زورآوند ادامه داد: تیم ملی ایران هم با دو نماینده در این رقابتها حاضر شد. متاسفانه ابراهیم رحیمیان موفق به کسب سهمیه نشد اما من موفق شدم با زمان یک ساعت و 22 دقیقه و 52 ثانیه ورودی المپیک را کسب کنم. من در قسمت آزاد این رقابتها حاضر بودم و در این گروه ششم شدم. در بخش آزاد نمایندگانی از آمریکا و کانادا حاضر بودند. در مجموع هم در رده بیستم آسیا قرار گرفتم.
ملیپوش 20 کیلومتر پیادهروی ایران درباره شانس المپیکی شدنش قبل از اعزام به ژاپن گفت: نمیتوان گفت که فدراسیون از کسب سهمیه المپیک من ناامید بود که اگر این موضوع حقیقت داشت اصلا من را به این رقابتها اعزام نمیکرد. با این حال کار من خیلی سخت بود چرا که برای نخستین بار من در یک رقابت برون مرزی مهم شرکت میکردم.
او درباره برنامههای خود تا المپیک 2016 ریو گفت: مربی من برنامه تمرینی لازم را تنظیم کرده و در اسرع وقت به فدراسیون ارسال میشود. کسب مدال در المپیک سخت است اما من تلاشم را میکنم تا با تمرینهای مناسب باز هم رکورد ایران را در ریو ارتقا بدهم. درباره اجرایی شدن برنامهها هم من تابع نظر فدراسیون هستم و امیدوارم آنها برنامههای پیشنهادیام را قبول کنند. چندین مسابقه پیادهروی در لاکرونیای اسپانیا برگزار میشود و امیدوارم بتوانم در این مسابقهها شرکت کنم و با آمادگی مناسب به المپیک بروم.
ملیپوش المپیکی دوومیدانی ایران درباره انتظار خود از مسئولان ورزش گفت: کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش نظر خاصی روی ما دارند و حمایت لازم را از ما انجام میدهند. درست است که ما شانس کسب مدال نیستیم اما حمایت از ما باعث بالا رفتن انگیزه دیگر ورزشکاران تازهکار میشود.
او درباره هدف خود نیز اظهار کرد: در رشتههای استقامتی میتوان تا 34 سالگی فعالیت کرد. در رقابتهای برون مرزی آینده هم برای کسب مدال میروم و در تمرینهایم هیچ گاه کوتاهی نمیکنم. اگر شرایط تمرینی من بعد از المپیک مهیا شود میتوانم به اهداف بالاتری هم فکر کنم.
زورآوند در پایان گفت: هیچگاه برای پول ورزش نکردهام اما برخی پاداشها نیاز اولیه است. خواستههایم از مسئولان را خصوصی و در جلسه به آنها میگویم. کسی که در راس کار است باید بر اساس قانون حمایت لازم را انجام بدهد و شغل خوب برای ما در نظر بگیرند تا انگیزه افزایش یابد. من الان 26 سال دارم و در شرکتی کار میکردم که تعطیل شده است و در حال حاضر مسافرکشی میکنم.