آيا اين سينما توان تحقق اين شعار را دارد؟

"اخلاق، آگاهي، اميد"؛ اين شعار بزرگ‌ترين رويداد سينمايي کشور است که امسال سي​امين دوره خود را تجربه مي​کند و پس از 30 سال تجربه، قرار است ويترين قابل قبولي از 30 سال سينماي انقلاب باشد.

به گزارش رجانيوز، شعار جشنواره اگرچه با هوشمندي انتخاب شده و شايد در جهت منويات عالي​ترين مقام فکري و راهبردي کشور نيز باشد اما دغدغه اجرا و تحقق آن در وضعيتي که سينماي کشور حال و روز زياد خوبي ندارد، کمي نااميد کننده است.

همواره دغدغه دلسوزان نظام، توجه به همين سه ضلع حياتي در هنر برآمده از خانواده نظام جمهوري اسلامي بوده است، اخلاق که هنر انقلاب را با هنر براي هنر زاييده تفکر لبراليستي و اومانيستي که مديوم سينما را پنجره​اي ديگر با جذابيت بسيار بالا براي تکرار آندولس در تمام سرزمين​هاي عالم مي​داند و از اين رهگذر به دنبال بازگشت به دوران استعماري با پوسته جديد «شبيخون فرهنگي» است. سينما را هنر – صنعتي براي سرگرمي و سکس مي​داند و از هر سوژه​اي حتي تاريخ و تمدن بشري نيز براي به تصوير کشيدن اين عناصر بهره مي​جويد. و اين سهم سينماي انقلاب است تا وارونگي هنر براي هنر را با هنر خود به دنيا به اثبات برساند و سينما را پنجره​اي براي به تصوير کشيدن اخلاق و آداب انساني و اسلامي بداند و در اين مسير گام بردارد.

آگاهي به عنوان ضلع دوم سينماي مطلوب انقلاب، بازهم طعنه اي است بر سياست​گذاري​هاي کلان غول سينماي جهان که تنها سرگرمي را عنصر سازنده صنعت سينما مي​داند و دست بر قضا براي گمراهي و نيل به جادوي جهل پرده نقره​اي، عنصر «دانايي و آگاهي» را از سينما خط مي​زند و يا با قلب آگاهي و انديشه ناب، مقاصد سياسي خود را از پس تاريک و روشن سالن سينما به ذهن مخاطب مي​رساند. توليدات انبوه سينماي شرق و غرب در سال‌هاي اخير در پي موج سازي سياسي براي ابرقدرت​ها نشانه خوبي از اين سياست سياه سينما در خارج از اين مرز و بوم است. حال اين توقع زيادي نيست که سينماي انقلاب عنصر «آگاهي» را جزيي جدايي ناپذير در پوسته و پسته توليدات خود قرار دهد و در دام سرگرمي و سياه نمايي که هردو خيانت به مخاطب هنر است، نيافتد.

عنصر سوم که تاکيد مکرر رهبر عزيز انقلاب است؛ ايجاد روحيه اميد با استفاده از بيان هنري. امروز تمام جوامع بشري در تکاپوي يک اميد جهاني از وال استريت تا ميدان التحرير از کرانه باختري تا حاشيه دجله، به دنبال يک خشم و خروش مقدس، نيازمند اميد است؛ آنها اگر به ايران اسلامي اميد دارند، چرا هنر انقلاب به اين نظام اميد نداشته باشد و چرا محصولات هنري و در راي تاثيرگذاري و جذب مخاطب؛ هنر سينما؛ از اين عنصر غفلت کند؟ وظيفه ذاتي سينما همراهي با فطرت مخاطب است و از آنجا که زبان سينما هم يک زبان بين المللي است؛ چطور ما به عنوان يگانه انقلاب قرن، عنصر اميد را از سينماي خود حذف مي​کنيم و با افه​هاي شبه روشنفکري، اميدآفريني را نوعي سفارشي سازي مي​دانيم؟
 
جشنواره فيلم فجر به عنوان تحويل سال سينماي ايران، اگر بتواند در امتداد اضلاع اين مثلث هوشمندانه، گام بردارد مطمئنا مسير تازه​اي در برابر اين معجزه هنري قرن و رسانه بي​نظير سينما قرار داده است. جشنواره سي​ام اگرچه با اميد به برداشت محصولي سي​ساله قدم در آغازين راه هاي خود تا مرحله اجرا گذاشته، اما مي​توان اميدوار بود با همت سينماگران و دغدغه​مندان انقلاب، به تحقق اين شعار خوب و قابل تامل، نزديک شود.

اگرچه دست​اندرکاران جشنواره فجر به تنهايي نمي​توانند براي تحقق اين شعار اهتمام ورزند و بدنه سينماي کشور که متاسفانه زياد احوال خوشي ندارد بايد به کمک اين شعار بيايد و با نگاهي مثبت آن را به عمل نزديک کند؛ شعاري که بدون ترديد، در صورت تحقق، جايي براي عرض اندام شبه روشنفکرهاي فرم زده و غرق شدگان در زرق و برق سينماي هاليوود و عاشقان سينه چاک باليوود نخواهد گذاشت.

بايد منتظر ماند و ديد آيا جشنواره سي​ام فيلم فجر بازهم گرفتار روزمرگي و مصلحت مي​شود و يا تا انتها از اين شعار حساب​شده و راهبردي، دفاع مي​کند.