این همه منع و محدودیت از کجای ان‌پی‌تی بر می‌آید؟!

به گزارش پایگاه 598، کیهان نوشت: روزنامه دولتی ایران به گزارش مستند کمیسیون ویژه مجلس، واکنش قابل تأملی نشان داد.

این روزنامه در یادداشتی نوشت: گزارش کمیسیون در «بند چهار بخش بررسی حقوقی برجام» اشاره دارد که این متن به مدت ۱۵ سال و در برخی موارد بدون سقف زمانی جایگزین معاده ان‌پی‌تی برای ایران شده است. این موضوع درحالی مطرح شده است که «توافقنامه ان‌پی‌تی» به عنوان یک پیمان بین‌المللی برای کشورهای عضو آژانس بین‌المللی انرژی اتمی لازم‌الاجراست. یعنی «ان‌پی‌تی» یک پیمان مادر است که برجام بر پایه آن شکل گرفته است و جایگزینی برای آن نیست. حال آنکه می‌توان برجام را جایگزین پادمان هسته‌ای دانست که پیش از این در سال ۱۹۷۳ بین رژیم شاه و آژانس امضا شده است. خب ایرادی که در این بخش مطرح شده است نشان دهنده آن است که نمایندگان محترم در استدلالی اشتباه، متن برجام را که توافقی دو جانبه میان ایران و کشورهای گروه ۵+۱ است جایگزین توافقنامه «ان‌پی‌تی» می‌دانند. حال آنکه ایران به موجب «ان‌پی‌تی» یکسری حقوقی دارد که مثل همه کشورهای عضو آژانس از آنها برخوردار است و نمی‌توان آن را از این حقوق محروم کرد.

این روزنامه می‌افزاید: گزارش کمیسیون در «بند ۷ بخش بررسی حقوقی» پس از بررسی دقیق نظرات مختلف و پاسخ‌های تیم مذاکره‌کننده نتیجه‌گیری کرده است که مکانیسم‌های داوری مندرج در بند ۳۶ و ۳۷ «قطعنامه ۲۲۳۱»‌به وضوع و عامدانه بر ضد ایران تنظیم شده است. این نقد در حالی مطرح شده است که بند مذکور قطعنامه «قطعنامه ۲۲۳۱» چهار مرحله‌ برای نقض تعهد هر یک از طرفین پیش‌بینی کرده است. حالا اینکه چگونه چهار مرحله پیچیده و چند لایه علیه ایران طراحی شده است، سوالی است که نمایندگان منتقد باید به آن اشاره می‌کردند. این در حالی است که سلسله مراتب تعیین شده برای داوری این حق را برای ایران محفوظ دانسته است تا اگر طرف مقابل حق بازگشت به قطعنامه‌های پیشین را داشته باشد ایران نیز حق برگشت به شرایط پیش از برجام را دارد.

برخلاف ادعای روزنامه ایران اولا تعهدات ایران و امتیازات داده شده در صورت بازگشت قطعنامه‌ها و تحریم‌ها برگشت پذیر نیست. به عنوان مثال چگونه می‌توان ۹۷۰۰ کیلوگرم اورانیوم غنی شده در طول یک دهه را به خارج فرستاد تنها ۳۰۰ کیلوگرم را در کشور فرستاد و آنگاه در صورت نقض، این ذخیره استراتژیک را برگرداند یا مجددا تولید کرد! چند سال طول می‌کشد و چند برابر این محصول باید اورانیوم طبیعی داشت تا آن حجم را مجددا تولید کرد؟ یا مثلا ۱۴ هزار سانتریفیوژی که در طول چند سال در نطنز مستقر و به شکل زنجیره‌ای آبشاری درآمده، در صورت از هم گسیختن، در چه مدتی قابل بازسازی است؟ و تک‌بینی ۵۰ درصد سانتریفیوژی که در حین این عملیات از بین می‌رود، چه خواهد شد؟ یا مراکز  آب سنگین بتون‌ریزی شده و...

ثانیا معاهده ان‌پی‌تی حق غنی‌سازی صنعتی به هر میزان، در هر سقف، با هر درصدی و با هر نوع ماشین سانتریفیوژ پیشرفته‌ای را به اعضا می‌دهد. کجای توافق وین با این حق شباهت دارد؟ در اصل توافق وین برای اسقاط معاهده ان‌پی‌تی تدوین شده است.