نگاهی که «کارلوس کی‌روش» دارد و مدیران فوتبال ندارند

چندی پیش، «کارلوس کی‌روش» در مصاحبه‌ای دلایل راهیابی ایران به جام جهانی را برشمرد؛ دلایلی که نشان از نگاه کلان و متفاوت این مربی به مسائل فوتبال ایران دارد؛ نگاهی که در کلام و گفتار مربیانی که در چند سال گذشته، سکان هدایت تیم ملی را در اختیار داشتند، دیده نشده و از آن اسفبارتر اینکه حتی در کلام مدیران فوتبالی کشور هم این نگاه جهانی و کلان دیده نمی‌شود.

به گزارش «تابناک»، در حالی که فوتبال ما به مانند چند سال گذشته، درگیر مسائل پیش پا افتاده و سخن چینی‌هاي کودکانه ای است و از رئیس فدراسیون گرفته تا مربیان لیگ برتر، همه و همه درگیر جنجال لفظی روزنامه‌های زرد هستند، مربی تیم ملی با نگاه یک سیاست‌گذار از رشد فوتبال ایران پس از راهیابی به جام جهانی سخن می‌گوید که اگر می‌خواهید فوتبالی در کلاس فوتبال جهانی داشته باشید، صعود به جام جهانی، نخستین کاری است که باید انجام دهید.
 
معمولا در نگاه غیرحرفه‌ای فوتبالی ما ایرانی‌ها، رسیدن به یک نقطه، هدف غایی و نهایی به شمار می‌آید. راهیابی به جام جهانی، تلاش برای قهرمانی در جام ملت‌ها، صعود به المپیک، همه و همه اهدافی بود که در مقطعی به بزرگترین هدف فدراسیون بدل می‌شد و می‌شود و هر مدیری، دستیابی به یکی از این پیروزی‌ها را برگ برنده کارنامه خود می‌داند، چنان که فدراسیون‌های دادکان و صفایی فراهانی از این جهت همچنان محبوب به شمار می‌روند، ولی تا کنون هیچ گاه رئیس فدراسیونی از توسعه پایدار فوتبال پایه در کشور سخن به میان نیاورد یا هیچ کس جام جهانی را عاملی برای توسعه فوتبال کشور قلمداد نکرد و بعضا رسیدن به جام جهانی نقطه پایان فوتبالی ما به شمار می‌رفت و نتایج به دست آمده در جام جهانی اصلا اهمیتی پیدا نمی کرد. حتی هیچ یک از رؤسای فدراسیون فوتبال یا مدیران فوتبالی کشور، سودای کسب کرسی جهانی در کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا را نداشته‌اند و یا اگر داشته‌اند، گاهی مانند کفاشیان به آسانی آن را از دست می‌دهند و اهمیت چندانی برای آنها ندارد.

در این باره باید گفت که مدیران تنها به دنبال ثبت این افتخار در کارنامه خود هستند و هیچ گاه رسیدن به جام جهانی، گامی ساده در راه گسترش فوتبال کشور قلمداد نمی‌شد و نمی‌شود.

کی روش در مصاحبه هفته گذشته، دلایل مهم راهیابی ایران به جام جهانی را چنین برشمرد؛ نخست اینکه وقتی به جام جهانی راه می‌یابید، به دنیا اعلام می‌کنید که عاشق فوتبال هستید و اعتبار، شهرت و احترام کشورتان با صعود به جام جهانی بالا می‌رود.

دلیل دوم آن که درهای فوتبال جهان به روی فوتبال کشورتان باز می‌شود و بازیکنان و مربیان ایرانی، می‌توانند در فوتبال جهان حضور پیدا کنند و بازیکنان خوب که در سطح جهانی هستند، می‌توانند وارد فوتبال ایران شوند و شما فوتبالتان را به جهان می‌شناسانید.

سوم این که فیفا در جام جهانی گذشته، به هر تیمی که به جام جهانی راه می‌یافت، 9 میلیون دلار پاداش داد که ما می‌توانیم این مبلغ را که در سال 2014 افزایش هم خواهد یافت، خرج توسعه فوتبال پایه کنیم.

دلیل چهارم هم این که وقتی احترام و ارزش لازم را به دست بیاورید و به جام جهانی راه یابید، مسئولان می‌توانند آسانتر به کرسی‌های بین‌المللی در کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا برسند که مهمترین آن، عضویت در هیأت رئیسه‌ کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفاست که با عضویت در این هیأت رئیسه، می‌توانیم از منافع فوتبال ایران دفاع کنیم.

اکنون جای شکرش باقی است، در فوتبالی که مربیانش بیشتر از آنکه به دنبال بازی زیباتر و بهبود تکنیکی خود باشند، به دنیال لقب‌های سوبله چوبله برای خود هستند.

رئیس فدراسیونش به لطایف‌الحیلی در آستانه انتخابات فدارسیون، به دنبال احیای صندلی خود است تا افتخاراتی را که در چند سال گذشته نصیب فوتبال ما کرده، تکرار کند. دست‌کم یک مربی با تفکر جهانی و در کلاس جهانی، سکاندار هدایت تیم ملی ماست که نگاهش به فوتبال کشور چنین است.

اما هنوز برای ما جای پرسش است که مربی در کلاس کی روش، چرا باید با فدراسیونی مانند فدراسیون فوتبال ما همکاری کند؟!