عامل بزرگترین قتل عام تاریخ، اسپانسر المپیک لندن شد...

به گزارش سرویس خواندنی های 598 به نقل از گروه ورزشی مشرق، اعضای پیشین تیم ملی هاکی روی چمن هند به حضور شرکت "داو کمیکالز” بعنوان اسپانسر بازیهای المپیک لندن اعتراض کردند. آنها شرکت "داو کمیکالز” را که به تازگی صاحب "یونیون کارباید” نیز شده است، مسئول فاجعه شهر بوپال می داند.

بوپال، شهری که نامش یادآور بزرگترین فاجعه صنعتی جهان است؛ بیست و هفت سال پیش، نشت گاز سمی از کارخانه "یونیون کارباید” یک شب، بیست و پنج هزار شهروند بوپال را کشت و جهانی را تکان داد.

 

 

 

حضور این شرکت در بازیهای المپیک لندن بعوان اسپانسر، خشم بسیاری را برانگیخته است از جمله اسلان شیرخان از اعضای پیشین تیم هاکی هند.

او می گوید: "واقعا شرم آور است که بسیاری از نهادهای ورزشی در جهان و بیست و پنج عضو پارلمان انگلستان، به حضور این شرکت در بازیهای المپیک اعتراض کرده اند اما ما در هند این قضیه را جدی نمی گیریم. بیست و پنج هزار نفر مردند، آب از آب تکان نخورد! حالا زمانش رسیده که به لطف المپیک بحث چنین مشکلاتی مطرح شود.”

 

 

 

یکی دیگر از اعضای سابق تیم هند با اشاره به اینکه شرکت در المپیک رویای هر ورزشکار است می گوید: "هیچکس مایل نیست این رویداد را تحریم کند اما کمیته جهانی المپیک نباید درد و رنج مردم شهر بوپال را پشت گوش بیاندازند و باید در این مورد واکنش نشان دهد.”

شایان ذکر است که پیش از این، ژاک روگ، دبیر کل کمیته جهانی المپیک، گفته بود "داو کمیکالز” مسئول فاجعه بوپال نبوده است، چرا که آنها به تازگی شرکت آمریکایی "یونیون کارباید” را خریده اند.

 

 

در شبهای ۲ و ۳ دسامبر ۱۹۸۴ (آذر ۱۳۶۳)، ابر مسموم ناشی از نشت گاز سمی صنعتی خطرناکی، بر فراز شهر بوپال به حرکت درآمد که وخیم‌ترین حادثه صنعتی جهان نام گرفت. نوعی گاز سمی از کارخانه حشره‌کش‌سازی شرکت آمریکایی یونایتد کارباید نشت کرد واین فاجعه چندین هزار کشته و بیش از ۳۰۰ هزار بیمار برجای گذاشت، که بسیاری از آنها کاملاً معلولند و در شرایط دشواری زندگی می‌کنند.

گاز سمی نخست خانه‌های نزدیک را پوشاند. خیلی‌ها بلافاصله جان باختند، سپس ابری ضخیم همه اطراف را پوشاند. همه اهالی شهر در خیابان‌ها در حال خفگی بودند.

پس از فاجعه، رسوایی بزرگی بر سر موضوع مصونیت قضایی مدیران شرکت یونیون کارباید مطرح شد: هیچ مسئولیتی متوجه مدیران آن نگردید، گویا فاجعه طبیعی و غیر قابل پیش بینی بوده است و مدیران شرکت نمی‌توانسته‌اند هیچ اقدامی برای جلوگیری از بروز آن انجام دهند. در فوریه ۱۹۸۹ دیوان عالی هند طرف آمریکایی را به پرداخت ۴۷۰ میلیون دلار محکوم کرد، که ۵۰ میلیون دلار آن را دفتر یونیون کارباید در هند و ۴۱۵ میلیون دلار آن را دفتر اصلی شرکت در آمریکا می‌بایست پرداخت کند. از این مبلغ ۲۵۰ میلیون دلار آن را شرکت‌های بیمه پرداخت کردند. بازماندگان قربانیان این فاجعه تنها مبلغ ۲۵۰۰۰روپیه ( تقریباً معادل ۵۴۰ دلار) غرامت دریافت کردند که در مقابل بیست سال درد کشیدن بسیار ناچیز است.

نشت گاز از این کارخانه حشره‌کش‌سازی به کشته شدن ده هاهزار نفر از سال ۱۹۸۴ تا کنون منجر شده و هزاران نفر دیگر هنوز در اثر آن با مشکلات جسمانی گریبانگیر هستند. یونیون کارباید در بوپال اکنون کارخانه‌ای متروکه است اما هنوز حدود ۲۵ تن مواد سمی در محل باقی مانده‌است و شرکت یونیون کارباید از زیر تمیزکاری محل حادثه شانه خالی می‌کند. افراد زیادی برای حقوق قربانیان این فاجعه شیمیایی تلاش می‌کنند.