تک مضرابی برای کالای ایرانی

به گزارش پايگاه 598 به نقل از تسنيم، 1- نشریه استراتفور در سال 90 از قول یک اقتصاد دان مشهورنوشت: «آمریکا با تحریم ها نمی تواند اقتصاد ایران را فلج کند زیرا 90 درصد تولید در داخل انجام می شود و اقتصاد ایران را تنها می توان با جوشیدن خصومت های داخلی تعطیل کرد.»

پس از هم اکنون بیایید واقعا همدل و همزبان باشیم و موانع تولید داخل و استفاده از کالای ایرانی را مرتفع سازیم.

2-  بیایید یک ضرب و تقسیم ساده با هم انجام دهیم:

الف- آمار نشان می دهد که از کل بیکاران در کشور، تعداد 1.5 میلیون نفر در سنین بین 15 تا 29 سال هستند که در سن ازدواج قرار دارند.

ب-  بر اساس برآوردهای کارشناسی و نهادهای اقتصادی بین المللی، ایجاد هر شغل پایدار در ایران به طور متوسط نیاز به 44 میلیون تومان دارد.

ج- جمعیت ایران بر اساس آخرین گزارش سازمان ثبت احوال، 77 میلیون و 45 هزار نفر است.

حال به سراغ ضرب و تقسیم ساده خود برویم. تصور کنید اگر هر ایرانی روزانه تنها «1000 تومان» کالای ایرانی بخرد. تمام جوانان ایرانی در سن ازدواج(15 تا 29 سال) مشغول کار می شوند و می توان برای رده های مختلف دیگر سنی هم که همچنان بیکار هستند چرخهای اقتصادی را به گردش درآورد.

چه گویا، صریح و مدبرانه حکیم انقلاب می فرماید: « بروید سراغ مصرف تولیدات داخلی. آن چیزهایی که مشابه داخلی دارد، متعصّبانه و با تعصّبِ تمام، ملّت ایران، خارجیِ آن را مصرف نکنند. این را من فقط برای یک عدّه ی خاص نمیگویم؛ خب بله، وقتی ما میگوییم، یک عدّه متدیّنین فوراً گوش میکنند حرف را، پیغام هم می دهند فلان چیز راکه خارجی است بخریم؟ فلان چیز را نخریم؟ من فقط برای متدیّنین و افرادی که برای حرف ما حجّیّت شرعی قائلند، این را نمی گویم؛ این حرف را برای هرکسی میگویم که به ایران علاقه مند است، به آیندهی کشور علاقه مند است، به فکر بچّه های خودش است که بنا است فردا در این کشور زندگی کنند. شما مصنوعات خارجی را که مصرف میکنید، در واقع کمک میکنید به اینکه حجم آن بنگاه خارجی، آن کارگر خارجی، آن سرمایه دار خارجی، مدام بیشتر بشود و تولید داخلی ضربه بخورد، شکست بخورد.»( 29 بهمن 93)

3- اواخر سال گذشته که به یکی از محلات جنوب تهران برای اطلاع از مشکلات آنجا رفته بودم. جوانی خوش استعداد را دیدم که می گفت پدرِمادرش در قید حیات، مال و املاک خود را به عنوان ارث تقسیم کرده و او اکنون دوست دارد برای مردم محلشان کاری کند که اشتغال و سرزندگی را شاهد باشد. او را به برخی نهادهای شهری و دولتی برای گرفتن مشاوره معرفی کردم. همین چند هفته پیش که دوباره به آن محله رفته بودم و سراغ جوان را گرفتم، گفت: «ارث به دست آمده را در بانکی گذاشته ام و با سود آن به زندگی شخصی خود رونق داده و به محرومین منطقه کمک می کنم»

چرا این جوان خوش استعداد و خوش قلب، دست از تولید کشید وبه صدها دلیل پول خود را به شبکه بانکی سپرد؟ شاید یکی از آن صدها دلیل همین نرخ سود بانکی باشد.

با همه موانعی که دولت و نهادهای مدیریت شهری ایجاد می کنند آیا به صرفه نیست مردم  پول های خود را در بانک قرار دهند و بدون زحمت سودهای قابل توجهی به دست آورند؟ کشورهای دیگر در مواجهه با شرایط رکودی نرخ های سود سپرده خود را کاهش می دهند. برای مثال در ایالات متحده پس از بحران مالی نرخ های سرمایه گذاری دولت فدرال به زیر یک درصد کاهش پیدا کرد. حال با این طراحی نرخ سود بانکی توسط دولت محترم، آیا نباید تولید کالای ایرانی به مسلخ برود؟

یک پرسش مهم در حالی که چند سال است اقتصاد ایران  در رکود است و میل به سرمایه گذاری در بخش تولید کالایی رونقی ندارد چرا تقاضای تأسیس بانک خصوصی مرتبا افزایش می یابد؟

4- با وجود آنکه هر روز شعارهای پرزرق و برق مسوولین در رفع معضل بیکاری را می شنویم اما همچنان شاهد آن هستیم که اقلام مصرفی نهادهای دولتی، حکومتی و شهری؛ خارجی و وارداتی است. این اقلام از تجهیزات ساختمان سازی تا اقلام خوراکی دستگاههای اجرایی را شامل می شود. حتی سری به فروشگاههای «رفاه» و «شهروند» که به نوعی به دولت و نهادهای شهری وابسته هستند مراجعه می شود از سس آمریکایی تا آدامس ترکیه ای تا شوینده و لباس های چینی و لوازم منزل وارداتی را به وفور در دسترس برای خرید دارید که لازم است قدری در مورد عرضه آنها تامل شود.

هر چند دیرهنگام شهرداری تهران برای گسترش ساخت متروی تهران در روزهای اخیر تصمیماتی اتخاذ کرده است تا بتوان از توانمندی های داخلی استفاده کرد لیکن از مدیران انقلابی و جهادی، انتظار می رود این دغدغه رهبری را از چند سال قبل مورد توجه قرار می دادند.

5- در زمانی که دکتر مصدق به پشتوانه مردم و روحانیت(آیت الله کاشانی) بر حق ملت ایران در بهره مندی از عایدات نفتی تاکید کرد چند سال تحریم شدیم و ایستادگی کردیم که تاکنون از آن منتفع هستیم. در همان مقطع عده ای دلداده غرب در خیابان شعارِ«نون و پنیر و پونه/ ما همه گشنمونه» را سر می دادند. اکنون بر دولت است بیشتر از آنکه خود را وابسته و مستاصل در مقابل قدرتهای استکباری نشان دهد، موانع تولید داخل را مرتفع سازد و مردم نیز به عنوان یک فریضه دینی و یک امرعقلایی برای آینده فرزندانشان، خرید کالای ایرانی ولو با کیفیت پایین تر را به عنوان یک جهاد مدنظر قرار دهند آنگونه که در 8 سال دوران دفاع مقدس، جهادی ماندگار داشتند که امروز فرزندانشان در امنیت و آرامش زندگی می کنند.