تماشاگران پرسپولیسی یک بار در استادیوم به جای شعار شش تایی ها، شعار هفت تایی ها سر دادند.
به گزارش پایگاه 598، تماشاگران پرسپولیسی یک بار در استادیوم به جای شعار شش تایی ها، شعار هفت تایی ها سر دادند.
یکی از عجیب ترین شعارهایی که در بازی های سرخابی سر داده شد مربوط به دیدار جام اول تخت جمشید و بازی برگشت است. این دیدار اولین مسابقه دو تیم پس از بازی معروف 6 تایی ها بود. تحلیل مجله دنیای ورزش را در روز24 آذر 1352 می بینیم.
یک داور سوییسی
شوررداور خوبی بود. چه بهتر از اینکه بیگانه بود و عادل. برهر چه می دید و تشخیص می داد به موقع، به جا و صحیح سوت می زد. شاید اگر در اروپا بود این قدر کارت زرد نشان نمیداد. ولی در این دیدار لازم بود چون خطاهای گاه و بیگاه که حکایت از اتفاقات بد می کرد، پی در پی تکرار می شد. او چشمانی باز داشت و حتی بازیکنان زیرک و موذی هم در دام او افتادند. اما بعضی خطاها هم نادیده می ماند و یا به عمد یا آوانتاژ جبران می شد. تذکرها، اخطارها همه به موقع بودند. اما برخورد آشکار و خصمانه آشتیانی و عادل خانی که از دهه 70 به بعد شروع شد و همه در خفای داور میان، نمی باید از چشم کمک داور بازی پنهان می ماند. آنها که بازوهای داور میانی هستند چه وظیفه ای مهم تر از این که از این اتفاقات جلوگیری کنند. مگر اینکه خدای ناکرده بری خراب کردن داور سوئیسی نقشه ای داشته اند و یا جز چشم دوختن به خط های حاشیه زمین مسئولیت دیگری نداشتند که خیلی عجیب است. بد نیست که اشاره شود داور دو دقیقه زود تر بازی را پایان داد.
شش تایی ها، 7 تایی ها!
فریاد انبوهی بزرگ از تماشاگران تا شروع بازی نوعی رجز خوانی و کرکری بود که یاد آن شش گل پرسپولیس را زنده می کرد. اما زمانی که درست در لحظات نخستین بازی پایه های دروازه پرسپولیس با یک هجوم عجیب مژدهی لرزید ناگهان نفس ها در سینه حبس شد و اندکی بعد که خطر منتفی گردید دوباره امواج شش تایی ها، شش تایی ها در استادیوم... پخش شد و با گل پرسپولیس هیاهوی هفت تایی ها، هفت تایی ها سر گرفت.
خوشحالی ما و همه آنها که فوتبال را دوست دارند این است که همیشه تماشاگران ما در پشتیبانی ازتیم خود معقول، وفادار و اصولی باشند و حرمت میدان مسابقه و بازیکنان حریف را هم نگاه دارند. این به سود تیم ها، به سود بازیکنان و فوتبال ملی و به سود اعصاب ضعیف نسل امروز ماست. اما در حیرت تمام بارها شاهد بودیم که در سکوهای اطراف برخوردهای شدیدی بین تماشاگران رخ داد و باروت آسا با یک جرقه منفجر می شدند. چرا؟راستی چرا؟ مگر نه اینکه برای لذت و شادمانی به فوتبال می رویم؟ پس این چه لذت شکنجه آوری است که برای خود می سازیم.
مسابقات قهرمانی باشگاه های ایران، سال 1352
جام اول تخت جمشید، بازی برگشت
یکشنبه 18 آذر ماه 1352، استادیوم آزادی
پرسپولیس 1 تاج 1
پرسپولیس: هادی طاووسی، ابراهیم آشتیانی، مسیح مسیح نیا، جعفر کاشانی، مهراب شاهرخی، علی پروین، ایرج سلیمانی (محمدرضا خلعتبری)، رضا وطنخواه، اسماعیل حاج رحیمی پور، همایون بهزادی (کاپیتان) (صفر ایرانپاک)، حسین کلانی
مربی: آلن راجرز
تاج: ناصر حجازی، منصور پورحیدری، اکبر کارگر جم، عباس نوین روزگار، عزت الله جان ملکی، جواد قراب، علی جباری (کاپیتان)، کارو حق وردیان، مسعود مژدهی، غلامحسین مظلومی (حسن روشن)، رضا عادلخانی
مربی: رایکوف
داور: رادولف شورر (سوئیس) با کمک محمدصالحی و منوچهر نظری
تماشاگر:35 هزار نفر
اخطار: رضا وطنخواه، ابراهیم آشتیانی، کارو حق وردیان
اخراج: رضا عادلخانی
گل ها: دقیقه 46 همایون بهزادی، دقیقه 70 علی جباری
یکی از عجیب ترین شعارهایی که در بازی های سرخابی سر داده شد مربوط به دیدار جام اول تخت جمشید و بازی برگشت است. این دیدار اولین مسابقه دو تیم پس از بازی معروف 6 تایی ها بود. تحلیل مجله دنیای ورزش را در روز24 آذر 1352 می بینیم.
یک داور سوییسی
شوررداور خوبی بود. چه بهتر از اینکه بیگانه بود و عادل. برهر چه می دید و تشخیص می داد به موقع، به جا و صحیح سوت می زد. شاید اگر در اروپا بود این قدر کارت زرد نشان نمیداد. ولی در این دیدار لازم بود چون خطاهای گاه و بیگاه که حکایت از اتفاقات بد می کرد، پی در پی تکرار می شد. او چشمانی باز داشت و حتی بازیکنان زیرک و موذی هم در دام او افتادند. اما بعضی خطاها هم نادیده می ماند و یا به عمد یا آوانتاژ جبران می شد. تذکرها، اخطارها همه به موقع بودند. اما برخورد آشکار و خصمانه آشتیانی و عادل خانی که از دهه 70 به بعد شروع شد و همه در خفای داور میان، نمی باید از چشم کمک داور بازی پنهان می ماند. آنها که بازوهای داور میانی هستند چه وظیفه ای مهم تر از این که از این اتفاقات جلوگیری کنند. مگر اینکه خدای ناکرده بری خراب کردن داور سوئیسی نقشه ای داشته اند و یا جز چشم دوختن به خط های حاشیه زمین مسئولیت دیگری نداشتند که خیلی عجیب است. بد نیست که اشاره شود داور دو دقیقه زود تر بازی را پایان داد.
شش تایی ها، 7 تایی ها!
فریاد انبوهی بزرگ از تماشاگران تا شروع بازی نوعی رجز خوانی و کرکری بود که یاد آن شش گل پرسپولیس را زنده می کرد. اما زمانی که درست در لحظات نخستین بازی پایه های دروازه پرسپولیس با یک هجوم عجیب مژدهی لرزید ناگهان نفس ها در سینه حبس شد و اندکی بعد که خطر منتفی گردید دوباره امواج شش تایی ها، شش تایی ها در استادیوم... پخش شد و با گل پرسپولیس هیاهوی هفت تایی ها، هفت تایی ها سر گرفت.
خوشحالی ما و همه آنها که فوتبال را دوست دارند این است که همیشه تماشاگران ما در پشتیبانی ازتیم خود معقول، وفادار و اصولی باشند و حرمت میدان مسابقه و بازیکنان حریف را هم نگاه دارند. این به سود تیم ها، به سود بازیکنان و فوتبال ملی و به سود اعصاب ضعیف نسل امروز ماست. اما در حیرت تمام بارها شاهد بودیم که در سکوهای اطراف برخوردهای شدیدی بین تماشاگران رخ داد و باروت آسا با یک جرقه منفجر می شدند. چرا؟راستی چرا؟ مگر نه اینکه برای لذت و شادمانی به فوتبال می رویم؟ پس این چه لذت شکنجه آوری است که برای خود می سازیم.
مسابقات قهرمانی باشگاه های ایران، سال 1352
جام اول تخت جمشید، بازی برگشت
یکشنبه 18 آذر ماه 1352، استادیوم آزادی
پرسپولیس 1 تاج 1
پرسپولیس: هادی طاووسی، ابراهیم آشتیانی، مسیح مسیح نیا، جعفر کاشانی، مهراب شاهرخی، علی پروین، ایرج سلیمانی (محمدرضا خلعتبری)، رضا وطنخواه، اسماعیل حاج رحیمی پور، همایون بهزادی (کاپیتان) (صفر ایرانپاک)، حسین کلانی
مربی: آلن راجرز
تاج: ناصر حجازی، منصور پورحیدری، اکبر کارگر جم، عباس نوین روزگار، عزت الله جان ملکی، جواد قراب، علی جباری (کاپیتان)، کارو حق وردیان، مسعود مژدهی، غلامحسین مظلومی (حسن روشن)، رضا عادلخانی
مربی: رایکوف
داور: رادولف شورر (سوئیس) با کمک محمدصالحی و منوچهر نظری
تماشاگر:35 هزار نفر
اخطار: رضا وطنخواه، ابراهیم آشتیانی، کارو حق وردیان
اخراج: رضا عادلخانی
گل ها: دقیقه 46 همایون بهزادی، دقیقه 70 علی جباری
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
