چه کسانی از سیاسی شدن مجالس عزاداری بیم‌دارند؟

در شرایطی که پاسخ پرسش‌های فوق کاملا روشن است؛ چه چیزی موجب شده عده‌ای از لزوم سیاسی نبودن هیئات و مجالس عزا سخن بگویند و اصرار بورزند مراسم عزاداری امام حسین(ع) را غیرسیاسی قلمداد کنند؟! به‌راستی چه کسانی و به چه دلیل از اسلام سیاسی و عزاداری سیاسی و هیات سیاسی که همان حقیقت اسلام و حقیقت هیات و عزاداری است بیم دارند؟! و چرا عده‌ای از برپایی مراسم عزا که سیاسی بودن در ذات آن است لرزه به تن‌شان می‌افتد؟ چرا هر ساله و از جمله در سال‌های اخیر تا زمزمه‌ ورود به محرم به گوش می‌رسد بر اندام عده‌ای لرزه می‌افتد و برخی رسانه‌ها برای تئوریزه کردن هیات و عزاداری غیرسیاسی فعال می‌شوند؟!

رضاخان یکی از اصلی‌ترین افرادی بود که با هیئات و مجالس عزاداری امام حسین(ع) و سیاسی بودن این مجالس مشکل داشت و نسبت به رونق این محافل ابراز نگرانی می‌کرد که در نهایت هم دستور جمع کردن هیئات و ممانعت از برگزاری مجالس عزا را صادر کرد. مشکل رضاخان با مجالس عزاداری هم همین سیاسی بودن آنها بود. رضاخان اما با همه رضاخان بودنش این را خوب می‌دانست که مجلس عزای امام حسین(ع) و سیاسی بودن آن، 2 مقوله یکسان و درهم تنیده است و سخن گفتن از مجلس و هیات غیرسیاسی بیشتر شبیه یک لطیفه است لذا دستور جمع‌آوری هیات‌ها و ممانعت از برگزاری مجالس را صادر کرد.

هرچند رضاخان تلاش‌ فراوانی برای تقابل با عزاداری سیاسی کرد اما در نهایت همین هیات‌ها و مجالس عزای اباعبدالله(ع) بود که تومار حکومت پهلوی را در هم پیچید و انقلاب اسلامی را موجب شد.

آری! عاشورا، کربلا و مجالس عزای امام حسین(ع) عامل وقوع انقلاب اسلامی بودند و همین هیئات و محافل حسینی هستند که انقلاب اسلامی را در تحقق نهایی یاری خواهند کرد. ده‌ها سال قبل رضاخان میرپنج مهره نظام سلطه در ایران از عزاداری سیاسی ممانعت می‌کرد چون می‌دانست عزاداری و هیات سیاسی نسبتش با انگلیس و آمریکا و نوکرانشان چیست و اگر قرار باشد عزای امام حسین(ع) در این کشور قوت بگیرد عاقبت فردی چون رضاخان که عامل نظام سلطه است چه خواهد شد.  امروز هم جریان‌ها و افرادی که نزدیک است از شوق آمریکا جان خود را تسلیم کنند و در بزک کردن آمریکای عزیزشان از تلاشی دریغ نمی‌کنند؛ به سیاق سلف خویش رضاخان میرپنج نگران هیات و عزاداری سیاسی هستند و تا سخن از محرم و برپایی محافل عزای اباعبدالله به میان می‌آید لرزه بر اندام‌شان می‌افتد و به یکباره صفحات رسانه‌هایشان به تخطئه نرم عاشورا و عزاداری پر می‌شود.

رسانه‌هایی که یک دهه و نیم قبل آشکارا نهضت امام حسین(ع) را زیر سوال می‌بردند و همان‌گونه که یزید در محفل شام خطاب به اهل‌بیت امام حسین(ع)، شهادت حضرت را انتقام ابوسفیان از پیامبر(ص) عنوان کرده بود؛ آنها نیز شهادت امام را نتیجه خشونت‌طلبی(!) جد ایشان یعنی پیامبر(ص) عنوان می‌کردند؛ حالا برای تخطئه مجالس عزای امام حسین(ع) طریقی دیگر پیش گرفته‌اند و تلاش می‌کنند روح اصلی محافل عزا که همان سیاسی بودن آن است را تخطئه کنند و از هیات غیرسیاسی سخن می‌گویند. کسانی که می‌گویند «هیات سیاسی نباشد» در واقع منظورشان این است که «اصلا هیات نباشد» چون به وضوح می‌دانند که هیات، عزا، عاشورا و حسین(ع) یعنی سیاسی بودن و نمی‌شود هیات و مجلس عزای حسین(ع) باشد و سیاسی نباشد. اصلا از حسین(ع) و عاشورا و کربلا سخن گفتن یعنی حرف سیاسی زدن. آری! رونق مجلس عزای امام حسین(ع) ده‌ها سال قبل آمریکا و ایادی‌اش را از این کشور بیرون کرد و امروز سفارتخانه‌های کاغذی آمریکا در ایران باز هم از رونق مجالس عزای اباعبدالله ابراز نگرانی می‌کنند و در راستای تخطئه این محافل قلم می‌زنند و از سیاسی بودن هیئات و محافل عزاداری اباعبدالله ابراز نگرانی می‌کنند.  روح نهضت امام حسین(ع) ظلم‌ستیزی و تقابل با ظلم و سلطه ناحق بوده و همین روح ظلم‌ستیزی 4 دهه قبل در کالبد ملتی دمید و در نتیجه آن انقلاب اسلامی به وقوع پیوست. همین عاشورا بود که در سال 88 نیز توطئه و طراحی‌های آمریکا و ایادی‌اش را باز هم در ایران خنثی کرد و بار دیگر پویایی و زنده بودن سلطه‌ستیزی عاشورا و کربلا را به نمایش گذاشت. امروز نیز ایادی نظام سلطه به‌خوبی می‌دانند اگر پای کربلا و عاشورا و حسین(ع) به میان بیاید، جایی برای سازش و بزک کردن ارباب سلطه وجود ندارد و پنبه بزک‌کنندگان نظام سلطه باز هم رشته خواهد شد. آنان که از شوق به دامن نظام سلطه افتادن سر از پا نمی‌شناسند، از یکسو به ناشیانه‌ترین شکل ممکن عاشورا و کربلا را تحریف می‌کنند و درس عاشورا را درس مذاکره می‌خوانند و از سویی ارتش رسانه‌ای‌شان از هیات و مجلس عزای غیرسیاسی می‌نویسد و روح محافل عزاداری را تخطئه می‌کند.

آنان که امروز سفارتخانه‌های کاغذی آمریکا را مدیریت می‎کنند و در آن قلم می‌زنند و از غیرسیاسی بودن هیات و مجلس عزا می‌نویسند، به‌خوبی می‌دانند چه می‌گویند و چه می‌نویسند. آنها به‌خوبی می‌دانند مجلس عزا با سلف‌شان و کسانی که قبل از آنها سنگ آمریکا به سینه می‌زدند چه کرده است. آنها این سخن خمینی کبیر را هم خوب درک کرده‌اند: «مجلس عزا نه برای این است که گریه کنند برای سیدالشهدا و اجر ببرند- البته این هم هست و دیگران را اجر اخروی نصیب کند- بلکه مهم، آن جنبه سیاسی است که ائمه ما در صدر اسلام نقشه‌اش را کشیده‌اند که تا آخر باشد و آن، این[که] اجتماع تحت یک بیرق، اجتماع تحت یک ایده و هیچ چیز نمی‌تواند این کار را به مقداری که عزای حضرت سیدالشهدا در او تاثیر دارد، تاثیر بکند».