جریمه «دیدار اتفاقی» کارت زرد نیست

جریان تسامح طلب تصور می‌کند با «سپر جادویی» برجام می‌تواند خطوط قرمز انقلاب اسلامی را لمس و رد کند و پازل امریکایی‌ها برای تغییر در ایران را سریعتر تکمیل کند، «دستی» که برای عرض ادب به «کدخدای خرابه سعودی» در نیویورک دراز شد باید برای همیشه مورد شماتت قرار بگیرد تا همچنان مسیر ضداستکباری جمهوری اسلامی بدون انحراف باقی بماند.

دست دادن با باراک اوباما در حاشیه نشست سالیانه سازمان ملل نشان داد برجام مقدمه کتاب آرزوهای دولت روحانی است، کتابی که در انتخابات 92 با جلد «رفع مشکلات اقتصادی مردم» به ملت عرضه شد، ولی خیلی زود بعد از گذشتن از «پل» انتخابات رنگ و بوی دوستی با شیطان بزرگ گرفت.

حالا پس از گذشت 29 ماه از پیروزی 50 درصدی روحانی در خرداد 92 باید دو ادعای بزرگ دوران انتخابات به محک نتیجه گذاشته شود تا معلوم شود چرا دست زدن به خط قرمز کشور توسط دولتی که نه در اقتصاد کاری انجام داده و نه توانسته عزت کشور را حفظ و حراست کند باید محکوم شود.

این نوشته درباره عملکرد اقتصادی دولت نیست چه آنکه در آنکهاقتصاد در وضعیت «فریز مطلق» قرار داریم، اما مهمتر اینکه عزت و شرافت کشور که یکبار در جمعه بازار انتخابات و برای به دست گرفتن قدرت به تاراج گذاشته شده بود، امروز در وضع بدی قرار دارد، ارج پاسپورت ایرانی ها بالا نیامد که هیچ، بلکه وزیر و تیم اعزامی دولت یازدهم برای سفر به عربستان سعودی آن هم در زمانی که کاروان اعزامی ایران با صدها کشته و زخمی در وضع بدی به سر می برد با مشکل مواجه می شود.

دست آخر وزیر ارشاد را به حرم امن الهی راه ندادند و وزیر بهداشت هم بعد 5 روز تلاش و پیگیری به زور و با گذشتن از فرودگاه های کشورهای کوچ خلیج فارس وارد عربستان شد.

پدر معنوی دولت یازدهم که مسئول مستقیم جاده سازی دولت است از نزدیک ترین افراد به خاندان سلطنتی سعودی است به طوری که وی همیشه سیاسیون ایران را بخاطر نداشتن رابطه حسنه با عربستان مورد انتقاد قرار می داد.

صدها کشته و زخمی کاروان حجاج ایران در سرزمین منا بعد از گذشت یک هفته بلاتکلیف هستند ولی وزیر خارجه کشور به جز 3 مصاحبه آبکی و درخواست از امیر کویت برای ورود مسئولین کشور به عربستان هیچ اقدام دیگری نکرده است. از این بگذریم که تمرکز دغدغه دولت بر نیویورک و 2 سال بی عملی در منطقه در چنین شرایط حساسی کار را به اینجا رسانده است.

بدتر آنکه به صورت «اتفاقی» با اوباما دست داده شد تا «نمک» بر روی زخم حاجی هایی ریخته شود که از مراسم «برائت از مشرکین» به دیدار حق شتافتند.

چه کسی است که شک داشته باشد اوباما پدر مادی و معنوی خاندان سعودی است و دست جهانخوار یانکی ها از آستین آل سعود در جهان اسلام بیرون آمده است، دیگر حتی استدلال آوردن برای اینکه همین جناب پرزیدنت اوباما ایران را دشمن می داند و .... لازم نیست!

نمایشنامه آماده شده برای وزیر خارجه که در اظهار نظر درباره «برجام منطقه ای» به آن اشاره شده بود بدون توجه به فاجعه منا در نیویورک خطای بزرگی را رقم زد، جناب ظریف که موضع مخالفت صریح نظام با گفتگوی تلفنی روحانی- اوباما در سال 92 و موضع منفی نسبت به قدم زدن با کری در جریان مذاکرات هسته ای را دیده بود حتما می داند دست دادن با رئیس دولت استکبار چه جریمه ای خواهد داشت. شاید ماموریتی که محول شده است پاداش خوبی داشته باشد اما حتما به این جریمه نخواهد ارزید.

بدترین نتیجه اقدام ناشایست جناب ظریف در ماجرای دست دادن با اوباما خدشه ای است که به موضع قدرت نظام زده شد تا در اجرای برجام خلل وارد شود، چه بسا دیگر امکان اجرای درست برجام وجود نخواهد داشت مگر آنکه آقای ظریف دیگر وزیر خارجه کشور نباشد. حداقل پیام خداحافظی ظریف از وزارت خارجه این است که ایران همچنان امریکا را دشمن درجه یک خود می داند و از موضع قدرت وارد اجرای برجام خواهد شد، برای همین حتی جریان آقای لاریجانی نیز باید در خصوص استیضاح وزیر خارجه تلاش کند.

وزیر خارجه قمار سفر نیویورک 94 را با ریسک بالایی انجام داد، شاید این اقدام انتحاری به از دست رفتن جایگاه وزارت خارجه بیانجامد... .

کوتاه سخن اینکه عمل نکردن به وظایف ذاتی دستگاه دیپلماسی کشور در احقاق حقوق میلیون ها نفر از حاجی ها و خانواده های نگرانشان موجب شد تا یکبار دیگر رهبر انقلاب وارد میدان عمل شوند، آنچنان که با صراحت تمام فرمودند: اندک بی احترامی به حجاج ایرانی و همچنین عمل نکردن دولت عربستان به وظایف خود در قبال بدنهای مطهر، موجب عکس العمل ایران خواهد شد. جمهوری اسلامی ایران اهل ظلم نیست اما ظلم و ستم هیچکس را نیز قبول نمی کند، بنابراین حقوق هیچیک از انسان ها و ملتها اعم از مسلمان و غیر مسلمان دست درازی نمی کند، اما اگر کسی بخواهد به حق ملت و کشور ایران دست درازی کند، با او برخورد محکمی خواهد شد و به لطف خدا توانایی این برخورد نیز وجود دارد و ملت ایران، مقتدر و پایدار است.