توپ و تشر روزنامه زرد اصلاح طلب به حسن روحاني

گويا رسم شده است هر دولتي بر سر كار مي آيد اقدامات و سياست هاي دولت قبل را مورد نقد قرار دهد و با چنگ زدن به اقدامات اشتباه گذشتگان در موقعيت مظلوم نمايي قرار گيرد تا بتوانند كارهاي خود را زير سايه آن حمله ها، آرام‌تر پيش ببرند. اين رخداد امروزه نيز در عالم سياست ايران مشاهده مي‌شود. دولتمردان قديمي هم به دفاع از عملكرد خود مي‌پردازند و بعضا سياست‌هاي دولت جديد را نيز مورد نقد قرار مي‌دهند. اما امروز موضوع كمي متفاوت شده و حالا ديگر بازي از رديف سربازها كمي جلوتر رفته و مقابله‌ها به سطح ژنرال ها و روساي جمهور كشيده است.  احمدي‌نژاد فعاليت‌ خود را بيشتر كرده و با وعده هايي عوام فريبانه پيش‌مي‌رود و حسن روحاني هم كه همواره اين موضوعات را مورد نقد قرار مي‌داده امروز در مقام پاسخگويي به شعارهاي جديدي كه مطرح مي شود و عملكرد هاي اشتباه دولت گذشته برآمده است و حتي گذشت سه سال از عمر دولت هم نتوانسته از سطح انتقادات وي نسبت به دولت قبل بكاهد، اين درحالي است كه اقدامات دولت او در حوزه سياست‌داخلي و اقتصاد چنگي به دل نمي‌زند.

 دولت چه مي‌كند!؟
فارغ از هرگونه نتيجه گيري درباره عملكرد دولت قبل و خساراتي كه به كشور تحميل كرد، دولت حسن روحاني اين روزها وقت زيادي را صرف پاسخ به انتقادها طرفداران احمدي‌نژاد مي كند. اين موضوع باعث مي شود تا دولتمردان دولت هاي نهم و دهم فرصت اين را پيدا كنند كه علاوه بر پاسخگويي به اين انتقادات فرصتي براي احياي خودشان پيدا كنند.

اين در حالي است كه به اذعان دولتمردان و معاون اول دولت تدبير و اميد در سال 94 دولت توان اصلي خود را روي حل مناقشه هسته اي و رفع تحريم‌ها گذاشت با اين اميد كه سال 95 بتواند سال گشايش اقتصادي باشد ولي سالي كه نكوست...!

 انفعالي دردآور
به نظر مي‌رسد حسن روحاني و كابينه‌اش بايد اين رويارويي‌‌هاي لفظي را به تيم رسانه‌اي منفعل خود وانهاده و به دنبال حل مشكلات اصلي كشور باشد. با گذشت تقريبا 3 سال از عمر دولت حسن روحاني، اين دولت هنوز در بخش اطلاع رساني مشكلات فراواني دارد و در بسياري از موارد مانند تقابل هاي اين روزهاي دو رئيس جمهور، حسن روحاني يك تنه نقش تيم رسانه اي خود را بازي مي كند. 

آن سوي ميدان اما احمدي نژاد با هياهوهاي پوشالي و با توپ پر در فضاي رسانه اي آمده است و به دنبال احياي وجهه خود است، اما اين طرف ميدان رئيس‌جمهور و گاهي معاون اول او يك تنه وارد ميدان مي‌شوند و حرص آن معضلي را مي‌خورند كه بيشتر حاشيه است تا متن!رسانه‌هاي ميلياردي دولت كه در بسياري از زمينه‌ها از يك سايت خبري درجه چندم ضعيف‌تر كار مي‌كند، نه توان ارائه خدمات دولت را دارند و نه جايگاه برابري با هجمه‌هاي ياران‌ بهاري را! 

 اگر ظريف نبود چه مي كرديد؟
بايد به آقاي رئيس‌جمهور و كابينه آن گوشزد كرد اگر اقدامات ظريف در سياست‌خارجي نبود، بدون شك مردم دل از اين دولت كنده و نه به دنبال سياست‌هاي گذشته بلكه دل را آماده شنيدن سخنان تازه‌تر از اعتدال مي‌كردند. بدنه اجتماعي كه راي خود رابه اعتدال داد، نمي‌خواهد دولت يازدهم اولين دولت يك دوره‌اي در ايران باشد كه مردم او را حذف مي‌كنند. اين موضوع نيز راهكار‌‌هايي دارد كه چند مورد از آن را در زير بيان مي‌كنيم:

در وهله‌اول دولت و به ويژه سران آن بايد به ياران نه‌چندان همراه رسانه‌اي خود اعلام كنند كه سياست‌هاي خود را به ويژه در زمينه سكوت‌هاي منفعلانه تغيير دهند و اين سرشاخ‌شدن هاي لفظي را بر عهده گيرند تا رئيس‌جمهور از اين بازي‌ها خارج شود.

دوم اينكه، دولتمردان كمر همت بسته و تلاش كنند تكان‌هاي چشمگيري در زندگي‌هاي ‌عامه مردم ايجاد كنند تا شعارهاي دولت به ويژه در بحث اقتصادي در جيب مردم لمس شود.

سوم،آقاي روحاني بداند حدود يك سال به پايان عمر دولت وقت باقي‌است و اگر نگران نباشد و بازي را واگذار كند، بدنه اجتماعي او بيشتر از طرفداران احمدي‌نژاد زير سوال رفته‌ و سرخورده مي‌شوند و ديگر شعارهاي اعتدالي و اميدوارانه به گوش آنها نخواهد رفت چرا كه اين اميدي كه در جامعه ايراني بعد از روي كار آمدن دولت يازدهم شكل گرفته و به ويژه بعد از انتخابات 7 اسفند، انتظارها را از دولتمردان و طرفداران گفتمان اعتدال بالا برده است و آقاي رئيس جمهور بايد بداند شوخي به نام احمدي ن‍‍‍‍ژاد را بايد جدي گرفت.