به گزارش پایگاه 598 به نقل از فارس، چارلی رز مجری برجسته شبکه بلومبرگ در برنامه ویژهای با حضور دو خبرنگار
اعزامی شبکه های سی بی اس و بی بی سی، یک کارشناس وال استریت ژورنال و
حسین موسویان به بررسی مذاکرات هستهای ایران پرداخت.
مجری ارشد
آمریکایی سوال خود را از دو خبرنگار اعزامی حاضر در وین اینگونه آغاز کرد
که به نظر میرسد دو طرف ایران و گروه ۵+۱ به طور درمانده و عاجزانهای به
دنبال توافق نهایی هستهای هستند. نظر شما چیست؟
در پاسخ به وی،
لیز دوست خبرنگار ارشد بینالمللی شبکه جهانی بی بی سی فرضیه این سوال را
رد کرد و گفت: همه طرفها عاجزانه و ناامیدانه به دنبال توافق نیستند بلکه
همه طرفها به دنبال توافق خوب هستند و به علت باقی ماندن برخی مشکلات این
موضوع هنوز محقق نشده است.
وی افزود که تمدید ۷ روز مذاکرات به معنای یک ضربالاجل تازه نیست و امکان تمدید آن برای چند هفته و یا شاید چند ماه وجود دارد.
در
ادامه این مصاحبه «مارگارت برنان» مجری و خبرنگار اعزامی شبکه سی بی اس با
اشاره به حضور جان کری به همراه فیزیوتراپ در مذاکرات وین را نشانه جدیت
دولت آمریکا توصیف کرد. وی افزود توافق هستهای خوب با ایران میتواند یک
میراث خوب برای باراک اوباما و جان کری باشد.
لیز دوست هم با تاکید
بر جدیت ایران در مذاکرات هستهای، حضور علی اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی
اتمی ایران در وین را با وجود آنکه وی در حال گذراندن دوران پس از عمل
جراحی روده خود بوده، مثالی از جدیت تهران خواند. وی افزود که طرفهای
آمریکایی و ایرانی میگویند هیچ وقت به این اندازه به توافق نزدیک
نبودهاند.
در ادامه این برنامه حسین موسویان در پاسخ به سوالی
درباره مذاکرات اینطور جواب داد که ایران به عنوان عضو ان پی تی به تمام
تعهدات خود عمل کرده و حتی اعلام کرده که بالاترین درجه شفاف سازی موجود بر
اساس مقررات بینالمللی یعنی پروتکل الحاقی را میپذیرد. وی که خود عضو
پیشین تیم مذاکره ایران در مذاکرات هستهای بوده هرگونه درخواستهای فراتر
از پروتکل الحاقی را زیادهخواهانه و مانع توافق نهایی هستهای خواند.
در
این مصاحبه «برت استفنس» خبرنگار ارشد روزنامه وال استریت ژورنال با لحنی
طلبکارانه و غیرواقعی گفت که به دلیل عدم صداقت ایران در برنامه هستهای
خود و مواردی از قبیل وجود تاسیسات هستهای فردو و عدم شفافیت آن
درخواستهای شفاف سازی بیشتری از ایران درخواست شده و باید در توافق نهایی
راستی آزماییها و شفافیتهای آشکاری صورت گیرد.
در پاسخ به این ادعای
خبرنگار تندروی آمریکایی، موسویان ضمن رد ادعاها درباره عدم شفافیت سازی
ایران و با رد مثال فردو تاکید کرد که در زمان مذکور ایران عضو مقررات
پادمان و ان پی تی بوده اما پروتکل الحاقی را نپذیرفته بود. بر اساس مقررات
پادمان ۱۸۰ روز قبل از تزریق گاز به سانتریفیوژ باید به آژانس بینالمللی
انرژی اتمی اطلاع داده شود که ایران چنین کرد.
لیز دوست خبرنگار
ارشد شبکه بی بی سی با اشاره به موانع موجود در مذاکرات تاکید کرد که هیچ
اعتمادی بین طرفین مذاکرات وجود ندارد که البته باید به طور خاص گفت که
اینجا مذاکره بین ایران و آمریکا مدنظر است و آنها بازیگران اصلی این
مذاکرات هستند. نه آمریکا به ایران اعتماد دارد و نه ایران به آمریکا.
خانم
برنان از شبکه سی بی اس در پاسخ به سوالی گفت که قرار نیست در وین یک
توافق نهایی شبیه به معاهده قانونی به امضا برسد بلکه اینجا در وین در
نهایت شاهد یک توافق سیاسی خواهد بود و در صورت حصول آن، این توافق به
شورای امنیت سازمان ملل و روندهای داخلی سیاسی هر یک از کشورها سپرده
میشود.
وی با اشاره به مخالفتهای احتمالی کنگره آمریکا با توافق
هستهای هم اینطور تصریح کرد که «کنگره آمریکا نمیتواند توافق را از بین
ببرد البته میتواند برای آن دردسر درست کرده و به دولت باراک اوباما صدمه
بزند. چارلی رز در سوالی جهتدار از موسویان از وجود اختلاف بین مقامات و
گروههای سیاسی مختلف ایران و به طور خاص تفاوتها بین رهبر عالی ایران با
رئیسجمهور سوال کرد. وی در پاسخ ضمن رد چنین تفاوتهایی تاکید کرد که
تقریبا نظرات آنها یکسان است.
وی تصریح کرد از منظر اختلاف درباره
توافق هستهای در ایران باید گفت اختلافی وجود ندارد اما در آمریکا اختلاف
شدیدی بین کاخ سفید و کنگره وجود دارد.
حسین موسویان با اشاره به
ریشه دار بودن بی اعتمادی ایران به آمریکا هم اینطور گفت که موضوع بی
اعتمادی تهران بهه واشنگتن بسیار فراتر از موضوع هستهای میرود. او با
اشاره به حملات شیمیایی صدام به مردم ایران در جریان جنگ تحمیلی گفت که
ایران بزرگترین قربانی سلاحهای کشتارجمعی پس از جنگ جهانی دوم بوده است.
صدام با سلاحهای شیمیایی بیش از ۱۰۰ هزار ایرانی را یا کشت و یا آنها را به
این سلاحهای ممنوعه مجروح و بیمار کرد.
او افزود که این سلاحهای
شیمیایی با حمایت آمریکا و غرب به صدام داده شد و حتی پس از استفاده از این
سلاحها علیه مردم ایران، آمریکا نه تنها حملات شیمیایی را محکوم نکرد
بلکه از آنها حمایت کرد.