آغاز شگفت آفرینی "ما" مبارک

متولد انقلابیم و از نکبت دوران وابستگی و ستم شاهی چیزی به چشم ندیدیم. با جنگ بزرگ شدیم ولی توفیق سربازی و جانبازی نداشتیم و نیافتیم. امام قرن، خمینی بت شکن را در صفحه ی رسانه ها می دیدیم و به او عشق می ورزیدیم. امام و مقتدای مان رفت و فرصت ابراز و اثبات وفاداری به آن مرد تاریخ ساز نصیب مان نشد.

چشم و گوش مان به ارشادات و اشارات نایب هوشمند امام شد و با انقلاب مان رشد کردیم. . . . می فهمیدیم ادبیات جدیدی وارد بحث ها و مجادلات بزرگ تر ها شده ولی تحلیلی از حقانیت جر و بحث ها -که روز به روز هم بیشتر می شد- نداشتیم. حق داشتیم. ما نوجوان بودیم و برای مان سخت بود بپذیریم آنکه تا دیروز برایش "پاینده باد" طلب می کردیم، بنای رقم زدن مسیری متفاوت دارد.

انتخابات دوم خرداد اولین شوک جدی به نسل ما بود. تازه فهمیدیم چقدر فضای عمومی با فضای رسمی فاصله پیدا کرده است. اینجا بود که فهمیدیم "مدرن شدن" چه هزینه هایی برای مان داشته است. برای اثبات خودمان و حرف هایمان سخت جنگیدیم اما باز سرباز پیاده بودیم و تابع امرا و بزرگان و از شما چه پنهان گاه سیاهی لشکر! حضورمان همه جا خواسته می شد ولی هویت مستقل مان دیده نمی شد.

در انتخابات ۸۴ نسل ما با هویتی مستقل تر از گذشته به میدان آمد. کاملا مشخص بود که حوصله ی هم نسلان ما از برنامه چینی های بزرگان سر رفته است. هر چند نتیجه ی این حضور بهت برانگیز، فراتر از گمان و خیال بزرگان بود اما پس از مدتی "ما" فهمیدیم قبلیه ای جدید شکل گرفته و بزرگان جدیدی هویت گرفته اند!!

التهاب انتخابات ۸۸ فرصت گله گذاری را گرفت! این بار فراتر از نتیجه ی انتخابات، تمکین از رای هماهنگ مردم مسئله ساز شد. و چه خوب گفت آن جوان مرد شاعر متعهد که " مسئله ۲۲ خرداد نبود، مسئله ۲۲ بهمن بود". عده ای با تمام قوا چنان کینه وار تیغ برکشیدند، گویی کسی به املاک و باغات شان تجاوز کرده و حریم ممنوعه شان خدشه دار شده است و عجب علی رغم نقش آفرینی پر رنگ دیو و دد و اهریمن در این فتنه گری چه بزرگانی که اسیر و زمین گیر و گاه برده ی فتنه نشدند!

نوبت اما نوبت ایفای نقش نسل ما بود. دگراندیشان، متوهمین و دژخیمان هر چه داشتند به میدان آوردند. هر چه خواستند گفتند. هر چه توانستند ضربه زدند و هر چه توانستند کشته و مجروح گرفتند ولی جوان نسل انقلاب ساکت شدنی نبود. تطمیع و تهدید شدنی نبود. تسلیم شدنی نبود. نسل ما هشت ماه بی وقفه و خستگی ناپذیر جنگید و نگذاشت زمینگیر شدن برخی بزرگانش خللی در دفاع مقدسش بگذارد.

۹ دی آمد. با تمسک به ذکر "یا حسین" شگفت آفرینی های بزرگ نسل جدید جلوه ای دیگر یافت. افسران جوان نسل انقلاب در رژه ای عمومی شکوه و شوکت و پایمردی خود و انقلاب را به رخ کشاندند. ۹ دی، روز خوب پیروزی لقب گرفت و اغراق نیست اگر بگویم ۹ دی روز "ما" است. روز من و تو

اگر نسل قبل به براندازی شاه فاسق و هشت سال جنگ سخت با صدام کافر می نازد، ما به هشت سال جنگ خانه به خانه! در دوره ی اصلاحات و هشت ماه جنگ نرم با جماعت منافق فخر می ورزیم. اگر آنان جان به کف گذاشتند، ما آبرو و حیثیت مان را به آوردگاه آوردیم. اگر آنان نهال هویتی جدید را کاشتند، حال ما می توانیم دعوت شان کنیم تا به تماشای درخت رعنا و استوار انقلاب بنشینند و ببینند "لبیک یا خمینی" شان همان "لبیک یا خامنه ای" مان است.

ما دیگر نمی خواهیم نسل شاهد باشیم. دوره ی سیاه لشکری و پیاده نظامی نسل ما تمام شد. ما به فرموده ی فرمانده ی کل قوا سربازان بی درجه نیستیم، افسران جنگ نرمیم و زین پس دوره ی ثبت عشق بازی و نقش آفرینی ما در تایخ این مرز و بوم است.