به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، دکتر محمد رجبی دوانی از اساتید دانشگاه و کارشناس برجسته فرهنگی کشور در یادداشتی کوتاه نسبت انفعال دستگاه دیپلماسی کشور در برابر تجاوز نظامی آشکار آل سعود به سفارت ایران در یمن و تضییع حقوق مرم ایران اعتراض خود را بیان نموده اند که متن این یادداشت که در اختیار پایگاه 598 قرار گرفته است در ادامه می آید.
من به جناح سیاسی خاصی وابسته نیستم؛ ولی وقتی می بینم عربستان حمله عده ای به اماکن دیپلماتیک خود در تهران و مشهد را علیرغم محکوم کردن آن توسط دولت و رؤسای قوای سه گانه و نامه عذرخواهی وزارت خارجه ما به شورای امنیت و قول پیگیری ماجرا و عدم تکرار این گونه حوادث، علنا موضوع را به ماهیت نظام جمهوری اسلامی نسبت می دهد و به شورای امنیت شکایت می برد و بدون وتوی دوستان ما! رأی محکومیت مان را نیز از آن شورا می گیرد؛ و با آنکه نروژ نیز از آن سوی دنیا نقض حقوق بشر در ایران را به مجمع عمومی سازمان ملل می برد و به تصویب می رساند، از خود می پرسم: چرا ما حمله موشکی آشکار روز گذشته عربستان به سفارت کشورمان در صنعا را به اظهار نظر سخنگوی وزارت خارجه محدود می کنیم و آن را به عنوان تجاوز نظامی به سفارت خود، موضوع شکایتی به شورای امنیت نمی کنیم؟!
آیا همان طور که قتل عام حجاج مان در سالها پیش و سال جاری، اهانت تا حد تجاوز جنسی پلیس آنها به هموطنان مان، انفجار سفارتمان در بیروت به وسیله عوامل سعودی، شیعه کشی آنها در بحرین و عوامل شان در ایران، افغانستان، پاکستان، عراق، سوریه، مصر، یمن و اخیرا نیجریه و بنگلادش و حتی سربریدن رهبر شیعیان آن سامان بدون محاکمه روشنی را همواره مغفول قرار داده ایم، این کوتاهی را بایستی نیز حلقه ای از همان زنجیره بدانیم؟ و این روند را مطابق با مواجهه ما با اهانت های تحقیر آمیز اردوغان متحد سعودی تلقی کنیم که دستش تا مرفق همراه با شیعه کشان عراق و سوریه در خون غرق است، ولی همیشه او را با دیدار و پذیرایی عالی ترین مقامات کشورمان و عقد قراردادهای میلیارد دلاری جدید پاسخ داده ایم و تجاوز نظامی اخیر آن به عراق را مثل گذشته به سکوت برگزار کنیم!؟
جز اظهار یأس و ناامیدی از آنها که نمی دانند، یا نمی توانند، و یا بدتر از اینها «نمی خواهند»، کار دیگری از همچو منی ساخته نیست.
اگر شما این درد دل یک شهروند را به رسانه های دیگر برای یافتن چند همدرد و همزبان منتقل کنید، شاید به احتمال ضعیف صدای رسایی شود که لابد به گوش آنها که «نمی دانند» می رسد و احتمالا اثری دارد؛ البته اگر آنانی که «نمی توانند» یا «نمی خواهند» بگذارند!