به گزارش
سرویس فرهنگی پایگاه 598، تعدد جشنواره های هنری در ایران پدیده ی سرسام آوری است که گویا هیچ سازمان و مسئولی هم حاضر نیست قدری از آن بکاهد. هر روز خبری تازه جشنواره های سینمایی منتشر می شود و عده ای دور هم می نشینند و جایزه می دهند و می روند و بازخورد آن هم مثل بقیه ی جشنواره هیچ است و هیچ است و هیچ!
جشنوراه بین المللی فیلم فجر هم از همین دست است. سال هاست که جشنواره ملی فیلم فجر توانسته در سطح کشور تاثیرگزاری خود را به دست بیاود و اعتبار خوبی از مخاطبان و اهالی سینما کسب کند اما هر چقدر بخش ملی جشنواره رشد و پیشرفت داشته، بخش بین الملل آن با ضعف و شکست همراه بوده است.
در آخرین جشنواره فجر مسئولین برگزاری به این نتیجه رسیدند که بخش بین الملل صرفا جنبه تشریفاتی دارد و جز دست و پا گیر بودن و در حاشیه ماندن، عائدی دیگری ندارد بنابراین تصمیم بر آن گرفتند که در اردیبهشت ماه سال آینده (سال 94) برگزار نمایند. اما سوال اینجاست که اساسا چه لزومی دارد که در کشور ما با این همه مشکلات مالی عرصه فرهنگ و هنر جشنواره ای با سبک در حوزه بین الملل برگزار کنیم. جشنواره ای که در آن به ندرت فیلم های برجسته روی پرده قرار می گیرد و بیشتر فیلم های درجه چندم از کارگردانان کمتر شناخته شده نمایش داده می شود و با چند ورکشاپ و مانور تبلیغاتی و افتتاحیه و اختامیه جمع می شود و در انتها سینمای ایرانی بین المللی می شود!
شاید خیلی ها بگویند ما برای اینکه حرف هایمان را به گوش جهان برسانیم نیاز به جشنواره ای چنین داریم اما درد آنجاست که فرهنگ و اندیشه ی انقلاب اسلامی نیز در این بین مغفول مانده است. در دورانی که جشنواره های معتبر جهان صرفا در جهت منافع سیاسی و اقتصادی بنا شده اند و گلدن گلوب و برلین و ونیز و... بر اساس سیاست هایشان فیلم های دیگر کشورها را به نمایش در می آورند و بر همان اساس جایزه هم می دهند و استبدادشان را به گونه ای دیگر به رخ می کشند، ما در جشنواره ی بین المللی ما نه تنها از فیلم هایی که با تفکرات بین المللی مان همخوانی دارد خبری نیست، بلکه صرفا به دنبال پز روشنفکری هستیم و از آثار خاصی حمایت می کنیم که نه مخاطبی دارد و نه تاثیری.
برای سخنرانی از کیارستمی دعوت می کنیم و مدام سعی می کنیم فستیوال مان را از تهمت سیاست زدگی نجات دهیم تا مبادا به تریج قبای مهمانمان بر بخورد و سال دیگر فیلم هایشان را به این جشنواره نیاورند!
ما هنوز نمی توانیم فیلم هایمان را پخش بین المللی کنیم و هنوز نتوانسته ایم برای اکران تنها فیلم بین المللی مان -محمد- راهکاری برای دیده شدن بیابیم و همه را گردن نبود بودجه و امکانات می اندازیم و حال آنکه چه هزینه ها که به پای این جشنواره های کم خاصیت می ریزیم.
هنوز زمان زیادی از تعطیلی جشنواره افق نو نگذشته است. جشنواره ای که سعی داشت آرمان هایمان را در سطح بین الملل نشان دهد و برخی از تصمیم ها راه را بر آن بست. جشنواره ای که مستندها و مهمانان و برنامه هایش آنقدر تاثیرگزار بود که در سطح بین الملل با واکنش هایی همراه شود اما از بخش بین الملل جشنواره فجر همچنان بخاری بلند نمی شود.
* محمد غفاری