بمناسبت یادواره سیامین سرداران و فرماندهان شهدای استان قم؛
بعد از 1000 روز كه به اوباما
رأي داديم حالا معلوم شده او هماني نبود كه نشان مي داد. اوباماي خيالي در
راه كاخ سفيد گم شد. اوضاع حالا نااميدكننده است.
اين مطلب را «گودرز اقتداري» آمريكايي ايراني تبار در آغاز آخرين سال رياست باراك اوباما به نگارش درآورد. وي در پايگاه اينترنتي اخبار روز نوشت: سه سال و اندي از انتخابات باراك اوباما مي گذرد. او به نسبت بوش خود را ملايم نشان داد و سياه پوست هم بود و نمي توانست مواضع نژادپرستانه و افراطي داشته باشد. حالا بيش از 1000 روز از آن بيستم ژانويه اي مي گذرد كه در يكي از روزهاي سرد و يخبندان واشنگتن صدها هزار چشم مشتاق و اميدوار به تغييري اساسي كاروان حامل رياست جمهوري سابق جرج بوش را بدرقه كردند. ده ها هزار نفر از راه هاي خيلي دور، به شمول راوي اين سطور، به واشنگتن آمده بودند تا ورق خوردن تاريخ را شاهد باشند. نه فقط به خاطر آنكه اوباما اولين رئيس جمهور سياه بود بلكه به خاطر آنكه در اوج نااميدي ها از اميد و تغيير سخن گفته بود. مسن ترها از انتخاب كندي شبيه سازي مي كردند و جوان ترها آينده خود را در او مي ديدند. فرزند يك مهاجر آفريقايي به رياست جمهوري بزرگترين كشور جهان رسيده بود. در آن روز رئيس جمهور جديد باراك اوباما بر دوش يك ملت خسته از جنگ و نابساماني اقتصادي و با اميد صلح و آرامش از دست رفته و قول تعامل بين المللي و تغيير ديپلماسي تهاجمي و شكست خورده نومحافظه كاران به كاخ سفيد رفت.
وي ادامه مي دهد: امروز اما آب ها از آسياب افتاده اند. اوباما مبارزات انتخاباتي جديدي را آغاز مي كند اما مردمي كه با انرژي سرشار او را به كاخ سفيد فرستاده بودند در كوچه پس كوچه هاي شيكاگو، نيويورك، لس آنجلس، اوكلند و پرتلند همچنان به دنبال باراك اوبامايي مي گردند كه در راه كاخ سفيد گم شد و درب بر همان پاشنه چرخيد كه هميشه چرخيده است. نااميدي ها از نحوه اداره ايالات متحده بوسيله اوباما را در چند جبهه مي توان برشمرد.
وي با مرور تناقضات گفتاري و رفتاري اوباما در حوزه سياست خارجي تصريح كرد: «اوباما قول داده بود سياستي مستقل و متفاوت با گذشته در پيش بگيرد. گفته مي شد قرار است در اسلامبول سخناني را خطاب به جهان اسلام بيان كند. اما درآخرين لحظات به بهانه عدم امنيت، سخنراني به قاهره و دانشگاه الازهر انتقال يافت كه بالطبع بار انتظارات در مورد مسأله فلسطين و اسرائيل را بالا برد. تغيير محل سخنراني به بهانه امنيت رئيس جمهور البته ظاهراً قابل قبول بود اما در باطن مظهر نوعي نگاه متفاوت به جهان اسلام هم بود. اسلامبول به عنوان نماينده اسلام در سرزميني تحت لواي دموكراسي ديده مي شد در حالي كه قاهره تحت كنترل نظاميان و ديكتاتوري مبارك سمبل آن سيستم حكومتي بود كه در بيشتر كشورهاي خاورميانه حكومت هاي وابسته به آمريكا را نمايندگي مي كند. به هر صورت در آن سخنراني كه به شدت مورد عنايت جوانان عرب و مسلمان در سراسر جهان قرار گرفت اما در باطن امر اوباما با سپردن وزارت خارجه به خانم هيلاري كلينتون و كساني كه از كابينه بيل كلينتون به كاخ سفيد آمده بودند عملاً دنباله روي از سياستي را پي گرفت كه كمتر عنصر جديد و تازه اي با خود داشت. در ميان عمده ترين اشتباهات اين تصميم انتصاب دنيس راس به عنوان كارشناس و مشاور ارشد در امور خاورميانه و بويژه مسأله فلسطين بود. راس كه يكبار در دهه 90 امتحان خود را با نمره ردي داده بود از طرفداران دو آتشه اسرائيل در واشنگتن و كسي بود كه عامل شكست پيمان صلح در ماه هاي پاياني دولت بيل كلينتون شناخته مي شد. هم او بود كه اخيراً پس از 3 سال تخريب روند صلح مجدداً به مؤسسه واشنگتن براي سياست خاور نزديك كه از اتاق هاي فكر وابسته به لابي اسرائيل در آمريكا است بازگشت بي آنكه كوچكترين موفقيتي در روند صلح براي اوباما به ارمغان آورد. در نتيجه همين مشورت ها، اوباما كه درست يكسال پيش در مجمع عمومي 2010 سازمان ملل قول داد طي يكسال يك عضو فلسطيني به اعضاي سازمان اضافه خواهد شد با 180 درجه چرخش در مجمع عمومي امسال گفت كه درخواست عضويت سازمان خودگردان فلسطين را وتو مي كند.»
در ادامه اين تحليل آمده است: اوباما درمورد ايران هم نتيجه بهتري به دست نياورد. اوباما با مخاطب قراردادن رهبر جمهوري اسلامي عملاً پذيرفت كه آمريكا سياست 30 ساله را در زمينه تغيير رژيم دنبال نمي كند اما موضوع سريعاً جاي خود را به رجزخواني هاي معمول داد. اوباما با فرصت طلبي و محاسبه نفعي ناچيز ترجيح داد خود را قهرمان ديپلماسي تهاجمي به نفع اسرائيل ببيند تا از حمايت سياسي و مالي آنها برخوردار شود.
خاطرنشان مي شود كيهان در همان ماه هاي آغازين فعاليت اوباما تصريح كرده بود كه مواضع اوباما تفاوت اساسي با مواضع بوش ندارد و به اصطلاح ضرب المثل فارسي، سگ زرد برادر شغال است.
کیهان/
اين مطلب را «گودرز اقتداري» آمريكايي ايراني تبار در آغاز آخرين سال رياست باراك اوباما به نگارش درآورد. وي در پايگاه اينترنتي اخبار روز نوشت: سه سال و اندي از انتخابات باراك اوباما مي گذرد. او به نسبت بوش خود را ملايم نشان داد و سياه پوست هم بود و نمي توانست مواضع نژادپرستانه و افراطي داشته باشد. حالا بيش از 1000 روز از آن بيستم ژانويه اي مي گذرد كه در يكي از روزهاي سرد و يخبندان واشنگتن صدها هزار چشم مشتاق و اميدوار به تغييري اساسي كاروان حامل رياست جمهوري سابق جرج بوش را بدرقه كردند. ده ها هزار نفر از راه هاي خيلي دور، به شمول راوي اين سطور، به واشنگتن آمده بودند تا ورق خوردن تاريخ را شاهد باشند. نه فقط به خاطر آنكه اوباما اولين رئيس جمهور سياه بود بلكه به خاطر آنكه در اوج نااميدي ها از اميد و تغيير سخن گفته بود. مسن ترها از انتخاب كندي شبيه سازي مي كردند و جوان ترها آينده خود را در او مي ديدند. فرزند يك مهاجر آفريقايي به رياست جمهوري بزرگترين كشور جهان رسيده بود. در آن روز رئيس جمهور جديد باراك اوباما بر دوش يك ملت خسته از جنگ و نابساماني اقتصادي و با اميد صلح و آرامش از دست رفته و قول تعامل بين المللي و تغيير ديپلماسي تهاجمي و شكست خورده نومحافظه كاران به كاخ سفيد رفت.
وي ادامه مي دهد: امروز اما آب ها از آسياب افتاده اند. اوباما مبارزات انتخاباتي جديدي را آغاز مي كند اما مردمي كه با انرژي سرشار او را به كاخ سفيد فرستاده بودند در كوچه پس كوچه هاي شيكاگو، نيويورك، لس آنجلس، اوكلند و پرتلند همچنان به دنبال باراك اوبامايي مي گردند كه در راه كاخ سفيد گم شد و درب بر همان پاشنه چرخيد كه هميشه چرخيده است. نااميدي ها از نحوه اداره ايالات متحده بوسيله اوباما را در چند جبهه مي توان برشمرد.
وي با مرور تناقضات گفتاري و رفتاري اوباما در حوزه سياست خارجي تصريح كرد: «اوباما قول داده بود سياستي مستقل و متفاوت با گذشته در پيش بگيرد. گفته مي شد قرار است در اسلامبول سخناني را خطاب به جهان اسلام بيان كند. اما درآخرين لحظات به بهانه عدم امنيت، سخنراني به قاهره و دانشگاه الازهر انتقال يافت كه بالطبع بار انتظارات در مورد مسأله فلسطين و اسرائيل را بالا برد. تغيير محل سخنراني به بهانه امنيت رئيس جمهور البته ظاهراً قابل قبول بود اما در باطن مظهر نوعي نگاه متفاوت به جهان اسلام هم بود. اسلامبول به عنوان نماينده اسلام در سرزميني تحت لواي دموكراسي ديده مي شد در حالي كه قاهره تحت كنترل نظاميان و ديكتاتوري مبارك سمبل آن سيستم حكومتي بود كه در بيشتر كشورهاي خاورميانه حكومت هاي وابسته به آمريكا را نمايندگي مي كند. به هر صورت در آن سخنراني كه به شدت مورد عنايت جوانان عرب و مسلمان در سراسر جهان قرار گرفت اما در باطن امر اوباما با سپردن وزارت خارجه به خانم هيلاري كلينتون و كساني كه از كابينه بيل كلينتون به كاخ سفيد آمده بودند عملاً دنباله روي از سياستي را پي گرفت كه كمتر عنصر جديد و تازه اي با خود داشت. در ميان عمده ترين اشتباهات اين تصميم انتصاب دنيس راس به عنوان كارشناس و مشاور ارشد در امور خاورميانه و بويژه مسأله فلسطين بود. راس كه يكبار در دهه 90 امتحان خود را با نمره ردي داده بود از طرفداران دو آتشه اسرائيل در واشنگتن و كسي بود كه عامل شكست پيمان صلح در ماه هاي پاياني دولت بيل كلينتون شناخته مي شد. هم او بود كه اخيراً پس از 3 سال تخريب روند صلح مجدداً به مؤسسه واشنگتن براي سياست خاور نزديك كه از اتاق هاي فكر وابسته به لابي اسرائيل در آمريكا است بازگشت بي آنكه كوچكترين موفقيتي در روند صلح براي اوباما به ارمغان آورد. در نتيجه همين مشورت ها، اوباما كه درست يكسال پيش در مجمع عمومي 2010 سازمان ملل قول داد طي يكسال يك عضو فلسطيني به اعضاي سازمان اضافه خواهد شد با 180 درجه چرخش در مجمع عمومي امسال گفت كه درخواست عضويت سازمان خودگردان فلسطين را وتو مي كند.»
در ادامه اين تحليل آمده است: اوباما درمورد ايران هم نتيجه بهتري به دست نياورد. اوباما با مخاطب قراردادن رهبر جمهوري اسلامي عملاً پذيرفت كه آمريكا سياست 30 ساله را در زمينه تغيير رژيم دنبال نمي كند اما موضوع سريعاً جاي خود را به رجزخواني هاي معمول داد. اوباما با فرصت طلبي و محاسبه نفعي ناچيز ترجيح داد خود را قهرمان ديپلماسي تهاجمي به نفع اسرائيل ببيند تا از حمايت سياسي و مالي آنها برخوردار شود.
خاطرنشان مي شود كيهان در همان ماه هاي آغازين فعاليت اوباما تصريح كرده بود كه مواضع اوباما تفاوت اساسي با مواضع بوش ندارد و به اصطلاح ضرب المثل فارسي، سگ زرد برادر شغال است.
کیهان/
اخبار ویژه
از ایران تا لبنان، صدای همدلی و کمکرسانی
تحلیل استراتژیهای محور مقاومت و غرب در تنشهای منطقهای؛
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
