهایم را می‌کنم، صدای او را از کلاسش می‌شنوم. یعنی با یک در و دیوار فاصله که بین مان است، می‌شنوم که چگونه شعر درس می‌دهد و او کم فروشی نمی‌کند.

وی افزود: در روزگار ما، عده‌ای از شاعران هستند که می‌خواهند چند پله را یکجا بپرند. حق‌شان هم نیست. مصطفی راهش را پله‌پله طی می‌کند و راه نقد شعر را در کنار شاعری طی می‌کند. باید تعدادی باشند که شعر بگویند، عده‌ای تذکره شاعران را بنویسند و یک عده نقد شعر بنویسند. در زمان ما متاسفانه بیشتر از یکی دو تا تذکره کار نشده و نمی‌توان گفت خوب هستند.

مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری ادامه داد: در روزگاری هستیم که به شعر نیمایی به‌عنوان یک سلاح نیاز داریم. به ویژه باید روی شعر سپید کار کنیم. ادبیات سهم زیادی در هنر انقلاب دارد و اگر روزی مکتب هنر انقلاب بخواهد درست شود، ادبیات و به ویژه شعر، پیشتاز خواهد بود. شعر و شاعران مانند بچه‌های خط شکن زمان جنگ هستند که به دل دشمن می‌زدند و همیشه شروع کننده بودند. هنر انقلاب، وقتی تبدیل به مکتب خواهد شد که این مسائل را تبیین کنیم.

قزوه گفت: ادبیات را گاهی خود ما بچه‌های ادبیات، دست کم می‌گیریم. در حال حاضر در هفته هنر انقلاب هستیم ولی اکثرا از سینماگران و دیگر شاخه‌ها کاندیدا و نامزد دریافت جایزه شده‌اند. شعر است که هنر اول ما ایرانی‌هاست و اگر نظر مقام معظم رهبری را هم در این باره بخواهید بدانید، شعر است که ایشان ترجیح می‌دهد.

مرتضی امیری اسفندقه هم از دیگر شاعرانی بود که در این برنامه به بیان سخنان کوتاهی پرداخت و گفت: مصطفی علی‌پور هم شاعر نیمایی است و هم شارح نیمایی. نصف او ابوسعید و نصف دیگرش بوعلی سیناست و هر دوی این ها را در خودش جا داده است. مصطفی توانسته آنچه را که نیما اندیشیده، هم در شعرش به رخ بکشد هم در کلاس درسش.

وی گفت: مصطفی از آن معلم‌هایی است که به هیچ وجه گول دانش آموزانش را نخورده و هیچ وقت هم دانش آموزش را گول نزده است.

در پایان این مراسم مصطفی علی‌پور پشت تریبون حاضر شد و مقابل اصرار حاضران برای سخنرانی، درباره سلمان هراتی گفت: طی این سال‌ها، به حرمت معلمی، چیزی درباره سلمان هراتی ننوشتم. تنها برای یک برنامه رادیویی بود که درباره او نوشتم و دوستانی هم که برنامه را شنیدند گفتند متن ات خیلی احساسی بود و ما تقریبا به گریه افتاده بودیم. اگر هراتی مانده بود و نرفته بود، امروز سرنوشت بهتری داشتم.

این شاعر ادامه داد: بعد از چاپ ۲ کتاب شعرم، عده‌ای گفتند ما توقع داشتیم یک سلمان هراتی دیگر ببینیم. ولی من موافق این حرف نبودم چون قرار نبود من یک سلمان هراتی دیگر باشم. به نظرم شعر سلمان، ذهن و زبان طاهره صفارزاده و سهراب سپهری را با خود داشت؛ در دهه شصت و روزگاری که شعرها بیشتر به سمت نثر رو می آوردند.

علی‌پور در ادامه به خاطره گویی و خوانش شعر پرداخت.